ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1729

ไม่พูดไม่ได้เลยว่า ซูโสว่เต้าแสดงได้ดีมาก

ถ้าไม่ใช่เพราะนางาฮิโกะ อิโตะรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง คงจะง่ายที่จะถูกหลอกโดยรูปลักษณ์ที่ยิ้มแย้มและเป็นมิตรของเขา

แม้จะรู้สึกขุ่นเคืองในใจ แต่เขาก็ฝืนตัวเองไว้ และทำเป็นสุภาพไป จึงยิ้มแล้วพูดว่า:"คุณซู สุภาพเกินไปแล้ว คุณมาญี่ปุ่น ฉันว่าจะไปพบคุณที่สนามบินด้วยตนเอง แล้วจัดโรงแรมให้คุณพัก ไม่คิดว่าจะเจออะไรมากมายขนาดนี้"

ซูโสว่เต้ารีบพูดว่า:"เปล่าหรอก คุณอิโตะไม่ต้องสุภาพมาก มิตรภาพระหว่างตระกูลซูของเราและตระกูลอิโตะมีประวัติศาสตร์อันยาวนาน เราต้องกระชับความร่วมมือและกระชับความสัมพันธ์ของเราเพิ่มในอนาคต ทำไมเราต้องยึดติดกับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ด้วยล่ะ?"

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่เจ้าเล่ห์ของเขา นางาฮิโกะ อิโตะอยากจะอ้วกอาหารเช้าในท้องออกมา แต่เขาทำได้เพียงพยักหน้า และพูดอย่างเห็นด้วยว่า:"คุณซูพูดถูก! ไม่จำเป็นต้องยึดติดจริงๆ...…"

ซูโสว่เต้าพยักหน้าอย่างพึงพอใจ และพูดอย่างจริงจังว่า:"คุณอิโตะ แม้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในโตเกียวในช่วงสองวันที่ผ่านมา จะวุ่นวายและทำให้คุณบาดเจ็บสาหัส แต่ฉันก็ยังต้องพูดเรื่องจริงหน่อย หลังจากเรื่องราวเหล่านี้จบลง ตระกูลซูจะเป็นผู้ชนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุด"

นางาฮิโกะ อิโตะรู้ว่าซูโสว่เต้าหมายถึงอะไร เขารู้ว่าซูโสว่เต้า นอกเหนือจากการอธิบายข้อเท็จจริงแล้ว ยังอยากพูดถึงตัวเอง ตอนนี้ตระกูลของเขาสองฝ่ายที่ต่อสู้กันต่างไม่ได้รับผลประโยชน์ แต่กลับให้ฝ่ายที่สามกอบโกยผลประโยชน์ไป และคนที่ผลักดันให้ตระกูลของเขาได้ผลประโยชน์จากมันก็คือซูโสว่เต้า

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ซูโสว่เต้าก็เตือนตัวเองว่า อย่าลืมความช่วยเหลือที่ตระกูลซูให้ตัวเอง

แต่ว่า น้ำใจแบบนี้ นางาฮิโกะ อิโตะ ไม่อยากเป็นหนี้โดยไม่ได้ตั้งใจหรอก

เพราะยังไง สาเหตุที่ตระกูลอิโตะเอาชีวิตรอดได้จากข้อพิพาทนี้ ก็ไม่ใช่ซูโสว่เต้าที่พึ่งพาตระกูลซู แต่พึ่งเย่เฉิน!"

อย่าบอกว่าเขาไม่ได้พึ่งพาซูโสว่เต้า ลูกชายและลูกสาวของซูโสว่เต้าสามารถอยู่รอดได้ ต้องขอบคุณเย่เฉิน!

ถ้าเย่เฉินไม่ได้ช่วยซูจือเฟยและซูจือหยูสองพี่น้อง ซูโสว่เต้าเฝ้าศพของเด็กสองคน ก็อาจจะไม่สามารถหาฆาตกรตัวจริงได้