ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1736

แต่น่าเสียดาย ที่ถึงแม้เขาจะมีความสามารถมาก แต่ก็ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้

ดังนั้นเขาทำได้แค่หวังในครั้งต่อไปเท่านั้น

ในเวลาเดียวกัน ก็สาบานจากก้นบึ้งของหัวใจ:"ซูโสว่เต้า ถ้าฉันมีโอกาสพบหน้าแกอีก ฉันจะไม่ปล่อยแกไปแน่นอน!"

…...

เมื่อเย่เฉินกลับไปที่วอร์ด นางาฮิโกะ อิโตะก็ถามเขาด้วยความประหลาดใจ:"คุณเย่ คุณรู้จักกับซูโสว่เต้าด้วยเหรอ? หรือมีความสัมพันธ์ใดๆ? ทำไมคุณจึงอ่อนไหวต่อเขามากขนาดนี้? ? "

เอมิ อีโตะกับอิโตะ นานาโกะก็มองเย่เฉินอย่างสงสัย และรอคำตอบของเขา

เมื่อเห็นเช่นนี้ เย่เฉินก็หัวเราะเยาะตัวเอง และพูดอย่างโกรธเคือง:"คุณลืมไปแล้วเหรอ? ผมบังเอิญช่วยลูกสองคนของเขา เขารวยขนาดนั้น ตามหลักแล้ว ยังไงซะเขาก็ต้องให้เงินฉันสัก 10 พันล้านดอลลาร์ใช่ไหม? ไม่นึกเลยว่า เขาจะหนีไปได้……"

นางาฮิโกะ อิโตะกลายเป็นใบ้ทันที

เขาไม่สงสัยในความจริงในคำพูดของเย่เฉินเลย เพราะในสายตาของเขานั้น เย่เฉินดีทุกอย่าง ก็แค่แม่ของเขารักเงินดั่งชีวิตของเธอ เพื่อเงิน สามารถกระทั่งแบล็กเมล์อย่างไร้ยางอาย หรือแม้กระทั่งความชั่วร้ายครอบครอง

ดังนั้น ช่วยซูจือเฟยและซูจือหยูโดยไม่ได้ตั้งใจ ด้วยนิสัยของเขา เขาไม่ขอเงินสักหน่อย มันคงไม่ใช่เขาจริงๆ

เมื่ออิโตะ นานาโกะได้ยินสิ่งนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงดัง และพูดว่า:"เย่เฉินซัง คุณเห็นแก่เงินเกินไปแล้ว คุณรู้ไหมว่า เมื่อกี้ตอนที่คุณได้ยินซูโสว่เต้าสามคำ ทำราวกับว่าเขาเป็นศัตรูที่ฆ่าพ่อของคุณ ไม่นึกเลยว่าจะเป็นแค่เจ้าหนี้ในใจคุณ……"

เย่เฉินยิ้มอย่างขมขื่น และพูดอย่างสบายๆ:"เฮ้ น่าเสียดายที่ปล่อยให้เขาหนีไปได้ แต่มันก็ไม่เป็นไร ไม่ช้าก็เร็วก็จะมีโอกาสเห็นหนี้ก้อนนี้ เขาหนีได้ก็หนีไป แต่ใช่ว่าจะหนีไปได้ตลอดชีวิต"

อิโตะ นานาโกะพยักหน้าแล้วพูดกับนางาฮิโกะ อิโตะว่า:"โอะโต้ซัง วันนี้หนูเอาอาหารผู้ป่วยมาสองมื้อ มื้อหนึ่งสำหรับคุณและอีกมื้อสำหรับทานากะซัง หนูสามารถไปเยี่ยมเขาได้รึเปล่า?"

นางาฮิโกะ อิโตะ พยักหน้าและพูดว่า:"ทานากะอยู่ในวอร์ดข้างๆ เธอไปเยี่ยมเขาเถอะ"

อิโตะ นานาโกะหันไปมองเย่เฉิน:"เย่เฉินซัง คุณจะไปเยี่ยมไหม?"