เย่เฉินหันกลับมา และยิ้มอย่างอ่อนโยน: “วางใจได้ ฉันจะรีบกลับมา”
หลังจากที่พูดจบ เย่เฉินก็ก้าวออกจากห้องนอนของอิโตะ นานาโกะ หายตัวในคืนที่ปกคลุมไปด้วยหิมะอันกว้างใหญ่
...
ท่ามกลางสายลมหิมะ นินจาอิงะคนนั้นที่มาสำรวจพื้นที่ในที่นี้ กำลังวิ่งอย่างสุดกำลังรวดเร็วในตอนกลางคืน
เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วร่างกายเบาราวกับนกนางแอ่น อาศัยความมืดอำพราง ยากที่จะตามรอยได้เหมือนกับภูมิผีจริงๆ
แต่ทว่า ยังไงเขาก็คาดไม่ถึงว่า ข้างหลังของเขา ยังมียอดฝีมือยอดเยี่ยมที่แข็งแกร่งกว่าเขาหนึ่งร้อยเท่าตามอยู่ และยอดฝีมือยอดเยี่ยมคนนี้ ก็คือเย่เฉิน
นินจาอิงะวิ่งอย่างสุดกำลังสองกิโลเมตรโดยไม่หยุด ในที่สุดก็หยุดอยู่ที่ประตูลานบ้านแห่งหนึ่ง ต่อจากนั้นเขามาถึงหน้าประตูลานบ้านที่เรียบง่ายและโบราณ เคาะประตูสี่ครั้งด้วยวิธีการเคาะแรงๆสองครั้งเบาๆสองครั้ง และประตูก็เปิดจากด้านในช่องหนึ่งให้มีเพียงคนหนึ่งคนเอียงกายลอดผ่านเข้าไปได้เท่านั้น
ต่อจากนั้น เขาก็เอียงกายเข้าไปอย่างรวดเร็ว และหายไปอย่างไร้ร่องรอย
และเย่เฉิน ปิดบังลมหายใจกับการเต้นของหัวใจ กระโดดขึ้นไปบนกำแพงรั่วอย่างเงียบๆ และสังเกตสถานการณ์ในลานบ้านนี้อย่างระมัดระวัง
ลานบ้านทั้งหมดไม่ใหญ่เกินไป ลานด้านหน้ามีเนื้อที่มากกว่าสองร้อยตารางเมตร ปลูกไม้ไผ่และต้นสนโบราณ และด้านหลังลานบ้าน เป็นอาคารที่ทำด้วยไม้สองชั้น
นินจาอิงะที่เพิ่งเข้ามา ก็เดินผ่านลานบ้านด้านหน้า และเข้าไปในอาคารสองชั้น
เย่เฉินรู้สึกว่าในอาคารหลังนี้ อย่างน้อยมีคนมากกว่าหกถึงเจ็ดคน ดังนั้นจึงเดินไปตามกำแพงรั่ว และมาถึงที่ตรงหน้าของอาคารหลังนั้นอย่าเงียบๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน