ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1745

เย่เฉินรู้สึกได้ถึงสัมผัสที่นุ่มนวลและเย็นชาจากริมฝีปากของนานาโกะเป็นอันดับแรก จากนั้นก็รู้สึกขมขื่นเล็กน้อยในปากของเขา

เขารู้ดีอยู่ในใจว่า นี่คือรสชาติแห่งน้ำตาของนานาโกะ

ในขณะนี้ เขารู้สึกไม่เต็มใจ และก็ทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ริมฝีปากของทั้งสองก็แยกจากกัน อิโตะ นานาโกะ เงยหน้าขึ้น มองเย่เฉินด้วยดวงตาที่เป็นสีแดง สำลักและพูดว่า “เย่เฉินซัง อย่าลืมฉันไปเลยนะ.........”

เย่เฉินพยักหน้าอย่างจริงจัง “ไม่ต้องกังวล ผมจะไม่ลืมอย่างแน่นอน!”

อิโตะ นานาโกะ พูดอย่างเคร่งขรึมว่า “หากมีสิ่งใดที่ต้องการความช่วยเหลือจากฉันในอนาคต ได้โปรดเย่เฉินซังจะต้องบอกฉันด้วยนะคะ!”

เย่เฉินพยักหน้า “โอเค คุณก็เช่นกัน!”

อิโตะ นานาโกะ ถึงฉีกน้ำตาของเธอเป็นรอยยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นเย่เฉินซังก็รีบไปเถอะ ถ้าเกิดล่าช้าต่อไปคุณก็จะขึ้นเครื่องบินไม่ทันเวลาแล้ว!”

เย่เฉินมองมาที่เธอ และอย่างอ่อนโยนว่า “นานาโกะ ไว้เจอกันใหม่ในภายหลัง”

“อืม ไว้เจอกันใหม่เย่เฉินซัง!”

เย่เฉินหันกลับหลังไปในครั้งนี้ และก็ไม่ได้หันกลับมาอีกเลย

เขาไม่อยากเป็นเหมือนเมื่อกี้นี้ ตอนที่หันกลับมามอง ก็จะเห็น อิโตะ นานาโกะ ที่กำลังร้องไห้น้ำตาไหล

ดังนั้น จึงแข็งใจไปเลยทีเดียว และก้าวเข้าสู่ช่องทางการตรวจสอบความปลอดภัย

ผู้โดยสารโดยรอบ เห็น อิโตะ นานาโกะ ที่สวยงามเย้ายวนใจ กำลังใช้มือปิดใบหน้าของเธออยู่ที่จุดตรวจรักษาความปลอดภัย ด้วยน้ำตาคลอเบ้า และจ้องมองไปที่เงาร่างของเย่เฉินโดยไม่กะพริบตาจนกว่าจะหายตัวไป ในหัวใจก็พอจะสั่นไหวอยู่บ้าง

ผู้ชายส่วนใหญ่ ต่างก็รู้สึกอิจฉาชายคนที่เพิ่งหายตัวไปจากช่องตรวจความปลอดภัยในตอนเมื่อกี้นี้

“ไอ้คนคนนั้นมีคุณสมบัติอะไร ที่จะสามารถมีผู้หญิงสวยๆ แบบนี้คนหนึ่งมองดูเขาและร้องไห้น้ำตาไหลไปด้วยความหลงใหลแบบนั้น!”