ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 176
บทที่176 ให้คุณสองเม็ด（2）
เท่าที่เห็น ล้วนเป็นสมุนไพรชั้นเลิศจริง ๆ
แม้แต่ เย่เฉินเองก็ไม่มีความสามารถหาซื้อสมุนไพรชั้นเลิศได้ถึงขนาดนี้!
เย่เฉินถึงกับประหลาดใจ อดไม่ได้ที่จะถาม: “พ่อของเธอจัดหาสมุนไพรชั้นเลิศจำนวนมากขนาดนี้ได้ยังไง?”
ฉินเอ้าเสวี่ยนรีบตอบกลับว่า: “อาจารย์เย่คงจะไม่รู้ กิจการค้าขายของตระกูลฉินมีมากมาย หนึ่งในนั้นก็คือสมุนไพร บรรพบุรุษของพวกเราทำการค้าสมุนไพรตั้งแต่ราชวงศ์ชิง พวกเรามีทีมขนส่งสินค้าตั้งแต่เหนือจรดใต้เก็บรวบรวมสมุนไพรชั้นเลิศ จากนั้นส่งมายังเมืองหลวงขายให้กับราชวงศ์ชนชั้นสูง ส่งมาทางเจียงหนานขายให้กับเศรษฐีวานิช ตลอดหลายปีที่ผ่านมา พวกเราไม่เคยทิ้งกิจการนี้เลย
จากนั้น ฉินเอ้าเสวี่ยนยังพูดต่ออีกว่า: “อีกอย่าง พ่อของฉันฝากมาบอกอาจารย์เย่ว่า ถ้าต่อไปอาจารย์เย่ต้องการสมุนไพรชนิดไหน บอกพวกเราได้ทันที ตระกูลฉินจะพยายามอย่างสุดความสามารถหาสิ่งที่อาจารย์เย่ต้องการให้ได้!”
เย่เฉินถึงกับประหลาดใจ
ตั้งแต่เขาพบตำราเก้าเทียนเสวียนโดยบังเอิญ ก็ถูกความลึกลับอัศจรรย์ของมันดึงดูดไว้ ข้างในมีวิชาการกลั่นยาและสูตรกลั่นยามากมาย แต่ว่ามีสมุนไพรมากมายแม้แต่ตนเองก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน
เดิมทียังกังวลกับเรื่องนี้มาก คิดไม่ถึง ตระกูลฉินทำการค้าสมุนไพรที่ตกทอดมาเป็นร้อยปี
นี้มันช่างเป็นสิ่งที่ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการค้นหา แต่กลับได้มาโดยบังเอิญ
จากนั้นเขาดีใจจนออกนอกหน้าพูดว่า: “ดี! ดีมาก! ต่อไปมีตระกูลฉินอย่างพวกคุณค่อยช่วยเหลือ ทำให้เรื่องการกลั่นยาของผมง่ายขึ้นมาก!”
ฉินเอ้าเสวี่ยนได้ยินเย่เฉินพูดถึงการกลั่นยา ลังเลไปมา จึงรวบรวมความกล้า คุกเข่าลงไปที่พื้น
เย่เฉินเห็นการกระทำที่กะทันหันถึงกับตกตะลึง ถามด้วยความประหลาดใจว่า: “ฉินเอ้าเสวี่ยน คุณจะทำอะไร?”
ฉินเอ้าเสวี่ยนคุกเข่าทั้งสองลงบนพื้น มือทั้งสองกำแน่น วิงวอนด้วยสีหน้าจริงจังว่า: “อาจารย์เย่! พ่อของฉันได้ยินว่าท่านจะกลั่นยาวิเศษ ในใจปรารถนามาตลอด ดังนั้นกำชับฉันหลายต่อหลายครั้ง ให้ฉันขอร้องอาจารย์เย่ หลังจากกลั่นยาวิเศษสำเร็จสามารถที่จะ จะ...จะ...”
ฉินเอ้าเสวี่ยน พูดจะ ค้างอยู่นาน ก็ยังไม่พูดต่อ
ตั้งแต่เล็กจนโตเธอถูกเลี้ยงดูอย่างกับไข่ในหิน คนอื่นเคารพนบนอบมาตลอด คนอื่นต่างอิจฉา จะเคยขอร้องวิงวอนกับใครซะที่ไหน? ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการร้องขอสิ่งของจากคนอื่นอย่างกับขอทาน
ดังนั้น หญิงสาวหน้าบางอย่างเธอ ตอนนี้กลับบอกความต้องการที่แท้จริงของตนออกไป
ถ้าครั้งนี้สามารถได้ตระกูลฉินมาใช้งาน ให้พวกเขากลายเป็นลูกศิษย์ตน งั้นต่อไปในอนาคตเรื่องสมุนไพรก็เบาแรงไปเยอะ
จากนั้น เขามองดูใบหน้าเขินอายและดวงตาแดงระเรื่อ เต็มไปด้วยสายตาวิงวอนของฉินเอ้าเสวี่ยน จึงยิ้มเล็กน้อย ยื่นมือไปประคองตัวเธอลุกขึ้น พูดว่า: “ยาของฉันที่พ่อของเธอต้องการ ฉันต้องให้อยู่แล้ว”
“จริงเหรอ?” ฉินเอ้าเสวี่ยนได้ยินคำพูดนี้ ตื่นเต้นจนกลั้นไม่อยู่
เย่เฉินพูดพร้อมกับหัวเราะว่า: “จริงแท้แน่นอน ไม่ต้องพูดถึงการให้เกียรติพ่อของคุณ เพียงแค่เห็นแก่ใบหน้าอันงดงามของคุณ ผมก็ไม่มีทางปฏิเสธได้หรอก”
ที่จริง เย่เฉินแค่พูดเย้าหยอกไปตากปกติ
แต่นึกไม่ถึงว่า ฉินเอ้าเสวี่ยนฟังจบ ภายในใจตื่นเต้นยิ่งนัก
ครั้งนี้เย่เฉิน ทำเพื่อซื้อใจคน หัวเราะเบา ๆ พูดไปอีกว่า: “เอาเถอะ ในเมื่อผมกับตระกูลฉินมีโชคชะตาต่อกัน รอให้ผมกลั่นยาวิเศษครั้งนี้ได้สำเร็จ จะให้ตระกูลฉินสองเม็ด!”
……
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...