ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1697

ขณะที่ร่างกายร่วงลงไป ในสมองของนางาฮิโกะอิโตะ มีเสียงสะท้อนที่เป็นคำพูดของทานากะซัง

ถ้าศีรษะไม่โดนพื้น ใบหน้าไม่โดนพื้น หน้าท้องไม่โดนพื้น ก็มีโอกาสรอดชีวิต

ดังนั้นเขาจึงพยายามปรับร่างกายของตัวเองกลางอากาศ เอาขาทั้งสองข้างของตัวเองตรงไปที่พื้นและกระแทกอย่างแรง!

เสียงดังตู๊มหนึ่งครั้ง นางาฮิโกะอิโตะรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดมากๆที่มาจากขาทั้งสองข้าง แต่เขาไม่สนใจหรือตรวจสอบอาการบาดเจ็บของขาตัวเอง เขารีบกลิ้งไปกับพื้นหลายตลบ เพื่อลดแรงกระแทกที่ตัวเองตกลงมาจากสะพานข้าม

หลังจากนั้น ทานากะซังก็กระแทกกับพื้นอย่างแรง เขาเอาเท้ากระแทกกับพื้นเหมือนกับนางาฮิโกะอิโตะ จากนั้นก็กลิ้งไปหลายตลบ

ถึงแม้ทั้งสองคนจะรู้สึกเจ็บปวดมากๆที่ขา แต่ทั้งคู่ก็กระโดดลงพื้นด้วยท่าทางที่ถูกต้องก็เลยมีชีวิตรอดมาได้ ขณะนี้นางาฮิโกะอิโตะมองไปที่ขาทั้งสองข้างของตัวเอง และเห็นกระดูกของหัวเข่า น่อง ข้อเท้าและฝ่าเท้าหักจนไม่เหลือชิ้นดี!

อาการบาดเจ็บของทานากะซังก็เวทนามากๆ ขาทั้งสองข้างของเขาเต็มไปด้วยเลือด มีกระดูกที่หักและแทงทะลุหนังออกมา เลือดไหลเป็นทาง มันน่าเวทนาเกินกว่าที่จะทนดูต่อไปได้!

เมื่อผู้คนที่สัญจรไปมาเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พวกเขาตกใจมากๆ มีผู้หญิงบางคนกรีดร้องออกมาทันที

ผ่านไปไม่นาน มีผู้คนที่กระตือรือร้นเดินเข้ามาดู หนึ่งในนั้นก็ถามว่า:"พวกคุณสองคน เป็นยังไงบ้าง? พวกคุณต้องการให้ฉันเรียกรถพยาบาลให้ไหม?"

นางาฮิโกะอิโตะพูดด้วยความเจ็บปวด:"ช่วยแจ้งตำรวจให้หน่อย! บอกตำรวจว่าบนสะพานข้ามมีคนตามฆ่าพวกเรา!"

ทุกคนรีบเงยหน้ามองขึ้นไปที่สะพานข้าม ที่รั้วกั้นของสะพานข้ามที่อยู่สูงขึ้นไปเหนือศีรษะสิบกว่าเมตร มีนินจาหกคนยืนเรียงกันอยู่ พวกเขามองลงมาข้างล่างด้วยความงุนงง

นินจาคนหนึ่งถามด้วยความตกตะลึง:"ลูกพี่ใหญ่ พวก...พวกเราควรทำยังไงดี?"

ลูกพี่ใหญ่ก็ไม่คาดคิด คนที่พวกเขาใกล้จะจับตัวได้แล้ว แต่พวกเขากลับหนีไปได้ เขาพูดด้วยความโกรธ:"น้องห้า น้องหก ตอนนี้พวกเขาสองคนขยับไม่ได้แล้ว พวกคุณสองคนกระโดดลงไปฆ่าพวกมันเดี๋ยวนี้!"

เมื่อนินจาสองคนนั้นได้ยินคำพูดนี้ พวกเขาก็ตกใจจนตัวสั่น

หนึ่งในนั้นก็พูดด้วยความเขินอาย:"ลูกพี่ใหญ่ ถ้าความสูงประมาณเจ็ดถึงแปดเมตร ไม่ต้องรอให้พี่ใหญ่พูด ฉันก็คงกระโดดลงไปแล้ว แต่นี่มันความสูงประมาณสิบห้าเมตร! ถ้าฉันกระโดดลงไป สภาพของฉันคงไม่ต่างอะไรกับพวกเขา..."