ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1782

“นั่นก็ไม่ได้เหมือนกัน!” หม่าหลันกล่าวอย่างดื้อรั้นเป็นอย่างมาก “หมวกเขียวเหล่านั้น เป็นของวิเศษที่แม่เอาไว้ใช้ปราบคนตระกูลเซียว แม่ก็แค่อยากบีบให้พวกเขานีกถึงเรื่องที่เฉียนหงเย่นตั้งครรภ์ลูกนอกสมรสอยู่ข้างนอก!”

เวลานี้จู่ๆ หม่าหลันก็นึกอะไรได้ จึงหังเราะแล้วกล่าวว่า “แหะๆ! เดี๋ยวแม่จะเอาโคมแขวนเหล่านี้กับหมวกเขียวเหล่านั้นแขวนไว้ใกล้ๆ กันอย่างละอัน ถึงเวลาพอเปิดโคมไฟ โคมไฟสีแดงก็จะขับเน้นหมวกเขียวให้เด่นชัด สะดุดตาอย่างที่สุด! จะต้องทำเอาคนตระกูลเซียวโกรธจนตายแน่!”

เซียวชูหรันโน้มน้าวว่า “แม่คะ ปีใหม่แล้ว ให้อภัยกันได้ก็ให้อภัยเถอะ!”

หม่าหลันแค่นเสียงเย็น “แกโน้มน้าวฉันให้มันน้อยๆ หน่อย ใครโน้มน้าวก็ไม่มีประโยชน์ แกไม่รู้หรือว่าขาฉันย่าแกเป็นคนตีจนหัก? ยังมีฟันหน้าสองซี่ของฉันอีก ทั้งหมดเป็นสิ่งที่เธอประทานมาให้ เรื่องนี้ฉันไม่มีทางอภัยให้เธอตลอดชีวิต!”

เซียวชูหรันมองเห็นแม่มีความเด็ดเดี่ยวเต็มใบหน้า พลันรู้สึกว่ามีใจแต่ไร้กำลังขึ้นมาพักหนึ่ง

ดูท่าคิดจะโน้มน้าวแม่ให้เปลี่ยนความคิดคงเป็นไปไม่ได้แล้ว

เวลานี้ หม่าหลันก็หอบโคมแขวนสีแดงกองหนึ่ง ก้าวเท้าเดินไปทางลิฟต์เดินไปพลางกล่าวไปพลางว่า “ฉันจะเอาโคมไปแขวนเดี๋ยวนี้ แขวนด้วยกันกับหมวกเขียวกองนั้น!”

ครึ่งชั่วโมงให้หลัง

คนตระกูลเซียวอยู่ใต้การจัดการของนายหญิงใหญ่เซียว ซึ่งการแขวนโคมประดับประดาบ้านตัวเองจึงไม่คึกคักนัก

คนตระกูลเซียวในตอนนี้ผิดไปจากอดีตไกลโข บริษัทเซียวซื่อในอดีตได้หยิบยืมเงินทุนของอู๋ตงไห่ หลังชำระหนี้คืนทั้งหมดแล้ว ก็รับโครงการเล็กๆ น้อยๆ ที่อู๋ตงไห่มอบให้ ตอนนี้จึงเปลี่ยนจากขาดทุนเป็นกำไรแล้ว

นายหญิงใหญ่เซียวเองก็ได้คฤหาสน์ เครื่องเคลือบลายครามรวมถึงอักษรภาพวาดที่ธนาคารยึดไปก่อนหน้านี้กลับคืนมา