ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1766
เมื่อเซียวชูหรันได้ยินเสียงประตู ก็หันหน้าไปมอง จึงพบว่าเย่เฉินกลับมาแล้ว เธอวิ่งเข้าไปหาเขาอย่างดีใจ ตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้นว่า “ที่รัก ทำไมคุณกลับมาวันนี้ล่ะ? เมื่อวานตอนวิดีโอคอลยังบอกว่าอีกสองวันค่อยกลับไม่ใช่เหรอ?”
เย่เฉินจึงพูดขึ้นว่า “อยากเซอร์ไพรส์คุณไง！”
หลังจากพูดจบ เซียวชูหรันก็วิ่งมาถึงตรงหน้าเขา แล้วกระโจนเข้าไปในอ้อมกอดของเขาทันที
หลายวันนี้ที่เย่เฉินไปญี่ปุ่น เซียวชูหรันเอาแต่คิดถึงเขาอยู่ทุกคืนทุกวัน
ก่อนหน้านี้ เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้บ่อยเหมือนอย่างตอนนี้เลย
ตอนที่เย่เฉินไปที่เมืองเย่นจิง ก็ยังไม่เห็นจะคิดถึงมากขนาดนี้เลย
ดังนั้น ทันทีที่ได้เห็นเย่เฉินกลับมาอย่างกะทันหัน เธอจึงวิ่งพุ่งเข้าไปกอดเขาอย่างไม่สงวนท่าทีใดๆทั้งสิ้น
เย่เฉินเองก็คาดคิดไม่ถึง ว่าภรรยาจะกล้าวิ่งเข้ามากอดเขาต่อหน้าพ่อแม่อย่างนี้ ชั่วขณะก็รู้สึกดีใจ พร้อมกันนั้นก็รู้สึกอายๆ
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงพูดกับเซียวชูหรันว่า “ที่รัก ค่อยกอดตอนกลับเข้าห้องเนอะ ตอนนี้พ่อกับแม่มองอยู่”
เซียวชูหรันรู้ตัว ใบหน้าแดงแปร๊ดขึ้นมาในทันที
เธอพูดออกมาอย่างนึกกลัวย้อนหลังว่า “เมื่อกี้เราเพิ่งดูข่าวมา สองสามวันก่อนที่ญี่ปุ่นเกิดเหตุฆาตกรรมยกครัว เสียชีวิตสามสิบกว่าคน น่ากลัวมากๆเลย!”
เย่เฉินเอ่ยถามอย่างแปลกใจ “ออกข่าวในประเทศแล้วเหรอ?”
เขาพูดพร้อมกับหยิบของขวัญที่ซื้อออกมา
เขาหยิบกล่องแหวนให้เซียวชูหรันเป็นอันดับแรก พร้อมกับวางไว้บนมือของภรรยา เอ่ยพูดว่า “ที่รัก นี่ของขวัญสำหรับคุณ เปิดดูสิครับ”
เซียวชูหรันเอ่ยถามอย่างตื่นเต้นและตกใจ “นี่มันอะไรกัน?”
เย่เฉินพูดยิ้มๆว่า “คุณเปิดดูก็รู้แล้ว”
หม่าหลันที่อยู่ข้างๆรีบเอ่ยเร่งว่า “ชูหรัน แกรีบเปิดดูสิ ให้แม่ดูด้วย ว่าลูกเขยให้อะไรแก！”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...