ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1742

เมื่อความคิดของ อิโตะ นานาโกะ กำลังล่องลอย เย่เฉินก็ได้ขับรถไปถึงที่สนามบินแล้ว

หลังจากที่จอดรถในลานจอดรถของสนามบินแล้ว เขาก็ลงจากรถพร้อมกับอิโตะ นานาโกะ

จากนั้น เขาไม่ได้รีบร้อนที่จะจากไป กลับก้มตัวลง แล้ววางกุญแจรถไว้บนยางหน้ารถ

อิโตะ นานาโกะ ถามด้วยความประหลาดใจว่า “เย่เฉินซัง คุณกำลังทำอะไรอยู่เหรอ?”

เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “ผมจะทิ้งกุญแจไว้ที่นี่ให้เพื่อนผม มิฉะนั้นกุญแจก็จะต้องตามผมกลับไปที่ประเทศจีนแล้ว”

อิโตะ นานาโกะ ถามด้วยความสงสัยว่า “แบบนี้มันจะไม่หายเหรอ? ถ้าหากว่ามีคนรู้เข้า ก็จะสามารถขับรถออกไปได้ไม่ใช่เหรอ?”

เย่เฉินยิ้ม “วางไว้ที่นี่ คนอื่นไม่มีทางที่จะเห็นหรอก มีรถมากมายอยู่ที่นี่ ใครจะไปก้มตัวลงเพื่อไปดูยางรถของคนอื่นล่ะ”

หลังจากพูดจบ เย่เฉินก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า “อีกสักครู่ผมก็บอกตำแหน่งของกุญแจให้กับเจ้าของรถไป หลังจากที่เจ้าของรถรู้แล้ว เวลาที่เขามารับรถมันก็จะสะดวกมาก”

อิโตะ นานาโกะ ยิ้มและพยักหน้า และพูดว่า “เย่เฉินซังช่างฉลาดมากเลย วิธีการแบบนี้ ฉันอาจคิดไม่ถึงเลยตลอดทั้งชีวิต”

เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “จริงๆ แล้วผมก็แค่อยากจะประหยัดเงิน ไม่เช่นนั้นหลังจากรอให้ผมกลับไปที่ประเทศแล้วค่อยส่งให้เขา ค่าใช้จ่ายทางไปรษณีย์ก็ค่อนข้างสูง”

อิโตะ นานาโกะ หัวเราะอย่างโง่เขลา และพูดว่า “เย่เฉินซัง ด้วยสถานะของคุณ จะต้องไม่ขาดแคลนเงินอย่างแน่นอน......เพียงแค่คุณพ่อคนเดียวก็ถวายเงินให้คุณสี่พันห้าร้อยล้านดอลลาร์แล้ว และบริษัทผลิตยาเก้าเสวียนของคุณก็อยู่ในช่วงของการพัฒนาอย่างรวดเร็ว ทำไมคุณยังต้องประหยัดเงินขนาดนี้ล่ะ.........”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย “นี่ไม่ใช่เรียกว่าประหยัดเงิน นี่เขาเรียกว่าใช้ชีวิตเป็น สำหรับเงินที่ควรจะต้องใช้จ่ายเราจะไม่ประหยัดเลยแม้แต่บาทเดียว และสำหรับเงินที่ไม่ควรใช้เราก็จะไม่สิ้นเปลืองเลยแม้แต่บาทเดียวเช่นกัน

อิโตะ นานาโกะ พยักหน้าอย่างจริงจัง “ขอบคุณเย่เฉินซัง นานาโกะได้รับความรู้แล้ว”

เย่เฉินหัวเราะและพูดว่า “ไม่ขนาดนั้นหรอก ผมไม่ใช่คนที่ชอบสอนคนหรอกนะ ก็แค่อยากจะแสดงถึงมุมมองเล็กๆ ของตัวเอง และมันก็เป็นเพียงแค่ความคิดเห็นส่วนตัวที่หยาบคายมากเท่านั้น”