ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1741
หลังออกจาก Tiffany อิโตะ นานาโกะ ก็ได้เดินทางไปเป็นเพื่อนกับเย่เฉินอีกครั้ง โดยเดินไปรอบๆ ในร้านค้าใหญ่ๆ ของกินซ่า
เพื่อไม่ให้เกิดความลำเอียงมากเกินไป เย่เฉินก็เลยซื้อชุดสูทยี่ห้อ Boss ระดับไฮเอนด์ให้กับเซียวฉางควนพ่อตาของตัวเองชุดหนึ่ง
ปัจจุบันพ่อตาได้แต่ผสมผสานอยู่กับสมาคมศิลปะจีนอยู่ทุกวัน และได้กลายเป็นบุคคลสำคัญอันดับสองของสมาคมศิลปะจีนไปแล้ว สามารถพูดได้เลยว่าค่อนข้างมีหน้ามีตาบ้างแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้นสมาคมศิลปะจีนที่เขาอยู่ในปัจจุบัน กับวิทยาลัยอาวุโสที่หานเหม่ยฉิงอยู่จะมีการติดต่อและแลกเปลี่ยนประสบการณ์กันอยู่เป็นประจำ ดังนั้น เย่เฉินจึงซื้อชุดสูทให้พ่อตาของเขา โดยคิดอยากจะช่วยให้พ่อตาได้แต่งตัวสักหน่อย และทำให้เขาดูมีพลังมากขึ้น และก็มีหน้ามีตามากขึ้น
นอกจากนี้ เย่เฉินยังซื้อเครื่องประดับชิ้นเล็กๆ อย่างอื่น และของชิ้นเล็กชิ้นน้อยอีกด้วย
เวลาช่วงบ่ายสามครึ่ง ยังมีเวลาเหลือก่อนเที่ยวบินของเย่เฉินไปโอซาก้าอีกประมาณสองชั่วโมง เพราะคำนึงถึงสนามบินโตเกียวอยู่ไกลจากตัวเมืองค่อนข้างเยอะ เย่เฉินจึงพูดกับ อิโตะ นานาโกะ ว่า “นานาโกะ ใกล้จะถึงเวลาแล้ว ผมจะต้องไปที่สนามบินแล้ว”
อิโตะ นานาโกะ พูดอย่างไม่ลังเลว่า “เย่เฉินซัง ให้ฉันไปส่งคุณเถอะ!”
เย่เฉินกล่าวว่า “ผมต้องขับรถไป และทิ้งรถไว้ที่สนามบิน ถ้าคุณตามผมไป ตอนกลับมาคุณจะทำอย่างไร?”
“ไม่เป็นไรหรอก” อิโตะ นานาโกะ พูดโพล่งออกจากปากว่า “ฉันสามารถให้คนขับรถไปรับฉันที่สนามบินได้ เรื่องนี้เย่เฉินซังไม่ต้องกังวล!”
เย่เฉินถามโดยจิตสำนึกว่า “ลำบากคุณมากเกินไปหรือเปล่า?”
“ไม่หรอกไม่ลำบากเลย!” อิโตะ นานาโกะ พูดด้วยท่าทางที่อ้อนวอนว่า “เย่เฉินซัง นานาโกะอยากจะไปส่งคุณที่สนามบิน แม้กระทั่งอยากจะไปส่งคุณถึงที่โอซาก้า และไปส่งคุณกลับจินหลิง แต่ตอนนี้สถานการณ์ในครอบครัวมันอยู่ในช่วงพิเศษ ไม่เหมาะที่จะถอนตัวจากไปเลย ดังนั้นจึงขอให้เย่เฉินซังให้โอกาสนานาโกะไปส่งคุณที่สนามบินสักครั้ง........”
เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ดังนั้นเขาจึงพูดว่า “งั้นเราสองคนก็ขับรถไปสนามบินด้วยกัน คุณก็โทรหาคนในครอบครัวของคุณ และจัดให้พวกเขาส่งรถไปรับคุณที่สนามบิน”
“อืมๆ!” อิโตะ นานาโกะ พยักหน้าอย่างต่อเนื่อง และพูดอย่างมีความสุขว่า “เย่เฉินซังไม่ต้องเป็นห่วงเลย ฉันจะจัดการให้เรียบร้อยเอง!”
“โอเค!”
อิโตะ นานาโกะ เป็นผู้หญิงที่ฉลาดมากคนหนึ่ง
เธอสามารถมองออกได้ว่า เหตุผลที่เย่เฉินมาที่ญี่ปุ่น จะต้องเป็นเพราะอาการบาดเจ็บของตัวเอง ดังนั้นเขาจึงมีความเห็นอกเห็นใจให้กับตัวเองอยู่ในหัวใจของเขาเล็กน้อย
และบังเอิญเขาก็มียาที่สามารถรักษาตัวเองได้พอดี ดังนั้นเขาจึงเอายาเม็ดนั้น มาหาตัวเองถึงที่เกียวโต และรักษาตัวเองให้หาย
ในเวลานี้ เธอแอบคิดอยู่ในใจลึกๆ อย่างสุดซึ้งและความเหงา “อาการบาดเจ็บของฉันก็หายหมดแล้ว คาดว่า เย่เฉินซังต่อไปก็จะไม่ต้องมากังวลคำนึงถึงฉันอีกแล้วใช่ไหม?”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ในใจของอิโตะ นานาโกะ ก็รู้สึกเศร้าอย่างมาก
ในหัวใจของเธอ เธอยอมที่จะปล่อยวางทุกอย่าง เพื่อแลกกับการที่เย่เฉินอยู่ที่ญี่ปุ่นต่อไป
แต่เธอก็รู้อยู่ในใจว่า นี่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...