ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1695

นางาฮิโกะอิโตะในเวลานี้ รู้ว่าตัวเองต้องตายแน่ๆ

หน่วยรบพิเศษคงมาไม่ทัน และคนของตัวเองก็ต้านทานไม่ไหวแล้ว และอาจจะถูกนินจาอีกฝ่ายฆ่าตายเมื่อไหร่ก็ได้

เหลือเพียงคนขับกับทานากะซัง ต่างก็เป็นคนที่ไม่มีทักษะในการต่อสู้เหมือนกับตัวเอง อีกสักครู่คงจะโดนอีกฝ่ายฆ่าตายด้วยดาบเดียว

ในเวลานี้ เขาอยากจะโทรหาลูกสาวที่อยู่เกียวโตจริงๆ เกียวโตอยู่ห่างออกไปหลายร้อยกิโลเมตร ลูกสาวคงไม่รู้ว่าตัวเองตกอยู่ในอันตราย ต้องรีบโทรศัพท์ไปหาเธอ และอาจจะได้ยินเสียงของเธอก่อนที่เขาจะตาย นี่อาจจะเป็นการปลอบใจตัวเองก่อนตาย

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขากำลังจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรศัพท์หาอิโตะนานาโกะ ทานากะซังก็พูดขึ้นมาทันที:"ท่านประธาน! ถ้าพวกเราไม่หนีตอนนี้ก็จะไม่มีโอกาสหนีอีกแล้ว!"

นางาฮิโกะอิโตะถอนหายใจและพูด:"เมื่อสักครู่ฉันก็เคยพูดแล้ว พวกเรามีปีกก็หนีไม่พ้น และไม่มีทางหนีรอด..."

เมื่อพูดจบ เขากัดฟันและด่าทันที:"ต้องเป็นฝีมือของไอ้เดรัจฉานอย่างทากาฮาชิมาจิอย่างแน่นอน! ไอ้สารเลว! ไอ้ชั่ว! เขาใช้วิธีที่สกปรกแบบนี้มาจัดการฉัน!"

ทานากะซังรีบชี้ไปที่นอกหน้าต่างและพูดทันที:"ท่านประธาน อย่าพึ่งด่าทากาฮาชิมาจิเลย ถ้าพวกเราวิ่งไปตามสะพานข้ามทั้งสองฝั่ง พวกเราต้องตายอย่างแน่นอน! แต่ถ้าพวกเราสามารถโดนลงไปจากที่นี่ได้!"

เมื่อพูดจบ เขาก็ชี้ไปที่รั้วกั้นข้างทางที่อยู่ด้านนอกและพูดอย่างตื่นเต้นว่า:"ท่านประธาน ถ้าพวกเราเปิดประตูออก ประตูก็จะกลายเป็นที่กำบัง ถ้าพวกเราปืนข้ามไปได้ก็จะกระโดดลงไปได้เลย!"

นางาฮิโกะอิโตะตกใจจนหน้าซีดและพูดทันที:"คุณบ้าไปแล้วเหรอ?! สะพานข้ามมีความสูงสิบกว่าเมตร ถ้ากระโดดลงไปคงตายอย่างแน่นอน?"

ทานากะซังพูดอย่างเคร่งขรึม:"ท่านประธาน ความสูงขนาดนี้ ถ้ากระโดดลงไปอาจจะไม่ตาย ถ้ากระโดดแล้วไม่เอาศีรษะ ใบหน้าและหน้าท้องกระแทกพื้น พวกเราก็มีโอกาสรอด ถ้าไม่ยอมกระโดดลงไป พวกเราไม่รอดและต้องตายอย่างแน่นอน!"

นางาฮิโกะอิโตะกลืนน้ำลายตัวเอง:"ถ้ากระโดดลงไป ไม่ตายก็คงพิการ เป็นไปไม่ได้ที่พวกเราจะหนีรอดจากการไล่ล่าของพวกเขา!"