ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1756

“ใช่! มอบตัวกันเถอะ!”

“เหลือให้เนินเขาเขียวขจีอยู่ ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีฟืนใช้!” หมายความว่าตราบใดที่คนยังปลอดภัยดี หลังการพยายามแล้วก็จะกลับมารุ่งเรืองมีความหวังได้อีกครั้ง

ซูโสว่เต้าในทางโทรศัพท์ก็ถอนหายใจยาว และพูดกับซูรั่วหลีว่า “รั่วหลี ยอมจำนนไปเถอะ ผมจะหาทุกวิถีทางอย่างเต็มที่เพื่อไกล่เกลี่ยกับฝ่ายญี่ปุ่นเอง และไม่ว่ายังไงผมก็จะช่วยคุณออกมาให้ได้........”

เชือกเส้นที่ตึงเครียดอยู่ในสมองของซูรั่วหลีก็คลายออกในที่สุด แม้ว่าจะยังไม่เต็มใจก็ตาม แต่ก็ต้องพยักหน้า และกล่าวว่า “ผู้นำตระกูล ฉันทราบแล้วค่ะ........คุณดูแลตัวเองให้ดี รั่วหลีไม่สามารถรับใช้คุณต่อไปได้แล้ว.......”

ซูโสว่เต้ารู้สึกปวดใจอย่างมาก แต่ก็ทำได้เพียงต้องเอ่ยปากพูดว่า “เชื่อผม ผมจะช่วยคุณออกมาได้อย่างแน่นอน!”

“อืม! รั่วหลีเชื่อท่าน!”

ซูรั่วหลีพูดอย่างไม่พอใจ และวางสายไปในทันที พูดกับพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินว่า “เอาล่ะ เปิดประตูห้องโดยสารเถอะ!”

พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินพยักหน้าทันที และเปิดประตูทั้งสี่ด้านหน้าและด้านหลังทีละช่อง

หลังจากนั้น ก็ได้ยินเสียงคนข้างนอกตะโกนว่า “ทุกคนเอามือวางบนหัว และเข้าแถวเดินลงบันไดเวียน ใครที่กล้าเล่นตุกติก จะถูกยิ่งตายทันที!”

ซูรั่วหลีถอนหายใจ ยืนขึ้น และพูดกับทุกคนด้วยสีหน้าเศร้า “มันก็ถือว่าเป็นวาสนาสำหรับทุกคนที่ได้มาทำงานร่วมกัน ฉันหวังว่าทุกคนจะดูแลตัวเองให้ดี!”

หลังจากพูดจบ เธอก็ยกมือขึ้นเหนือศีรษะ และก้าวออกจากประตูห้องโดยสารไปก่อนคนแรก

ด้านนอกห้องโดยสาร เฮลิคอปเตอร์ยังคงคำรามอยู่เหนือศีรษะ และลมแรงพัดผมยาวและเสื้อผ้าของซูรั่วหลีขยับไปมา