ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1746
แหวนมีสไตล์ และขนาดเท่ากัน และแม้แต่ขนาดของวงก็เหมือนกันทุกประการ
ทันทีที่เธอเห็นแหวนวงนี้ อิโตะ นานาโกะ ก็รู้สึกมีความสุขและดีใจอย่างยิ่ง ราวกับว่าแหวนวงนี้เย่เฉินเป็นคนมอบให้ตัวเองอย่างนั้น
เมื่อเห็นเธอมองดูแหวนวงนี้ ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดีใจ คาวาน่าก็ถามด้วยความประหลาดใจว่า “คุณหนู ทำไมคุณถึงสนใจกับแบรนด์อย่างทิฟฟานี่ล่ะ? แบรนด์แบบนี้เป็นเพียงแบรนด์เครื่องประดับที่ธรรมดาๆ และแหวนวงนี้ก็ราคาถูกเกินไป และเพชรก็ไม่มีระดับพอจริงๆ .......”
สิงที่คาวาน่า เรย์ พูดนั้นไม่มีผิด
แหวนเพชรชนิดนี้ซึ่งขายอยู่ในราคาตลาดไม่ถึงหนึ่งล้านหยวน พูดตรงๆ ก็คือสำหรับเตรียมให้กับคนรวยธรรมดาเท่านั้น
เศรษฐีตัวจริงไม่แม้แต่จะใส่แหวนแบบนี้เลย
คนที่รวยที่สุดในทวีปยุโรป อเมริกา ญี่ปุ่น และเกาหลีใต้ ชอบเพชรมากที่สุด บางตัวก็บริสุทธิ์มากๆ และกระบวนการตัดก็สามารถเข้าถึงเพชรอันดับต้นๆ ได้ เพชรเม็ดหนึ่งก็มีมูลค่าหลายสิบล้าน
คนรวยจริงก็ซื้อเพชรชนิดนี้ และสั่งทำเป็นแหวนเพชรโดยเฉพาะ
ดังนั้น แหวนเพชรที่เศรษฐีอันดับต้นๆ สวมใส่นั้น จึงมีมูลค่ากว่าสิบล้าน ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องธรรมดามาก
คนรวยในประเทศจีนมีของชอบมากกว่าคนอื่น พวกเขาไม่ใช่แค่ชอบเพชรอย่างเดียว แต่ยังชอบอัญมณีทุกชนิด โดยเฉพาะหยก
หยกเขียวจักรพรรดิชั้นดีที่แท้จริง มีราคาสูงอย่างน่าประหลาดใจ
กําไลอันเดียวก็จะมีมูลค่ามากกว่าหลายสิบล้านแม้กระทั่งเกินร้อยล้านก็อาจเป็นไปได้
เพราะสำหรับคนรวยแล้ว เครื่องประดับประเภทนี้ไม่เพียงแต่สามารถดึงดูดสายตาคนได้เท่านั้น แต่ยังมีช่องว่างในการเพิ่มมูลค่าอีกมากมายด้วย
ตระกูลอิโตะเองก็เป็นตระกูลที่ร่ำรวยอันดับต้นๆ ของญี่ปุ่นอยู่แล้ว อิโตะ นานาโกะ ก็เป็นลูกสาวคนเดียวของหัวหน้าตระกูลอีกด้วย เธอชอบแหวนเพชรธรรมดาๆ แบบนี้ มันอยู่นอกเหนือการรับรู้ของ คาวาน่า เรย์ ที่มีต่อเธอจริงๆ เลย
อิโตะ นานาโกะ ถือแหวนเพชรวงนั้นด้วยความรักใคร่ แล้วพูดอย่างเขินอายว่า “คาวาน่า มีบางสิ่งบางอย่างที่วัดด้วยมูลค่าเงินไม่ได้ แหวนวงนี้ อาจไม่ได้มีค่ามากพออยู่ในสายตาของคุณ แต่มันกลับเป็นสิ่งของล้ำค่าอยู่ในสายตาของฉัน”
หลังพูดจบ เธอก็แทบจะอดรอไม่ไหว ที่จะสวมแหวนวงนั้นใส่บนนิ้วนางของตัวเอง
ในตอนนี้ มีเวลาก่อนเครื่องบินออก อีกประมาณหนึ่งชั่วโมง และก่อนเครื่องขึ้นอีกประมาณครึ่งชั่วโมง
มีคนไม่มากนักในห้องรับรองวีไอพี ดังนั้นเย่เฉินจึงหาที่นั่งได้ตามต้องการและนั่งลง
ทันทีที่นั่งลง พนักงานต้อนรับคนสวยก็เดินเข้ามาถามทันทีว่า “สวัสดีคุณท่าน คุณต้องการอยากจะดื่มอะไรไหม?”
เย่เฉินก็ไม่รู้ว่าทำไม ในหัวใจของเขายังคงเต็มไปด้วยเงาร่างของ อิโตะ นานาโกะ ดังนั้นเขาจึงโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “ไม่ต้องการ ขอบคุณครับ”
พนักงานต้อนรับยักหน้า และพูดอย่างสุภาพว่า “ถ้าคุณมีความต้องการใดๆ โปรดบอกฉันได้ตลอดเวลา”
“โอเค”
หลังจากเย่เฉินพูดจบ เขากำลังจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อติดต่อกับเฉินจื๋อข่าย ด้วยความรู้สึกที่ว่องไวในการได้ยินเขาก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล กำลังลดเสียงลงแล้วพูดกับโทรศัพท์ว่า “เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็น แจ้งลูกเรือ ในคืนนี้บินให้ไปที่เมืองจงไห่ก่อน พวกเราพักผ่อนอยู่ในเมืองจงไห่หนึ่งคืน แล้วค่อยกลับไปที่เย่นจิงในวันพรุ่งนี้!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...