ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1744
ก่อนหน้านี้ อิโตะ นานาโกะ ดื้อรั้นยืนยันที่จะแข่งขันกับฉินเอ้าเสวี่ยน
และฉินเอ้าเสวี่ยนเอง เพราะว่าตัวเองมียาอายุวัฒนะ ดังนั้นถึงมีความแข็งแกร่งที่เพิ่มมากขึ้นอย่างก้าวกระโดดได้
ในท้ายที่สุด ฉินเอ้าเสวี่ยนก็ได้ทำให้ อิโตะ นานาโกะ ได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรงอยู่บนเวที และนี่ก็คือหนามเส้นหนึ่งที่อยู่ในหัวใจของเย่เฉิน
อีกด้านหนึ่งเขาก็รู้สึกเสียใจต่อ อิโตะ นานาโกะ และในอีกด้านหนึ่งเขาก็ชื่นชมบุคลิกของเธอที่ไม่เคยยอมแพ้ และมีความกล้าหาญและความดื้อรั้น
นอกจากนี้ เขาก็ยังรู้สึกละอายใจต่อ อิโตะ นานาโกะ ในระดับหนึ่ง
เพราะว่า มันเป็นมือของตัวเองที่ผลักดันฉินเอ้าเสวี่ยนจากระดับที่ต่ำกว่า อิโตะ นานาโกะ ไปยังตำแหน่งที่เหนือกว่า อิโตะ นานาโกะ อย่างมาก
ในตอนนี้ ตัวเองก็ได้รักษาตัวเธอจนหายดีแล้ว ดังนั้นความรู้สึกที่เป็นทุกข์ใจจึงค่อยๆ ลดจางลงแล้ว
ตัวเองได้ช่วยชีวิตของเธอแล้ว และทำให้ความสามารถของเธอทะยานขึ้นอย่างก้าวกระโดด ดังนั้นความรู้สึกผิดนั้นก็จางลงอย่างมากแล้วด้วย
เมื่อถึงจุดนี้ ความทุกข์ใจและความรู้สึกผิดก็ถูกชะล้างออกไป และสิ่งที่เหลืออยู่ ก็มีเพียงความรู้สึกชื่นชมที่มีต่อ อิโตะ นานาโกะ มากกว่า
ดังนั้น เย่เฉินจึงยิ้มให้เธออย่างรู้เท่าทัน เผยให้เห็นฟันขาวที่เรียงเป็นแถว “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นผมก็จากไปก่อนแล้วนะครับ!”
“โอเค!” อิโตะ นานาโกะ ก็พยักหน้าอย่างหนัก ด้วยความรู้สึกเศร้ามากในใจ แต่ก็ยังคงยิ้มหวานอยู่บนใบหน้าและพูดว่า “เย่เฉินซัง ฉันขอให้พลังจงสถิตอยู่กับท่าน และสุขภาพแข็งแรง!”
คำว่าขอให้พลังจงสถิตอยู่กับท่านนั้น เป็นคำคุณศัพท์ที่เกิดจากประเทศจีน และถูกพัฒนานิยมอยู่ในญี่ปุ่น
ญี่ปุ่นในสมัยโบราณเคารพศิลปะการต่อสู้ และตัวแทนสูงสุดของศิลปะการต่อสู้ ก็คือบูชิโดที่พวกเขาชื่นชมอย่างมาก
ดังนั้น ตามประเพณีของญี่ปุ่น การอวยพรคำว่าขอพลังจงสถิตอยู่กับท่านกับผู้อื่นนั้นจึงมีหลายความหมายมากมาย ไม่เพียงแต่เป็นการอวยพรให้ผู้อื่นโชคดีมีชัยเท่านั้น แต่ยังเป็นการอวยพรให้ผู้อื่นอยู่ยงคงกระพัน ประสบกับความสำเร็จในทุกๆ ด้าน และฝ่าฟันอุปสรรคทุกสิ่งไปได้อย่างราบรื่นอีกด้วย
สามารถพูดได้ว่า เป็นการอวยพรอันสูงสุด
เดิมทีเขาอยากจะหันศีรษะกลับมา และกวักมือให้เธออย่างสุภาพ
แต่ก็คาดไม่ถึงเลยว่า แค่ช่วงเวลาอันสั้นๆ เมื่อกี้นี้นานาโกะที่ยังคงยิ้มแย้มอยู่ ในเวลานี้ก็ร้องไห้จนน้ำตาหลั่งไหลไปหมดแล้ว
ในเวลานี้ เย่เฉินรู้สึกว่าส่วนที่อ่อนแอที่สุดในหัวใจของเขา ราวกับเหมือนโดนช็อกไปทีหนึ่ง โดยทั่วไปแล้วความรู้สึกแบบนี้ เพียงแค่ต้องการสองคำเท่านั้น นั่นก็คือ ทุกข์ใจ!
อิโตะ นานาโกะ ก็ไม่คาดคิดเหมือนกันว่า เย่เฉินจะหันกลับมามองตัวเองอีกครั้ง
ในเวลานี้ ในฐานะที่เป็นลูกสาวคนโตของตระกูลอิโตะ และในฐานะที่เป็นยามาโตะนาเดชิโกะที่ได้รับการศึกษาแบบญี่ปุ่นดั้งเดิมมาตั้งแต่เด็ก ในที่สุดก็ได้สูญเสียความสามารถในการควบคุมตัวเองไปจนหมดแล้ว
ในเวลานี้ เธอสูญเสียสติไปทั้งหมด และวิ่งเข้าไปหาเย่เฉินขณะที่ร้องไห้ พุ่งตรงเข้าไปในอ้อมกอดของเขาและกอดเขาไว้แน่นๆ
ก่อนที่เย่เฉินจะกลับมารู้สึกตัว เธอก็ได้ค่อยๆ ย่องเขย่งเท้าขึ้นมา และมอบจูบแรกของเธออย่างริเริ่ม ริมฝีปากบางๆ ที่เค็มและเย็นชาเล็กน้อยเพราะน้ำตาของเธอ จูบกับริมฝีปากของเย่เฉินอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย........
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...