ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 177
บทที่177 ทำให้ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุก（1）
ไม่ว่าเป็นฉินกัง หรือว่าฉินเอ้าเสวี่ยน ยาวิเศษที่เย่เฉินกลั่นออกมา เพียงต้องการหนึ่งเม็ดเท่านั้น
สำหรับพวกเขาแล้ว สามารถได้มาหนึ่งเม็ดนั้น เป็นบุญคุณท่วมท้น
ได้ยาวิเศษมาครอบครอง ในอนาคตขอแค่ยังเหลือลมหายใจเฮือกสุดท้าย ก็สามารถช่วยชีวิตกลับมาจากเงื้อมมือของมัจจุราช สำหรับตระกูลของพวกเขาแล้ว มีความหมายมาก
แต่ว่า ใครกล้าที่จะร้องขอจนเกินตัว เย่เฉินให้พวกเขาถึงสองเม็ด!
ฉินเอ้าเสวี่ยนได้ยินคำพูดนี้ ถึงกับตะลึงงันเหมือนดั่งสายฟ้าฟาด
ดวงตาที่งดงามของเธอมองเย่เฉิน น้ำตาคลอเบ้า จากนั้นน้ำตาที่ใหญ่กว่าเมล็ดถั่วเขียวก็ไหลพรั่งพรู จนเย่เฉินเห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะนึกสงสาร
ฉินเอ้าเสวี่ยนร้องไห้สะอึกสะอื้นถามว่า: “อาจารย์เย่......คุณ......ที่คุณพูด.....เป็นเรื่องจริงใช่ไหม?”
เย่เฉินหัวเราะตอบ: “ทำไมเหรอ?” คุณกลัวอาจารย์เย่หลอกคุณเหรอ?”
“มิกล้า มิกล้า!” ฉินเอ้าเสวี่ยนรีบส่ายหัวจนน้ำตากระเซ็นไปทั่ว ทำให้เย่เฉินรู้สึกถึงความน่ารักของเธอ
ฉินเอ้าเสวี่ยนมือเช็ดคราบน้ำตาพร้อมกับยิ้มด้วยความสุขใจพูดว่า: “ฉันก็แค่ไม่อยากเชื่อ.....ขอบคุณคุณมากจริง ๆ ! ขอบคุณมาก!”
พูดจบ ฉินเอ้าเสวี่ยนโค้งคำนับด้วยความขอบคุณ
เขาเชื่อว่า หากพ่อเธออยู่ที่นี่ ได้ยินเย่เฉินพูดว่าจะให้ถึงสองเม็ด จะต้องขอบคุณเช่นนี้เช่นกัน!
เย่เฉินเห็นท่าทางดีใจของเธอ ยิ้มเล็กน้อย พูดว่า: “ฉินเอ้าเสวี่ยน คุณกลับไปบอกพ่อคุณ คำพูดของเย่เฉิน หนักแน่นจริงจังไม่กลับคืนคำแน่ หลังยาวิเศษกลั่นเสร็จแล้ว ผมจะให้เขาสองเม็ดแน่นอน แต่ว่าในอนาคตหากผมร้องขอให้ตระกูลฉินช่วยเหลือ เขาก็อย่าเล่นตลกกับผม เข้าใจไหม?”
ฉินเอ้าเสวี่ยนพยักหน้ารับคำทันที ดีใจลิงโลดพูดว่า: “เข้าใจแล้วอาจารย์เย่! ขอบคุณท่านมาก!”
พูดจบ ใบหน้างดงามของฉินเอ้าเสวี่ยนแดงระเรื่อเหมือนดั่งผลแอปเปิล พูดด้วยท่าทีเขินอายว่า: “อาจารย์เย่......ต่อไปคุณเรียกฉันว่าเอ้าเสวี่ยนก็ได้ค่ะ......”
เย่เฉินพยักหน้ารับคำ พูดว่า: “ได้ เอ้าเสวี่ยน คุณไม่ต้องคุกเข่าแล้ว ลุกขึ้นเถอะ”
เย่เฉินมองดูเวลาก็สายมากแล้ว จึงพูดกับฉินเอ้าเสวี่ยนว่า: “เอ้าเสวี่ยน สมุนไพรผมรับไว้ แต่ว่าผมต้องออกไปซื้อกับข้าว ถ้าอย่างนั้นพวกเราออกไปพร้อมกันดีไหม?”
ฉินเอ้าเสวี่ยนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ตนรบกวนเวลาของอาจารย์เย่มามากแล้ว รีบพยักหน้ารับคำ พูดว่า: “ขอโทษค่ะอาจารย์เย่ ที่เอ้าเสวี่ยนมารบกวนท่าน......”
เย่เฉินส่ายศีรษะเล็กน้อย พูดว่า: “คุณไม่ต้องคิดมาก กลับไปบอกพ่อของคุณ หลังจากกลั่นยาเสร็จ ผมจะติดต่อเขา”
“โอเคค่ะอาจารย์เย่!” ฉินเอ้าเสวี่ยนรีบโค้งคำนับอย่างนอบน้อม
เย่เฉินประคองรั้งหัวไหล่เธอไว้ จากนั้นเย่เฉินเอาสมุนไพรเข้าไปเก็บที่ห้องครัว แล้วออกไปพร้อมกับเธอ
ฉินเอ้าเสวี่ยนกล่าวขอบคุณอยู่หน้าประตู กล่าวอำลากับเย่เฉินอย่างอาลัยอาวรณ์ ขับรถกลับบ้าน
และเย่เฉิน ก็กลับไปสู่ท่าทีลูกเขยไร้ค่าเหมือนอย่างที่เคยทำ ลากรถเข็นที่ผงซักฟอกยี่ห้อหนึ่งแถมให้มาใช้เฉพาะไปซื้อกับข้าว เดินไปตลาดสดใกล้บ้าน
......
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...