ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1731
เมื่อซูโสว่เต้าได้ยินแบบนั้น ก็ขมวดคิ้ว
เขาไม่พอใจแผนของนางาฮิโกะ อิโตะแน่นอน
แต่ว่า เขาก็รู้ว่า นางาฮิโกะ อิโตะเพิ่งตัดแขนขาของเขาไป พูดง่ายๆ ก็คือ สะเก็ดเลือดบนบาดแผลยังสดอยู่ ในเวลานี้จะผลักดันให้เขาร่วมมือครั้งใหญ่เช่นนี้ทันที มันดูไม่สมจริงเหมือนกัน
นอกจากนี้ ลูกสาวของนางาฮิโกะ อิโตะก็ยังดูเด็กมาก อายุใกล้เคียงกับซูจือหยูลูกสาวของเขา
ในกรณีนี้ เป็นเรื่องยากสำหรับเขา ที่จะสรุปทันทีและปลักดันไปข้างหน้า
ดังนั้น ซูโสว่เต้าจึงพูดอย่างจริงจังว่า:"ช่วงนี้คุณอิโตะจำเป็นต้องพักผ่อนให้เพียงพอจริงๆ สำหรับเรื่องความร่วมมือนั้น เมื่อคุณออกจากโรงพยาบาล ฉันจะมาหาอีกรอบ ถึงเวลานั้นฉันจะไปที่คฤหาสน์ และพูดคุยเกี่ยวกับรายละเอียดความร่วมมือ คุณคิดว่าไง?"
นางาฮิโกะ อิโตะพยักหน้าทันที และยิ้มพูดว่า:"รอร่างกายฉันฟื้นตัว ถ้าคุณซูมาที่โตเกียว ฉันจะจัดงานเลี้ยงที่ดีในโตเกียวมาต้อนรับ!"
ซูโสว่เต้ายิ้มเล็กน้อยและพูดว่า:"ถ้าอย่างนั้นขอรบกวนคุณอิโตะด้วย"
เขาพูดต่อ:"จริงสิคุณอิโตะ ฉันมีอีกอย่างที่จะเตือนคุณอย่างเป็นมิตร"
นางาฮิโกะ อิโตะ รีบพูดว่า:"เชิญพูดครับคุณซู"
ซูโสว่เต้าพูดว่า:"เท่าที่ฉันรู้ ตระกูลเย่ของเย่นจิงก็อยากทำตามเรา และใช้เส้นทางการพัฒนาของการขนส่งทางทะเล ถ้าฉันเดาไม่ผิด พวกเขาคงจะติดต่อทางคุณและพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องโครงการความร่วมมือ"
หยุดชั่วคราว ซูโสว่เต้าก็พูดว่า:"แต่ว่า ความแข็งแกร่งของตระกูลเย่นั้นแย่กว่าของเรามาก ดังนั้นฉันขอแนะนำว่า คุณอิโตะไม่ต้องพิจารณาพวกเขา แค่ดูแลสุขภาพ พอร่างกายหายดี แล้วมาร่วมมือกับตระกูลซู ต้องเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด"
ซูโสว่เต้าปัดมืออย่างเฉยเมย:"กรมตำรวจนครบาลโตเกียวและคณะกรรมการความปลอดภัยสาธารณะแห่งชาติล้วนแต่ไม่รู้จักผิดชั่วรู้ดี คนที่น่ากลัวและชั่วร้ายอย่างมัตสึโมโตะ โยชิโตะ เก็บเขาไว้ในโลกนี้ ไม่รู้ว่าจะมีคนถูกฆ่าอีกสักเท่าไหร่! ฉันกำจัดเขา ไม่เพียงแต่บัญชาสวรรค์เท่านั้น แต่ยังปกป้องความสงบเรียบร้อยในโตเกียวด้วย!"
พูดจบ เขามองไปที่นางาฮิโกะ อิโตะ และพูดอย่างจริงจังว่า:"คุณอิโตะ คุณไม่ใช่เหยื่อโดยตรงของมัตสึโมโตะ โยชิตะหรอกเหรอ? ถ้าผมไม่สามารถฆ่าเขาได้ เขาอาจจะส่งคนมาฆ่าคุณที่โรงพยาบาลตอนนี้ ใครจะไปรู้ว่าเขาจะฆ่าคนในโตเกียวอีกสักกี่คน?"
เมื่อนางาฮิโกะ อิโตะเห็นความชอบธรรมและความกล้าหาญของซูโสว่เต้า ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจกับความหน้าด้านของชายผู้นี้ เขาแอบด่าในใจว่า:"ซูโสว่เต้านะซูโสว่เต้า แกมันไร้ยางอาย แกฆ่ามัตสึโมโตะ โยชิตะ กับ มือขวาของมัตสึโมโตะ โยชิตะ แม้แต่ลูกน้องของเขาก็ฆ่าหมด เรื่องนี้ยังเข้าใจได้ แต่แกฆ่าหมดทั้งครอบครัว ชายหญิง แก่และเด็ก จนไม่เหลือใครเลย นี่มันถือว่าเรื่องอะไรกัน? คำพูดที่ว่าคนไหนทำผิดก็ต้องรับผิดชอบคนเดียวยังเป็นสิ่งที่บรรพบุรุษชาวจีนของแกบอกไว้ ทำไมพออยู่ที่แก แม้แต่พื้นฐานคุณธรรมยุทธภพก็ไม่สนใจแล้ว?"
"ความหมายที่แกพูดตอนนี้ คือแกฆ่าทั้งครอบครัวของมัตสึโมโตะ โยชิตะ หรือว่ากำลังปกป้องฉันโดยอำพรางอยู่? ฉันต้องขอบคุณแกที่ฆ่าทั้งครอบครัวมัตสึโมโตะ โยชิตะเหรอ?ไอ้ตระกะบ้าบอ!"
แต่ว่า บนพื้นผิว นางาฮิโกะ อิโตะ ยังคงพูดด้วยความซาบซึ้ง:"โอ้ เรื่องนี้ต้องขอบคุณคุณซูจริงๆ ไม่เช่นนั้น ฉันอาจจะยังมีความอันตรายและการคุกคามอีกนับไม่ถ้วนจริงๆ……"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...