ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1728
เย่ฉางโคงรู้สึกหดหู่อย่างยิ่ง แต่เขาไม่กล้าคัดค้าน ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงในดึงหัวข้อกลับมา และพูดว่า:"พ่อครับ เราคุยกันเรื่องจะไปญี่ปุ่นไม่ใช่เหรอ? เมื่อกี้พ่อบอกว่าอย่าทะเลาะวิวาทซึ้งๆหน้ากับตระกูลซู แล้วเราควรทำไงดี?"
เย่โจงฉวนพูดว่า:"ห้ามไปแบบผ่าเผย แต่สามารถส่งคนไปพบกับนางาฮิโกะ อิโตะเป็นการส่วนตัวก่อนก็ได้"
เย่ฉางโคงรู้สึกหงุดหงิดในใจเล็กน้อย คิดอยากจะไปโตเกียวด้วยตัวเอง และถือโอกาสไปเดินเล่นให้สบายใจด้วย ดังนั้นเขาจึงถามอย่างกระตือรือร้นว่า:"พ่อครับ หรือว่าให้ผมบินไปโตเกียวตอนเช้า ไปเจอกับนางาฮิโกะ อิโตะก่อนเถอะ"
เย่โจงฉวนพยักหน้า และพูดว่า:"ต้องเจอแน่นอน แต่นายไปไม่ได้"
เย่ฉางโคงถามด้วยความประหลาดใจ:"พ่อ พ่อหมายความว่าไง?"
เย่โจงฉวนว่า:"ก่อนหน้านี้ตระกูลซูส่งรุ่นหลังที่อายุน้อย ถ้าตระกูลเย่ส่งนายไป มันจะดูไม่สมมาตร ราวกับว่าเราต่ำกว่าตระกูลซูเล็กน้อย"
พูดจบ เย่โจงฉวนมองไปที่ลูกชายของเย่ฉางโคง หรือหลานชายคนโตของเขาเย่เฟิง และพูดว่า:"เฟิงเอ๋อ นายเตรียมตัวด้วย ออกเดินทางก่อนสิบโมง กินข้าวกลางวันเสร็จพยายามไปถึงโตเกียว"
เย่เฟิงรีบลุกขึ้นยืน และพูดด้วยความเคารพ:"ได้ครับคุณปู่ ผมจะไปเตรียมตัวเดี๋ยวนี้! แต่ว่าคุณปู่ ผมเจอนางาฮิโกะ อิโตะแล้ว จะคุยเรื่องโครงการนี้กับเขายังไงดี?"
เย่โจงฉวนปัดมือ:"นายไม่ต้องพูดถึงเรื่องโครงการเลยสักนิด ฉันจะเตรียมของขวัญไว้ นายเอาไปให้กับมือ บอกว่าเป็นน้ำใจของฉัน อีกอย่างฉันก็อยากเป็นเพื่อนกับเขาด้วย จากนั้นนายก็แลกเบอร์ติดต่อกับเขา ก็กลับมาได้เลย"
เย่เฟิงถามอย่างตกตะลึง:"ง่ายแค่นี้?"
เย่โจงฉวนพยักหน้า แล้วพูดว่า:"ใช่ ง่ายแค่นี้แหละ!"
พูดไป เย่โจงฉวนก็พูดอีกครั้ง:"บินไปสองพันกิโลเมตรเพื่อคุยเรื่องการร่วมมือ นั้นยังไม่จริงใจ แต่ถ้าบินไปสองพันกิโลเมตร เพื่อเยี่ยมผู้ป่วย มันจะดูจริงใจมาก"
ทันทีที่ซูโสว่เต้าเข้าประตู เขาเดินไปที่เตียงในโรงพยาบาลของนางาฮิโกะ อิโตะอย่างสุภาพ และพูดถอนหายใจ:"พี่อิโตะ! ได้ยินชื่อเสียงของพี่อิโตะมานาน รู้สึกเป็นเกียรติที่ได้พบคุณในวันนี้!"
เมื่อเห็นใบหน้าที่ไม่เป็นอันตรายของซูโสว่เต้า เขารู้สึกแอบขนลุกเล็กน้อย
เรื่องที่ตระกูลซูทำลายครอบครัวของมัตสึโมโตะ ทำให้เกิดความเจ็บปวดในใจที่ยิ่งใหญ่แก่นางาฮิโกะ อิโตะมาก และทำให้เขาตระหนักดีว่า ชายที่อยู่ข้างหน้าเขา ดูอ่อนโยนและยิ้มแย้ม แต่จริงๆแล้วเขาเป็นสัตว์ประหลาดที่กินคนไม่คายกระดูก
แน่ว่า นางาฮิโกะ อิโตะรู้ดีว่า สำหรับเสือยิ้มแบบนี้ เขายิ่งไม่สามารถทำให้ขุ่นเคืองซึ้งๆหน้า มิฉะนั้นก็ยังไม่รู้ว่าจะเกิดปัญหาอะไรขึ้นอีกในอนาคต
ดังนั้น เขาพูดด้วยความดีใจว่า:"โอ้ คุณซู! ไม่นึกเลยว่าคุณจะมาหาฉันด้วยตัวเอง ฉันดีใจมาก! เชิญนั่ง เชิญนั่งลง!"
ซูโสว่เต้าพยักหน้า นั่งบนเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า:"ฉันขอโทษจริงๆที่ต้องเจอกันด้วยวิธีนี้ ช่วงนี้ฉันยุ่งมากๆ เดิมทีอยากให้เด็กๆ มาเยี่ยมคุณอิโตะก่อน แล้วฉันค่อยหาเวลาว่างมาเยี่ยมด้วยตนเองอีกครั้ง ไม่คิดว่าจะเกิดอุบัติเหตุมากมายขนาดนี้ คุณอิโตะยกโทษให้ฉันด้วย!"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...