ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1768

“ที่รัก ส่วนนี่ผมซื้อมาให้คุณ ลองเปิดดูสิว่าถูกใจหรือเปล่า！”

เซียวชูหรันเอ่ยระคนตกใจว่า “ซื้อให้ฉัน? ที่รัก กว่าคุณจะหาเงินมาได้ ปกติฉันไม่ค่อยเห็นคุณซื้ออะไรให้ตัวเองเลย ออกไปข้างนอกทีไรก็ซื้อของมาฝากฉันตลอด...”

หม่าหลันที่อยู่ข้างๆรีบพูดขึ้นมาว่า “ยัยโง่ ที่เย่เฉินทำอย่างนี้ก็เพราะแคร์แก รักแก เอ็นดูแกไง นี่คือตัวอย่างของผู้ชายดีๆ！แกดูตาแก่ขี้งกพ่อของแกสิ เคยซื้ออะไรมีราคาให้ฉันบ้าง?”

เซียวเฉิงควานเอ่ยพูดอย่างฟึดฟัด “คนถือเงินในครอบครัวก็มีแต่คุณทั้งนั้น แม้แต่เศษเงินผมก็ไม่ได้ แล้วจะไปซื้อของให้คุณได้ยังไง?”

หม่าหลันถุยน้ำลายออกมา “ถุ้ยเถอะ! ถ้าเป็นสามีคนอื่นต่อให้ไม่มีเงินขนาดไหน ก็จะทำทุกวิถีทางเพื่อหาซื้อของให้ภรรยาตัวเอง แล้วคุณล่ะ? เอาแต่อ้างว่าไม่มีเงิน หลายปีมานี้ คุณไม่เคยเก็บเงินส่วนตัวไว้เลยเหรอ?”

เซียวเฉิงควานหยิบสูทที่เย่เฉินซื้อให้เขาขึ้นมา แล้วส่งเสียงหึๆพูดออกมาว่า “ผมไม่เถียงเรื่องไร้สาระแบบนี้กับคุณหรอก ผมกลับไปลองใส่สูทที่ลูกเขยซื้อมาให้ที่ห้องดีกว่า พรุ่งนี้สมาคมศิลปะจีนมีกิจกรรมพอดีเลย ผมจะใส่สูทใหม่ตัวนี้ไปเข้าร่วมเสียหน่อย”

ด้านเซียวชูหรันก็กำลังเปิดกล่องออกอย่างระมัดระวัง

เมื่อเธอเห็นแหวนเพชรเป็นประกายระยิบระยับวางอยู่ในกล่องเครื่องประดับ ก็ใช้มืออุดปากเอาไว้อย่างตกใจ

หม่าหลันตาเบิกโพลงขึ้นหลายเท่า อุทานอย่างตกใจว่า “แม่เจ้า! เพชรใหญ่มาก อย่างน้อยก็ต้องสามกะรัตไหม?！”

เย่เฉินพูดยิ้มๆว่า “คุณแม่นี่รอบรู้เรื่องสินค้าจังเลยนะครับ เพชรในแหวนวงนี้ 3.2 กะรัตครับ”

“โอโห!!!”