ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1770

เย่เฉินรู้ว่าภรรยาเป็นคนขี้เขิน และไม่เคยมีประสบการณ์ทางด้านนี้เลยสักนิด จะไปต้านทานคำพูดหยอกล้อของหม่าหลันได้ยังไง

ดังนั้นเขาจึงพูดขึ้นมาว่า “แม่ครับ ชูหรันหน้าบาง อย่าล้อเธอสิครับ”

หม่าหลันหัวเราะคิกคัก “ชูหรัน เห็นหรือยัง? เย่เฉินนึกถึงความรู้สึกแกมากเลยนะ！”

เธอพูดพร้อมกับบิดขี้เกียจ “ฉันไม่คุยกับพวกแกแล้ว ฉันต้องกลับไปถ่ายรูปสร้อยข้อมือที่ห้องฉันสักหน่อยแล้ว พวกแกก็รีบพักผ่อนซะนะ！”

ในขณะที่พูด เซียวฉางควนก็เดินออกมาจากลิฟต์ด้วยสูทชุดใหม่

เมื่อเห็นทั้งสามคน เขาก็ยืนหมุนไปหมุนมาอยู่ตรงหน้าลิฟต์อย่างพึงพอใจ เอ่ยพูดยิ้มๆว่า “ดูสิ ฉันดูมีภูมิฐานไหม สูทตัวนี้คุณภาพอย่างกับสั่งตัดเอง ดูเอาเถอะรูปร่างอย่างฉัน ห้าสิบกว่าปีแล้วยังไม่ลงพุง แรร์ไอเท็มสุดๆ！”

เซียวฉางควนในตอนนี้ สวมใส่สูทหรูหราพอดีตัว ทำให้เขาดูดีมีสไตล์ บวกกับการดูแลร่างกายที่ดีของเขา มองเผินๆไม่เหมือนคนอายุห้าสิบกว่าๆเลยด้วยซ้ำ

แต่ในใจของเย่เฉินรู้ดีว่า จริงๆแล้วเซียวฉางควนเป็นคนขี้เกียจ ปกติไม่ได้ออกกำลังกายด้วยซ้ำ เหตุผลที่รูปร่างยังคงดีอยู่แบบนี้ ล้วนแล้วแต่มาจากการถูกหม่าหลันทรมานตลอดหลายปีที่ผ่านมา

ถึงแม้ตอนนี้หม่าหลันจะเก็บท่าทีบ้างแล้ว แต่หม่าหลันในอดีตก็คือปีศาจดีๆนี่เอง ใครได้มาประสบพบเจอกับผู้หญิงแบบนี้ ต่างก็รู้สึกย่ำแย่แทบอยากตาย ทุกวันมีแต่ความหงุดหงิดและอัดอั้นใจ ไม่มีแม้แต่อารมณ์อยากทานข้าว น้ำหนักจึงไม่ขึ้น

ดังนั้น เย่เฉินจึงเอ่ยปากชมว่า “พ่อครับ พอแต่งตัวแบบนี้แล้ว ดูเผินๆอย่างกับคนเพิ่งสี่สิบเลยนะครับ บุคลิกดีๆมากๆ！”

“งั้นเหรอ！ฮิๆๆ” เซียวฉางควนหัวเราะออกมาอย่างลำพองใ “ตอนที่ยังเรียนอยู่ ฉันเป็นถึงเดือนมหาลัยเลยนะ ไม่ได้ด้อยไปกว่าพวกเด็กรุ่นใหม่เสียเท่าไหร่หรอก！”

เซียวชูหรันส่ายหัวอย่างจนใจ “พ่อคะ เมื่อไหร่พ่อจะรู้จักเจียมเนื้อเจียมตัวบ้าง ถ้าพูดแบบนี้ออกไปต่อหน้าคนอื่น คนเขาจะหัวเราะเอานะ”

เซียวฉางควนเบ้ปาก “จะไปกลัวทำไม? ถ้าเอาฉันไปวางรวมกับคนแก่คนอื่นๆ ฉันไม่มีทางเป็นสองรองใครแน่ ถ้าใช้สำนวนมาเปรียบเทียบล่ะก็ คงเป็นนกกระเรียนในฝูงไก่อย่างไรล่ะ！”

เมื่อหม่าหลันเห็นเซียวฉางควนยังคงมีสไตล์วัยหนุ่ม ก็รู้สึกไม่ชอบใจ