ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1783

พอได้ยินนายหญิงใหญ่พูด ให้ตนเช็ดหน้าต่างทุกบานในคฤหาสน์ให้สะอาด เฉียนหงเย่นก็พลันหมดอาลัยตายอยาก

เธอทนไม่ไหวพูดโพล่งออกมาว่า “คุณแม่! คฤหาสน์ของเราใหญ่โตขนาดนี้ ห้องหับก็มีมากมาย หน้าต่างเยอะแยะเต็มไปหมด ถึงฉันเช็ดตั้งแต่ตอนนี้จนผ่านเดือนแรกไปก็ยังเช็ดไม่เสร็จหรอกค่ะ!”

นายหญิงใหญ่เซียวยิ้มเย็นกล่าวว่า “เธอยังคิดจะลากยาวไปจนถึงเดือนแรกอีก? ฉันจะบอกเธอให้นะ! ก่อนคืนวันที่สามสิบเดือนสิบสองเธอต้องเช็ดหน้าต่างทั้งหมดในบ้านให้สะอาด อาหารวันส่งท้ายปีฉันก็จะไล่เธอไปกินในลานบ้าน!”

พอเฉียนหงเย่นได้ยินเช่นนี้ ตัวเธอก็โกรธมากมากถึงมากที่สุด!

ถ้าไม่ใช่เพราะเซียวฉางเฉียน เซียวไห่หลงและเซียวเวยเวยยังอยู่ที่นี่ เธอก็แทบจะพุ่งเข้าไปเสียเลยตอนนี้ ใช้เท้าข้างหนึ่งถีบนายหญิงใหญ่ให้ล้มลงกับพื้น จากนั้นก็เหยียบไปที่ท้องของเธอ กระชากใบหน้าเหี่ยวๆ นั่นของเธอให้หนำใจ

เพียงแต่น่าเสียดาย ตนเองไม่มีโอกาสได้ลงมือโดยสิ้นเชิง

เฉียนหงเย่นจนปัญญาเหลือแสน ต่อให้ในใจมีความไม่เต็มใจเป็นหมื่นครั้ง ก็ได้แต่กล้ำกลืนมันลงไปในท้อง พูดพึมพำว่า “คุณแม่ผู้แสนดี...ฉันรู้แล้ว...ฉันจะเช็ดอย่างสุดความสามารถแน่นอน...”

นายหญิงใหญ่เซียวแค่นเสียงเย็นชา “ยังถือว่ารู้จักคิด! เดิมก็เป็นผู้หญิงทำลายขนบธรรมเนียมของบ้าน ยังจะพูดจาไม่ซื่อสัตย์อีก ต่อให้เป็นอู๋ตงไห่ก็ช่วยเธอไม่ได้!”

เผชิญหน้ากับการชี้ไม้ชี้มือสั่งของนายหญิงใหญ่เซียว ในใจเฉียนหงเย่นจึงเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

แต่เวลานี้ เธอจะเถียงกลับสักประโยคก็ยังไม่กล้า ได้แต่พยักหน้าติดๆ กัน กล่าวขึ้นอย่างอัปยศอดสูว่า “คุณแม่พูดถูก ฉันต้องเชื่อฟังคุณแม่แน่นอน!”

เวลานี้เซียวฉางเฉียนกล่าวว่า “คุณแม่ ผมจะขึ้นไปแขวนของตกแต่งชั้นบนหน่อย”