ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1767

เมื่อเห็นหม่าหลันทำหน้าอดรนทนรอไม่ไหว เย่เฉินก็วางกระเป๋าลงบนพื้นเตรียมเปิด

หม่าหลันที่อยู่ข้างๆทนไม่ไหวอีกต่อไป คุกเข่าลงพูดอย่างประจบสอพลอว่า “ไอหยาลูกเขย ทำไมแกต้องเสียแรงทำอะไรแบบนี้ด้วยล่ะ มาเดี๋ยวแม่ช่วย”

เย่เฉินยิ้มออกมาอย่างจนปัญญา แต่กระนั้นก็ไม่ได้เอ่ยขัดอะไร

หม่าหลันเปิดกล่องออก เมื่อเห็นถุงBossวางอยู่ข้างบนสุด ก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมาว่า “เอ๋ อันนี้มันน่าจะเป็นชุดผู้ชายหรือเปล่า?”

เย่เฉินพยักหน้า แล้วพูดว่า “สูทนี้ผมเลือกให้คุณพ่อเองครับ ตอนนี้เขาเป็นกรรมการผู้จัดการสมาคมศิลปะจีนไม่ใช่เหรอ ส่วนใหญ่ต้องมีเข้าร่วมงานเลี้ยงอะไรบ่อยๆอยู่แล้ว ยังไงก็เป็นถึงหัวหน้า ออกไปข้างนอกก็ต้องวางท่าหน่อยสิครับ”

ด้านเซียวฉางควนก็ตื่นเต้นเป็นไหนๆ “ไอหยาเย่เฉิน แกนี่สมกับเป็นลูกเขยของฉันจริงๆ! พ่ออยากซื้อสูทสักตัวเอาไว้ใส่ออกไปดื่มน้ำชามาตลอด แต่ก็ตัดสินใจซื้อไม่ลงสักที คิดไม่ถึงเลยว่าแกจะจัดการให้พ่อซะเสร็จสรรพแบบนี้! ขอบคุณแกมากจริงๆ！”

หม่าหลันเบ้ปาก หยิบถุงชุดสูทออกมาแล้วโยนทิ้งไว้ตรงเท้าของเซียวฉางควนอย่างเหยียดๆ เอ่ยพูดอย่างดูแคลนว่า “ตาแก่อย่างคุณคู่ควรกับสูทดีๆแบบนี้เหรอ? ไม่ดูสภาพตัวเองซะเลย คู่ควรเหรอ?”

เซียวฉางควนเอ่ยพูดอย่างฟึดฟัดว่า “ทำไมผมจะไม่คู่ควร? ผมเพิ่งห้าสิบต้นๆยังไม่แก่ลงพุงเสียหน่อย ไม่เหมือนคุณหรอก เริ่มอ้วนขึ้นทุกวัน!”

“คุณว่าไงนะ?！” หม่าหลินเบิกตาโพลง หลุดปากด่าทอว่า “นี่คุณกล้ามาว่าฉันอ้วนเหรอ?！ ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม?”

เซียวฉางควนรีบย่นคอ กระนั้นก็ยังพูดออกมาอย่างเคืองๆว่า “ผมก็แค่ล้อเล่น.....”

หม่าหลันถลึงตาใส่เขาแรงๆ จากนั้นก็เอ่ยพูดกับเย่เฉินว่า “ลูกเขย ไปซื้อสูทBossให้เขาทำไม ตาแก่อย่างเขาใส่แค่ของปลอมก็พอแล้ว หาซื้อแค่โรเล็กซ์ของปลอมให้เขาก็ดีเท่าไหร่แล้ว ค่อยเหมาะกับตาแก่นิสัยแย่แบบนี้！”

เย่เฉินพูดยิ้มๆว่า “แม่ครับ สูทตัวนี้ราคาไม่เท่าไหร่เอง กำลังลดพอดี ของที่ผมซื้อให้แม่ยังแพงกว่าอีก”