ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1781

พอเย่ฉางหมิ่นเดินจากไป เฉินจื๋อข่ายก็รีบร้อนถามพนักงานคนที่สามว่า “เมื่อกี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”

ลิลี่ผู้นั้นสะอื้นไห้กล่าวว่า “ผู้จัดการทั่วไปเฉิน คุณหนูโกรธจนคว่ำโต๊ะไปแล้ว พี่หนานพาพวกเรามาเก็บกวาดเศษแก้วที่นี่ กลับกลายเป็นว่าจู่ๆ คุณหนูใหญ่ก็มาลงไม้ลงมือกับพวกเรา ซ้ำยังถีบท้องพี่หนาน พี่หนานเธอยังตั้งครรภ์อยู่ด้วย ฉันจะโทรเรียกรถพยาบาล คุณหนูใหญ่ก็พังมือถือฉัน...”

พี่หนานนั่งอยู่บนพื้นใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเอ่ยปากกล่าวว่า “ผู้จัดการทั่วไปเฉิน เรื่องนี้ต้องโทษฉันค่ะ คุณอย่าได้พาลใส่พวกเธอสองคนเลยนะคะ หากบริษัทจะลงโทษล่ะก็ โปรดลงโทษฉันคนเดียวเถอะ!”

เฉินจื๋อข่ายถอนหายใจ กล่าวว่า “เรื่องนี้ต้องตำหนิฉัน เป็นฉันไม่ได้ดูแลทุกคนให้ดี ฉันจะให้คนรีบพาพวกเธอไปส่งโรงพยาบาลก่อน นอกจากนี้ยังให้พวกเธอลางานอีกอย่างน้อยหนึ่งเดือน แล้วก็ให้ค่าชดเชยพวกเธอคนละสองแสน”

กล่าวจบ เขาก็มองหัวหน้าพนักงานที่นั่งอยู่บนพื้น แล้วกล่าวอย่างจริงจังว่า “พี่หนาน ผมจะติดต่อหมอสูตินรีเวชที่ดีที่สุดในจินหลิงช่วยรักษาเด็กในท้องให้คุณเดี๋ยวนี้ ต่อให้ต้องแลกทุกอย่างก็ต้องรักษาเด็กเอาไว้ให้ได้ หากเด็กรักษาไว้ได้แล้ว ผมจะให้ค่าทำขวัญเด็กอีกสองแสน หากรักษาไว้ไม่ได้ ผมจะชดใช้ให้คุณห้าแสน แล้วจะให้คุณลาพักหนึ่งปีพร้อมจ่ายเงินเดือนให้ด้วย กลับไปพักผ่อนบำรุงร่างกายให้ดีๆ เตรียมการตั้งครรภ์ใหม่!”

พอเฉินจื๋อข่ายพูดเช่นนี้ ทุกคนพลันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกได้ในที่สุด

พวกเธอยังกังวลว่าเฉินจื๋อข่ายจะฟังความต้องการของเย่ฉางหมิ่น ลงโทษพวกเธออย่างหนัก

คิดไม่ถึงว่าเฉินจื๋อข่ายจะดูแลทุกคนเช่นนี้ เจ้านายที่มากน้ำใจมากคุณธรรมเช่นนี้ ช่างหาได้ยากจริงแท้!

เห็นผู้หญิงสามคนพากันร้องห่มร้องไห้กล่าวขอบคุณ เฉินจื๋อข่ายก็ไม่สนใจจะไปปลอบ รีบเรียกหน่วยรปภ.ให้พาคนไปส่งโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน

หลังรอคนทั้งสามส่งไปยังโรงพยาบาลแล้ว เขาก็ส่งเสียงถอนหายใจติดๆ กันอย่างกลุ้มใจอยู่ในห้องทำงานเพียงคนเดียว “เฮ้อ ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าผู้หญิงอย่างเย่ฉางหมิ่น จะอยู่ทรมานกันที่จินหลิงไปจนถึงเมื่อไหร่ และไม่รู้ว่าเธอยังจะทำเรื่องที่เกินเลยอะไรออกมาอีก น่าเสียดายที่ฉันอย่างไรก็เป็นเพียงคนรับใช้ของตระกูลเย่ ไม่ว่ามองจากทางใด ก็ข่มเธอไม่ได้โดยสิ้นเชิง หากเธออยากจะก่อกวนคว่ำฟ้าอยู่ที่จินหลิงจริงๆ ฉันเองก็คงอับจนปัญญา เห็นทีถึงเวลาคงได้แต่ฝากความหวังไว้ที่คุณชายแล้ว!”

...