ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1702
อิโตะ นานาโกะ มีคำพูดมากมายที่อยากจะพูดกับเย่เฉิน แต่ว่ากลับไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี ดังนั้นเธอจึงเริ่มจากการบอกเย่เฉินเกี่ยวกับวัยเด็กและอดีตของตน
แม้ว่าเธอจะเกิดในตระกูลที่ร่ำรวย แต่วัยเด็กของอิโตะ นานาโกะกลับไม่ได้ถือว่ามีความสุข
แม่ของเธอเสียชีวิตก่อนวัยอันควร ถึงแม้ว่าพ่อของเธอจะไม่ได้แต่งงานใหม่ แต่นี่ก็ไม่สามารถชดเชยข้อบกพร่องทางความรู้สึกในวัยเด็กของอิโตะ นานาโกะ ได้
นอกจากนี้ นางาฮิโกะ อิโตะนั้นยุ่งอยู่กับงานทั้งวัน เวลาที่พอจะจัดสรรให้กับอิโตะ นานาโกะแต่เดิมก็มีน้อยมากอย่างยิ่ง บวกกับนิสัยที่เคร่งขรึมสำรวมท่าทีของนางาฮิโกะ อิโตะ ทำให้วัยเด็กของอิโตะ นานาโกะจึงขาดความรักไปอยู่มาก
แม่ของอิโตะ นานาโกะ เป็นกุลสตรีจากตระกูลใหญ่ ดังนั้นเมื่อครั้งที่เธอยังมีชีวิตอยู่ เธอมักจะสอนอิโตะ นานาโกะ ด้วยวิธีดั้งเดิมเสมอ และอิโตะ นานาโกะ ก็ยังได้เรียนรู้พิธีชงชา การวาดภาพ การเย็บปักถักร้อย และแม้กระทั่งการอ่านบทกวีมาตั้งแต่ยังเด็ก อาจกล่าวได้ว่าในนิสัยของเธอ ด้านความเป็นกุลสตรีราวยามาโตะนาเดชิโกะนั้นล้วนมาจากมารดาของเธอเป็นผู้มอบให้
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่แม่ของเธอเสียชีวิต อิโตะ นานาโกะก็มาชอบศิลปะการต่อสู้ นั่นเพราะเธอรู้สึกว่าขณะที่เธอฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ เธอสามารถลืมความโศกเศร้าและความทุกข์ในชีวิตไปได้ชั่วขณะ
ในตอนแรก เธอฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ก็เพียงเพื่อหนีจากโลกความเป็นจริง แต่เมื่อเวลาผ่านเลยไป เธอก็ตกหลุมรักศิลปะการต่อสู้อย่างสมบูรณ์
เมื่อเธอเล่าเรื่องของตนเองจบก็เปลี่ยนมาไล่ตามเย่เฉินและถามเขาว่า "เย่เฉินซัง คุณช่วยเล่าเรื่องราวในวัยเด็กของคุณให้ฉันฟังได้ไหมคะ?"
เย่เฉินยิ้มอย่างขมขื่น “ตอนฉันยังเด็ก…วัยเด็กของฉันมีความแตกต่างออกไปสองขั้ว ชีวิตก่อนอายุแปดขวบเป็นไปด้วยดีอย่างมาก พ่อแม่รักใคร่ ครอบครัวร่ำรวย หมดห่วงเรื่องเสื้อผ้าอาหาร แต่เมื่อฉันอายุได้แปดขวบ พ่อแม่เสียชีวิตอย่างกะทันหัน ฉันก็กลายไปเป็นเด็กกำพร้าข้างถนน จากนั้นก็เติบโตมาในสถานสงเคราะห์..."
"หา?!" อิโตะ นานาโกะได้ยินดังนั้นก็รู้สึกประหลาดใจ คำพูดที่เอ่ยขึ้นแฝงความรู้สึกปวดใจอยู่หลายส่วน “ขอโทษนะคะเย่เฉินซัง นานาโกะไม่ได้ตั้งใจ…”
เย่เฉินยิ้มน้อยๆ "ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอโทษ"
อิโตะ นานาโกะเอ่ยทอดถอนใจ “พอพูดแบบนี้แล้ว วัยเด็กของฉันนั้นโชคดีกว่าเย่เฉินซังมาก แม้ว่าคุณพ่อปกติมักจะเข้มงวดกับฉัน สงวนท่าที แต่ว่าในใจของเขาก็รักใคร่เอ็นดูฉันมาก เพียงแต่วิธีการแสดงออกของเขานั้นเทียบกับขึ้นมาอาจจะไม่อ่อนโยนขนาดนั้น.. ."
อิโตะ นานาโกะ หน้าแดงด้วยความอาย เธอเอ่ยเสียงเบา “นี่ไม่เป็นไร เย่เฉินซังช่วยชีวิตฉันเอาไว้ อีกทั้งยังรักษาอาการบาดเจ็บของฉัน เงินจำนวนนี้ ถือเป็นการตอบแทนของคุณพ่อที่มอบให้เย่เฉินซัง!”
เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เขาเอ่ยอย่างเพลิดเพลิน “ถ้าพ่อของเธอรู้ คาดว่าคงต้องโกรธเธอแทบแย่แน่”
อิโตะ นานาโกะหัวเราะคิกคัก ขณะกำลังจะเอ่ยปากพูด จู่ๆโทรศัพท์มือถือของเธอก็สั่นขึ้นมา
เธอแปลกใจเล็กน้อย "ดึกขนาดนี้แล้ว ใครโทรหาฉันกัน คงไม่ใช่คนรับใช้พบว่าฉันหนีออกมาแล้วหรอกนะ?”
พูดไป เธอก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา จากนั้นก็พูดด้วยความประหลาดใจ “ไอ้หยา เป็นคุณพ่อ!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...