ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 177

บทที่177 ทำให้ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุก（1）

ไม่ว่าเป็นฉินกัง หรือว่าฉินเอ้าเสวี่ยน ยาวิเศษที่เย่เฉินกลั่นออกมา เพียงต้องการหนึ่งเม็ดเท่านั้น

สำหรับพวกเขาแล้ว สามารถได้มาหนึ่งเม็ดนั้น เป็นบุญคุณท่วมท้น

ได้ยาวิเศษมาครอบครอง ในอนาคตขอแค่ยังเหลือลมหายใจเฮือกสุดท้าย ก็สามารถช่วยชีวิตกลับมาจากเงื้อมมือของมัจจุราช สำหรับตระกูลของพวกเขาแล้ว มีความหมายมาก

แต่ว่า ใครกล้าที่จะร้องขอจนเกินตัว เย่เฉินให้พวกเขาถึงสองเม็ด!

ฉินเอ้าเสวี่ยนได้ยินคำพูดนี้ ถึงกับตะลึงงันเหมือนดั่งสายฟ้าฟาด

ดวงตาที่งดงามของเธอมองเย่เฉิน น้ำตาคลอเบ้า จากนั้นน้ำตาที่ใหญ่กว่าเมล็ดถั่วเขียวก็ไหลพรั่งพรู จนเย่เฉินเห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะนึกสงสาร

ฉินเอ้าเสวี่ยนร้องไห้สะอึกสะอื้นถามว่า: “อาจารย์เย่......คุณ......ที่คุณพูด.....เป็นเรื่องจริงใช่ไหม?”

เย่เฉินหัวเราะตอบ: “ทำไมเหรอ?” คุณกลัวอาจารย์เย่หลอกคุณเหรอ?”

“มิกล้า มิกล้า!” ฉินเอ้าเสวี่ยนรีบส่ายหัวจนน้ำตากระเซ็นไปทั่ว ทำให้เย่เฉินรู้สึกถึงความน่ารักของเธอ

ฉินเอ้าเสวี่ยนมือเช็ดคราบน้ำตาพร้อมกับยิ้มด้วยความสุขใจพูดว่า: “ฉันก็แค่ไม่อยากเชื่อ.....ขอบคุณคุณมากจริง ๆ ! ขอบคุณมาก!”

พูดจบ ฉินเอ้าเสวี่ยนโค้งคำนับด้วยความขอบคุณ

เขาเชื่อว่า หากพ่อเธออยู่ที่นี่ ได้ยินเย่เฉินพูดว่าจะให้ถึงสองเม็ด จะต้องขอบคุณเช่นนี้เช่นกัน!

เย่เฉินเห็นท่าทางดีใจของเธอ ยิ้มเล็กน้อย พูดว่า: “ฉินเอ้าเสวี่ยน คุณกลับไปบอกพ่อคุณ คำพูดของเย่เฉิน หนักแน่นจริงจังไม่กลับคืนคำแน่ หลังยาวิเศษกลั่นเสร็จแล้ว ผมจะให้เขาสองเม็ดแน่นอน แต่ว่าในอนาคตหากผมร้องขอให้ตระกูลฉินช่วยเหลือ เขาก็อย่าเล่นตลกกับผม เข้าใจไหม?”

ฉินเอ้าเสวี่ยนพยักหน้ารับคำทันที ดีใจลิงโลดพูดว่า: “เข้าใจแล้วอาจารย์เย่! ขอบคุณท่านมาก!”

พูดจบ ใบหน้างดงามของฉินเอ้าเสวี่ยนแดงระเรื่อเหมือนดั่งผลแอปเปิล พูดด้วยท่าทีเขินอายว่า: “อาจารย์เย่......ต่อไปคุณเรียกฉันว่าเอ้าเสวี่ยนก็ได้ค่ะ......”

เย่เฉินพยักหน้ารับคำ พูดว่า: “ได้ เอ้าเสวี่ยน คุณไม่ต้องคุกเข่าแล้ว ลุกขึ้นเถอะ”