ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1670

อิโตะ นานาโกะถามเย่เฉินว่า: “เย่เฉินซัง งั้นจากนี้ไปฉันยังมีโอกาสได้พบคุณอีกมั้ย?”

เย่เฉินพยักหน้า: “มีสิ ตอนนี้ฉันทำธุรกิจส่วนหนึ่งไว้ที่ประเทศญี่ปุ่น จากนี้ไปไม่แน่ฉันอาจจะมาที่นี่บ่อยๆ”

“งั้นก็ดีมาก!”อิโตะ นานาโกะพูดด้วยความดีใจว่า: “เย่เฉินซัง คุณสามารถรับปากฉันเรื่องหนึ่งได้มั้ย?”

เย่เฉินตอบอือคำหนึ่ง: “คุณพูดมา”

อิโตะ นานาโกะรีบพูดว่า: “ฉันหวังว่าทุกครั้งที่คุณมาประเทศญี่ปุ่น ก็สามารถที่จะบอกกับฉัน ถ้าหากคุณสะดวก หวังว่าคุณจะอนุญาตให้ฉันไปพบคุณ!”

“อีกอย่าง ถ้าหากฉันไปที่ประเทศจีน ถ้าหากเย่เฉินซังก็สะดวกพอดี ก็ได้โปรดอนุญาตให้ฉันไปพบคุณ ได้มั้ย?”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย: “ไม่มีปัญหา ฉันรับรับปากคุณ”

อิโตะ นานาโกะก็ร้องเสียงดังกึกก้องเหมือนกับเด็กผู้หญิง: “งั้นจากนี้ไปฉันก็จะได้เจอเย่เฉินซังบ่อยๆแล้ว!”

เย่เฉินสัมผัสได้ถึงรอยยิ้มอันแสนหวานของเธอ น้ำเสียงก็กลายเป็นอ่อนโยนขึ้นมา และพูดด้วยรอยยิ้ม: “เอาล่ะ ฉันส่งคุณกลับไปที่ห้องก่อน เดี๋ยวจะช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของคุณ”

ในไม่ช้า เย่เฉินภายใต้การชี้นำของอิโตะ นานาโกะ ได้เข็นรถเข็นของเธอ และส่งเธอกลับไปที่ห้องส่วนตัวของเธอ

ในห้องของอิโตะ นานาโกะ มีการจัดวางแบบคลาสสิกสไตล์ญี่ปุ่นทั่วๆไป พื้นของตัวบ้านทั้งหลังทำจากไม้ธรรมชาติ สะอาดเป็นระเบียนที่สำคัญสไตล์เรียบง่ายหรูหรา

มีโต๊ะน้ำชาญี่ปุ่นวางอยู่บนพื้นในห้องหนึ่งตัว ยังมีโต๊ะเขียนหนังสือและโต๊ะจัดดอกไม้สไตล์ญี่ปุ่น บนผนังห้อง ยังมีผลงานศิลปะการเขียนอักษรด้วยพู่กัน ทั้งหมดอิโตะ นานาโกะแทบจะเขียนด้วยตัวเอง

เย่เฉินส่งเธอไปในห้อง ประคองเธอเดินเข้าไปในห้องนอน

เพื่อป้องกันไม่ให้อิโตะ นานาโกะล้มลง เย่เฉินจับมือของเธอไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งประคองเอวของเธอไว้ การสัมผัสที่ใกล้ชิดขนาดนี้ ในขณะเดียวกันก็ทำให้หัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้น และก็ทำให้แก้มทั้งสองของอิโตะ นานาโกะแดงขึ้น

เย่เฉินก็ประคองอิโตะ นานาโกะแบบนี้ ภายใต้ตามความต้องการของเธอ ประคองเธอนั่งลงบนฟูกที่โต๊ะน้ำชา