ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1771

ถ้าไม่ได้ยินบทสนทนาของคุณอากับเฉินจื๋อข่ายระหว่างทางกลับบ้าน ป่านนี้เย่เฉินคงเชื่อไปแล้วว่าน้ำเสียงเป็นมิตรของผู้หญิงในสาย ส่งออกมาจากใจจริง

ดังนั้น เขาเองจึงแสร้งทำเป็นตกใจระคนดีใจ แล้วพูดยิ้มๆว่า “คุณอา คุณอาจริงๆเหรอครับ? ทำไมจู่ๆถึงโทรมาหาผมได้ล่ะครับ?”

ความจริงแล้วเย่ฉางหมิ่นไม่ได้อยากโทรหาเย่เฉินหรอก

เดิมทีเธอฝากคำสั่งไว้ที่เฉินจื๋อข่ายแล้ว ว่าให้แจ้งเย่เฉินว่าเธอนัดทานข้าวพรุ่งนี้ที่โรงแรมป๋ายจินฮ่านกง

แต่ว่า เมื่อสักครู่คุณท่านเย่เพิ่งโทรมาหาเธอโดยเฉพาะ ว่าให้เธอเป็นคนโทรไปหาเย่เฉินเอง

แบบนี้จะแสดงให้เห็นว่าเธอจริงใจมากกว่า อีกอย่าง เธอก็ไม่ได้เจอกับเย่เฉินมาหลายปีแล้ว โทรมาทำความคุ้นเคยล่วงหน้า ก็ถือว่าเป็นการอุ่นเครื่องรอ คงจะมีส่วนช่วยในแผนโน้มน้าวเย่เฉินที่กำลังจะเกิดขึ้นไม่มากก็น้อย

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงพูดยิ้มๆว่า “เฉินเอ๋อ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี อาคิดถึงแกมาตลอดเลย ฉันอยากไปเจอแกที่เมืองจินหลิงตั้งนานแล้ว ฉันได้ยินถังซื่อไห่บอกมาว่าเหมือนแกจะไม่ยอมกลับบ้าน เพราะฉะนั้นฉันเลยไม่ได้ไปรบกวนแก....”

ในขณะที่พูด เธอก็เอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเป็นใยว่า “เฉินเอ๋อ หลายปีมานี้แกเป็นยังไงบ้าง?”

เย่เฉินรู้สึกขนลุก แต่กระนั้นก็ยังรักษาท่าทีมีมารยาทไว้ “ผมสบายดีครับ ขอบคุณคุณอาที่เป็นห่วง”

เย่ฉางหมิ่นถอนหายใจออกมา แล้วพูดยิ้มๆว่า “แกสบายดี อาก็สบายใจแล้ว”

เธอเอ่ยพูดขึ้นอีกกว่า “ใช่สิเฉินเอ๋อ ที่อาโทรมาหาแกวันนี้ เพราะว่าพรุ่งนี้อาจะไปหาแกที่เมืองจินหลิง ว่าจะนัดแกออกมากินข้าวด้วยกันสักหน่อย ไม่รู้ว่าแกพอมีเวลาไหม?”

เย่เฉินเอ่ยถามอย่างประหลาดใจว่า “พรุ่งนี้คุณอาจะมาที่เมืองจินหลิงเหรอ?”

“ใช่！” เย่ฉางหมิ่นเอ่ยพูด “จริงๆแล้ว อาว่าจะให้เฉินจื๋อข่ายแจ้งแกนั่นแหละ แต่ว่าพอมาคิดดูแล้ว เราสองอาหลานไม่ได้เจอกันมาตั้งหลายปี ดังนั้นอาเลยโทรมาหาแกเอง”

เย่เฉินพูดยิ้มๆ “ได้สิ พรุ่งนี้คุณอาจะมาถึงเมื่อไหร่ครับ เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง”