ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1736
แต่น่าเสียดาย ที่ถึงแม้เขาจะมีความสามารถมาก แต่ก็ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้
ดังนั้นเขาทำได้แค่หวังในครั้งต่อไปเท่านั้น
ในเวลาเดียวกัน ก็สาบานจากก้นบึ้งของหัวใจ:"ซูโสว่เต้า ถ้าฉันมีโอกาสพบหน้าแกอีก ฉันจะไม่ปล่อยแกไปแน่นอน!"
…...
เมื่อเย่เฉินกลับไปที่วอร์ด นางาฮิโกะ อิโตะก็ถามเขาด้วยความประหลาดใจ:"คุณเย่ คุณรู้จักกับซูโสว่เต้าด้วยเหรอ? หรือมีความสัมพันธ์ใดๆ? ทำไมคุณจึงอ่อนไหวต่อเขามากขนาดนี้? ? "
เอมิ อีโตะกับอิโตะ นานาโกะก็มองเย่เฉินอย่างสงสัย และรอคำตอบของเขา
เมื่อเห็นเช่นนี้ เย่เฉินก็หัวเราะเยาะตัวเอง และพูดอย่างโกรธเคือง:"คุณลืมไปแล้วเหรอ? ผมบังเอิญช่วยลูกสองคนของเขา เขารวยขนาดนั้น ตามหลักแล้ว ยังไงซะเขาก็ต้องให้เงินฉันสัก 10 พันล้านดอลลาร์ใช่ไหม? ไม่นึกเลยว่า เขาจะหนีไปได้……"
นางาฮิโกะ อิโตะกลายเป็นใบ้ทันที
เขาไม่สงสัยในความจริงในคำพูดของเย่เฉินเลย เพราะในสายตาของเขานั้น เย่เฉินดีทุกอย่าง ก็แค่แม่ของเขารักเงินดั่งชีวิตของเธอ เพื่อเงิน สามารถกระทั่งแบล็กเมล์อย่างไร้ยางอาย หรือแม้กระทั่งความชั่วร้ายครอบครอง
ดังนั้น ช่วยซูจือเฟยและซูจือหยูโดยไม่ได้ตั้งใจ ด้วยนิสัยของเขา เขาไม่ขอเงินสักหน่อย มันคงไม่ใช่เขาจริงๆ
เมื่ออิโตะ นานาโกะได้ยินสิ่งนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงดัง และพูดว่า:"เย่เฉินซัง คุณเห็นแก่เงินเกินไปแล้ว คุณรู้ไหมว่า เมื่อกี้ตอนที่คุณได้ยินซูโสว่เต้าสามคำ ทำราวกับว่าเขาเป็นศัตรูที่ฆ่าพ่อของคุณ ไม่นึกเลยว่าจะเป็นแค่เจ้าหนี้ในใจคุณ……"
เย่เฉินยิ้มอย่างขมขื่น และพูดอย่างสบายๆ:"เฮ้ น่าเสียดายที่ปล่อยให้เขาหนีไปได้ แต่มันก็ไม่เป็นไร ไม่ช้าก็เร็วก็จะมีโอกาสเห็นหนี้ก้อนนี้ เขาหนีได้ก็หนีไป แต่ใช่ว่าจะหนีไปได้ตลอดชีวิต"
อิโตะ นานาโกะพยักหน้าแล้วพูดกับนางาฮิโกะ อิโตะว่า:"โอะโต้ซัง วันนี้หนูเอาอาหารผู้ป่วยมาสองมื้อ มื้อหนึ่งสำหรับคุณและอีกมื้อสำหรับทานากะซัง หนูสามารถไปเยี่ยมเขาได้รึเปล่า?"
นางาฮิโกะ อิโตะ พยักหน้าและพูดว่า:"ทานากะอยู่ในวอร์ดข้างๆ เธอไปเยี่ยมเขาเถอะ"
อิโตะ นานาโกะหันไปมองเย่เฉิน:"เย่เฉินซัง คุณจะไปเยี่ยมไหม?"
ทานากะ โคอิจิพยักหน้ารัวๆ และพูดอย่างซาบซึ้ง:"ผมเข้าใจแล้วครับคุณหนูใหญ่ ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงของคุณ!"
พูดจบ เขาก็ถามอย่างลองเชิง:"ตอนเช้าผมนั่งรถเข็นและไปที่ห้องของประธานาธิบดี ได้ยินว่าประธานาธิบดีบอกว่า คุณเย่รักษาอาการบาดเจ็บของเขาให้หายดีงั้นเหรอ?"
อิโตะ นานาโกะพยักหน้าและพูดว่า:"เย่เฉินซังไม่เพียงรักษาอาการบาดเจ็บของฉัน แต่ยังช่วยชีวิตฉันอีกด้วย…..."
ทานากะ โคอิจิมองไปที่เย่เฉิน และพูดขอบคุณเขา:"คุณเย่ คือว่า......ขอบคุณมากจริงๆ!"
เย่เฉินรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เพราะเขาเดินผ่านกับซูโสว่เต้า และพลาดโอกาสในการแก้แค้น เมื่อเห็นทานากะพูดกับเขา เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยน้ำเสียงลวกๆว่า:"ไม่ต้องเกรงใจ"
ทานากะ โคอิจิ ถามด้วยความประหลาดใจ:"คุณเย่มีอะไรไม่พอใจงั้นเหรอ?"
อิโตะ นานาโกะที่อยู่ข้างๆยิ้มพูดว่า:"เขานะ เมื่อกี้เพิ่งพลาด10 พันล้านดอลลาร์ไป กำลังโมโหอยู่….."
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...