ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1742
เมื่อความคิดของ อิโตะ นานาโกะ กำลังล่องลอย เย่เฉินก็ได้ขับรถไปถึงที่สนามบินแล้ว
หลังจากที่จอดรถในลานจอดรถของสนามบินแล้ว เขาก็ลงจากรถพร้อมกับอิโตะ นานาโกะ
จากนั้น เขาไม่ได้รีบร้อนที่จะจากไป กลับก้มตัวลง แล้ววางกุญแจรถไว้บนยางหน้ารถ
อิโตะ นานาโกะ ถามด้วยความประหลาดใจว่า “เย่เฉินซัง คุณกำลังทำอะไรอยู่เหรอ?”
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “ผมจะทิ้งกุญแจไว้ที่นี่ให้เพื่อนผม มิฉะนั้นกุญแจก็จะต้องตามผมกลับไปที่ประเทศจีนแล้ว”
อิโตะ นานาโกะ ถามด้วยความสงสัยว่า “แบบนี้มันจะไม่หายเหรอ? ถ้าหากว่ามีคนรู้เข้า ก็จะสามารถขับรถออกไปได้ไม่ใช่เหรอ?”
เย่เฉินยิ้ม “วางไว้ที่นี่ คนอื่นไม่มีทางที่จะเห็นหรอก มีรถมากมายอยู่ที่นี่ ใครจะไปก้มตัวลงเพื่อไปดูยางรถของคนอื่นล่ะ”
หลังจากพูดจบ เย่เฉินก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า “อีกสักครู่ผมก็บอกตำแหน่งของกุญแจให้กับเจ้าของรถไป หลังจากที่เจ้าของรถรู้แล้ว เวลาที่เขามารับรถมันก็จะสะดวกมาก”
อิโตะ นานาโกะ ยิ้มและพยักหน้า และพูดว่า “เย่เฉินซังช่างฉลาดมากเลย วิธีการแบบนี้ ฉันอาจคิดไม่ถึงเลยตลอดทั้งชีวิต”
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “จริงๆ แล้วผมก็แค่อยากจะประหยัดเงิน ไม่เช่นนั้นหลังจากรอให้ผมกลับไปที่ประเทศแล้วค่อยส่งให้เขา ค่าใช้จ่ายทางไปรษณีย์ก็ค่อนข้างสูง”
อิโตะ นานาโกะ หัวเราะอย่างโง่เขลา และพูดว่า “เย่เฉินซัง ด้วยสถานะของคุณ จะต้องไม่ขาดแคลนเงินอย่างแน่นอน......เพียงแค่คุณพ่อคนเดียวก็ถวายเงินให้คุณสี่พันห้าร้อยล้านดอลลาร์แล้ว และบริษัทผลิตยาเก้าเสวียนของคุณก็อยู่ในช่วงของการพัฒนาอย่างรวดเร็ว ทำไมคุณยังต้องประหยัดเงินขนาดนี้ล่ะ.........”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย “นี่ไม่ใช่เรียกว่าประหยัดเงิน นี่เขาเรียกว่าใช้ชีวิตเป็น สำหรับเงินที่ควรจะต้องใช้จ่ายเราจะไม่ประหยัดเลยแม้แต่บาทเดียว และสำหรับเงินที่ไม่ควรใช้เราก็จะไม่สิ้นเปลืองเลยแม้แต่บาทเดียวเช่นกัน
อิโตะ นานาโกะ พยักหน้าอย่างจริงจัง “ขอบคุณเย่เฉินซัง นานาโกะได้รับความรู้แล้ว”
เย่เฉินหัวเราะและพูดว่า “ไม่ขนาดนั้นหรอก ผมไม่ใช่คนที่ชอบสอนคนหรอกนะ ก็แค่อยากจะแสดงถึงมุมมองเล็กๆ ของตัวเอง และมันก็เป็นเพียงแค่ความคิดเห็นส่วนตัวที่หยาบคายมากเท่านั้น”
ผู้หญิงคนนี้ร่างสูงประมาณหนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้าเซนติเมตร และมีขาที่เรียวยาวทั้งคู่
เธอสวมเสื้อแจ็กเกตหนังสีดำรัดรูป กางเกงหนังยืดสีดำ รองเท้าบูตหุ้มข้อสีดำ ผมยาวสีดำของเธอมัดเป็นจุกหางม้า หย่อนลงไปถึงช่วงเอวของเธอ
ผู้หญิงคนนี้สวยงามและเย้ายวน แต่มีเพียงอย่างเดียวใบหน้าของเธอเย็นชาจนสุดขีด
เธอก้าวเข้าไปในสนามบิน และตรงเข้าไปในช่องตรวจความปลอดภัยวีไอพี
เจ้าหน้าที่ชายที่รับผิดชอบตรวจสอบข้อมูลการขึ้นเครื่องของเธอ ตอนที่มองดูผู้หญิงคนนี้ ตาของเขาก็ค้างไปเลยทีเดียว
หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ข้างหน้าเขาสองสามวินาที เขาถึงตอบสนองกลับมา แล้วพูดอย่างหน้าแดงหูแดงว่า “คุณหนู โปรดแสดงบัตรประจำตัวและบัตรผ่านขึ้นเครื่องของคุณครับ”
ผู้หญิงคนนั้นยื่นเอกสารให้เขาด้วยท่าทีที่ว่างเปล่า อีกฝ่ายก็เหลือบไปมองดู มีอักษรจีนสามตัวเขียนอยู่บนหนังสือเดินทาง ซูรั่วหลี!
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...