ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1718
ดังนั้น เย่เฉินรู้ดีอย่างยิ่งว่า หากตนต้องการที่จะแข่งขันเผชิญหน้ากับตระกูลอย่างตระกูลซูจริงๆในอนาคต เขาจะต้องมีความแข็งแกร่งที่ครอบคลุม อาศัยแค่ความกล้าอย่างเดียวไม่ได้
ยิ่งไปกว่านั้น ตนเองจนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่แน่ใจว่า ตระกูลเย่ควรแบกรับความรับผิดชอบต่อการตายของพ่อแม่มากน้อยเพียงใด
หากตระกูลเย่ไม่อาจปฏิเสธความรับผิดชอบอันหนักหน่วงต่อความตายของพ่อแม่ได้ อย่างนั้นในอนาคตที่ตนต้องเผชิญ อาจจะเป็นทั้งตระกูลซูและตระกูลเย่ทั้งสองตระกูลชั้นนำ
ดังนั้น เย่เฉินจึงตัดสินใจแล้วว่า เมื่อกลับไปที่จินหลิง เขาจะเก็บตัวซ่อนเร้นความสามารถ และพัฒนาบริษัทผลิตยาเก้าเสวียนให้ดีๆ
เริ่มต้นจากบริษัทผลิตยาเก้าเสวียน จากนั้นก็ค่อยๆก่อตั้งอาณาจักรธุรกิจของตัวเองขึ้นทีละขั้น
มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น ถึงจะสามารถงัดข้อกับตระกูลซูและตระกูลเย่ได้ รวมถึงแม้แต่การเหยียบย่ำพวกเขา!
นางาฮิโกะ อิโตะไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเย่เฉิน ดังนั้นจึงไม่รู้ถึงความคิดในใจของเขา เมื่อเห็นว่าเขาคล้ายไร้ความทะเยอทะยานจริงๆ ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยแนะนำ
“คุณเย่ คุณมีบริษัทผลิตยาเก้าเสวียนเป็นรากฐาน ในมือก็มีเงินสดอยู่ ทำไมคุณถึงไม่ขยายธุรกิจของคุณล่ะ?”
“ยกตัวอย่างการขนส่งทางทะเลในปัจจุบัน การค้าน้ำมันส่วนมากและการค้าขนาดใหญ่ระหว่างประเทศนั้นล้วนต้องพึ่งพาการขนส่งทั้งสิ้น ตอนนี้สถานการณ์เศรษฐกิจระหว่างประเทศตกต่ำ ซึ่งเป็นโอกาสที่ดีที่จะเข้าไปช้อนมันเอาไว้!”
“ยิ่งไปกว่านั้น ประเทศจีนของคุณก็ยังเป็นประเทศที่มีแรงผลักดันในการพัฒนาเศรษฐกิจที่ดีที่สุดในปัจจุบัน อีกทั้งยังครอบครองระบบอุตสาหกรรมที่แข็งแกร่งที่สุด ด้วยการค้าส่งออกที่เพิ่มขึ้นทุกปี ความต้องการของจีนในการขนส่งทางทะเลไปยังทั่วโลกก็จะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ โอกาสของการขนส่งทางทะเลก็จะยิ่งกว้างขึ้น!"
“ถ้าหากคุณเย่ยินดีที่จะทำ ก็สามารถเริ่มต้นจากในประเทศจีนได้ ถ้าหากต้องการขยายไปยังท่าเรือและธุรกิจขนส่งทางเรือของญี่ปุ่น ตระกูลอิโตะจะให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่ แต่อให้เป็นแค่เพียงตัวประกอบของคุณ ผมก็ยินดีที่จะทำ!"
ในเวลานี้ นางาฮิโกะ อิโตะมีความคิดที่เรียบง่ายอย่างมาก
เงิน4.5พันล้านดอลลาร์นั้นไม่มีทางได้กลับคืนมาอีกแล้ว
บริษัทผลิตยาเก้าเสวียนเองก็ไม่สามารถเข้าไปถือหุ้นได้แน่
เพื่อความสุขของลูกสาว เขาถึงกับยอมให้ทั้งตระกูลอิโตะ กลายมาเป็นสินสอดทองหมั้นของลูกสาว
ยังไงเสียเขาก็มีลูกสาวเพียงคนเดียว ทุกสิ่งทุกอย่าง ล้วนเพื่อให้ลูกสาวของเขามีความสุขตลอดชีวิตของเธอ
สำหรับทรัพย์สินของตระกูลอิโตะ ไม่ว่าในอนาคตมันจะเป็นนามสกุลอิโตะ ยามาดะ วาตานาเบะ หรือสกุลเย่ก็ล้วนไม่สำคัญ
นั่นเพราะ ทรัพย์สินเหล่านี้จะยังคงอยู่ในมือของลูกสาว ลูกเขย และลูกหลานที่เกิดจากลูกสาวของ
ในมุมมองของนางาฮิโกะ อิโตะ การสืบทอดมรดกที่แท้จริงคือสายเลือด ไม่ใช่สัญชาติ หรือนามสกุล
เย่เฉินเพียงยิ้มน้อยๆให้กับคำแนะนำของนางาฮิโกะ อิโตะ และพูดอย่างจริงจังว่า "เรียนตามตรง ตอนนี้จุดสำคัญในการพัฒนาของผมก็คือการทำบริษัทผลิตยาเก้าเสวียนให้ดี หากบริษัทผลิตยาเก้าเสวียนสามารถพัฒนาขึ้นมาได้ ผมก็จะค่อยพิจารณาธุรกิจอื่น"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...