ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1678

เย่เฉินแสยะยิ้มพูดว่า: “ตามที่แกพูด ฉันฆ่าคนตามใจชอบสองคน แอบฝังในพื้นหิมะของบ้านแก ก็ไม่ได้มีเจตนาทำร้ายแกและคนในครอบครัวของแกเหรอ?”

ท่านนินจาใหญ่อิงะตกตะลึง เขาที่ต้องการมีชีวิตรอดเป็นอย่างยิ่ง ก็เปิดเผยมัตสึโมโตะ โยชิโตะออกมา: “อันที่จริงพวกเราก็ได้รับมอบหมายไว้วางใจมาคนอื่น คนที่อยากจัดการกับตระกูลอิโตะอย่างแท้จริงคือมัตสึโมโตะ โยชิโตะ ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเราเลย…”

เย่เฉินถามกลับว่า: “ตัวของพวกแกเองก็กำลังช่วยคนชั่วก่อกรรมทำเข็ญอยู่แล้ว ตอนนี้ยังบอกกับฉันว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้อง ความกล้าหาญของนินจาอย่างพวกแก ก็อ่อนหัดขนาดนี้เลยเหรอ?”

ท่านนินจาใหญ่อิงะเก็บกดความอับอายไว้ในใจ และเอ่ยปากพูดว่า: “ฉันเชื่อมั่นในสุภาษิตโบราณในประเทศท่านอยู่อย่างไร้ความหวังดีกว่าตายไป…คุณผู้ชายได้โปรดให้โอกาสด้วย ฉันยินดีที่จะรับใช้คุณ…”

เย่เฉินส่ายหน้า: “รับใช้ฉันเหรอ แกยังมีสิทธิ์ไม่พอ”

พูดแล้ว เขามองไปรอบๆหนึ่งรอบ และพูดอย่างราบเรียบว่า: “พวกแกก็เหมือนกัน เตรียมตัวตายซะ!”

เมื่อท่านนินจาใหญ่อิงะได้ยินสิ่งนี้ ก็ตะคอกด้วยความโกรธมากในทันที: “ลุยพร้อมกันฆ่าเขา! รีบฆ่าเขา! ฆ่าเขาแล้วยังมีโอกาส ไม่อย่างนั้นก็รอตายได้เลย!”

เมื่อทุกคนได้ยิน ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความยำเกรง

พวกเขาก็รู้ดีว่า พลังของเย่เฉินแข็งแกร่งเกินไป ถ้าใช้ความรุนแรงปะทะความรุนแรงกับเขา หรือว่าให้เขาบุกจู่โจมทีละคน ทุกคนต่างก็จะจบเห่ !

วิธีที่ดีที่สุดคือ ก็คือรุมโจมตี ไม่ว่ายังไงก็ตาม พยายามฆ่าด้วยกำลังทั้งหมด สำหรับพวกเขาเหล่านี้จะเหลือรอดสักกี่คน ทั้งหมดก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตาของแต่ละคน!

ดังนั้น นินจาที่เหลืออีกหกคน แกว่งดาบพุ่งไปทางเย่เฉินอย่างบ้าคลั่ง การแสดงของทุกคนต่างก็น่ากลัวมาก!

ซูจือหยูเห็นผู้คนมากมายโจมตีเย่เฉิน ในใจก็อกสั่นขวัญแขวน!

แต่ทว่า เธอไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมาทั้งนั้น นับประสาอะไรกับพูดเตือนเย่เฉินให้ระวัง เพราะเธอรู้ว่า ตัวเองไม่จำเป็นต้องทำเรื่องที่รบกวนสมาธิของเย่เฉิน

เธอจ้องไปที่เย่เฉินด้วยดวงตาที่ร้อนแรง และบ่นในใจว่า: “วันนี้ ความเป็นความตายของฉัน ทั้งหมดก็ขึ้นอยู่กับผู้ชายที่ยังไม่รู้จักชื่อคนนี้แล้ว!”