ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1784
ความสามารถของเย่เฉินไม่ธรรมดาเป็นอย่างมาก หากเขาอยู่บ้าน ตนกับลูกชายไปหาถึงหน้าประตูก็เท่ากับส่งตนเองไปตาย
คิดมาถึงตรงนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะกัดฟันกล่าวว่า “คุณแม่! วันนี้ผมไม่ไปสร้างความยุ่งยากให้เธอก็ได้ แต่ไม่ว่ายังไง ก็ไม่อาจให้หม่าหลันแขวนหมวกเขียวพวกนั้นในวันปีใหม่ได้!”
นายหญิงใหญ่เซียวเอ่ยอย่างเหยียดหยามว่า “เธอชอบแขวนก็ให้เธอแขวนไปสิ! ตอนนี้สำหรับครอบครัวเราแล้ว หน้าตานับเป็นอะไรได้? เงินสิถึงจะจับต้องได้ที่สุด!”
เซียวฉางเฉียนพูดอย่างเดือดดาล “งั้นผมไม่ต้องทนนังสารเลวหม่าหลันนั่นตลอดไปหรอกหรือ? แบบนี้เมื่อไหร่ถึงจะหยุดกัน?”
เวลานี้เซียวไห่หลงก็พูดด้วยสีหน้าทะมึนว่า “พ่อ! พ่อพูดอยู่ตลอดว่าจะหาโอกาสทำอะไรสักอย่างกับหม่าหลันไม่ใช่เหรอ? หากให้ผมพูด พวกเราควรต้องทำโดยเร็วที่สุด! ทางที่ดีจัดการเธออย่างรุนแรงก่อนปีใหม่จะดีที่สุด และทำให้ครอบครัวเย่เฉินฉลองปีใหม่ด้วยจิตใจว้าวุ่น เมื่อเป็นเช่นนี้ ทางฝั่งประธานอู๋ก็จะมอบไมตรีดีๆ ให้เช่นกัน ไม่อย่างนั้นล่ะก็ หากเราไม่ลงมือกับพวกเขาเสียที ประธานอู๋คงได้หมดความอดทนกับเราแน่!”
เซียวฉางเฉียวแสดงสีหน้าหนาวเหน็บ พูดโพล่งออกมาว่า “ใช่! ก่อนหน้านี้นังหญิงโสโครกหม่าหลันนั่นเท้าเข้าเฝือกอยู่ วันทั้งวันเก็บตัวอยู่แต่ในบ้านไม่ออกไปไหน คิดจะจัดการเธอก็ไม่มีโอกาส แต่ตอนนี้ฉันเห็นเหมือนว่าเธอจะเอาเฝือกออกแล้ว สองวันนี้เพื่อจัดเตรียมฉลองวันปีใหม่ จากที่ฉันดูหม่าหลันจะต้องออกจากบ้านแน่ สู้หาโอกาสจัดการเธอขั้นเด็ดขาดไม่ได้กว่าเหรอ ให้บทเรียนระยะยาวแก่เธอเสียที!”
กล่าวจบ เขาก็มองไปที่นายหญิงใหญ่เซียว เอ่ยปากถามว่า “คุณแม่ คุณแม่ว่ายังไง?”
นายหญิงใหญ่เซียวขบคิดอยู่ชั่วครู่ ก็พยักหน้ากล่าวว่า “เราเองก็สมควรสั่งสอนหม่าหลันให้มากๆ จริงๆ อย่างน้อยก็ต้องสร้างความยุ่งยากให้บ้านเย่เฉินสักหน่อย ไม่อย่างนั้นในใจอู๋ตงไห่เกรงว่าจะไม่สบายใจ”
ทันใดนั้น นายหญิงใหญ่เซียวก็นึกบางอย่างออก กล่าวขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า “พรุ่งนี้อู๋ตงไห่จะมาตรวจสอบโครงการสองสามแห่งที่จินหลิงพอดี บางทีอาจจะค้างคืนที่จินหลิง!”
เซียวฉางเฉียนฟังถึงตรงนี้ ก็รีบกล่าวสำทับว่า “คุณแม่ นี่ไม่ใช่โอกาสดีในการแก้แค้นให้ประธานอู๋หรอกหรือ! ทำไมประธานอู๋ถึงเอาคฤหาสน์หลังนี้มาให้พวกเราพักอาศัย ทั้งยังมอบทุนให้บริษัทเซียวซื่อของเราอีก? เข้าใจแล้ว ก็เพื่อให้พวกเราอยู่ใต้หนังตาของครอบครัวเย่เฉิน รังเกียจพวกเขาให้มากๆ ไม่ใช่เหรอ? หากพวกเราเอาเงินมาโดยไม่ทำอะไรเลย เกิดวันไหนประธานอู่ตำหนิลงมา พวกเราได้ซวยกันพอดี!”
เซียวไห่หลงรีบกล่าวว่า “พ่อ เมื่อก่อนผมพอจะรู้จักเพื่อนอยู่บ้าง ทั้งยังไว้ใจได้ด้วย ถึงเวลาให้พวกเขามาช่วยได้!”
เซียวฉางเฉียนยิ้มกล่าว “ได้! แกไปหาคนหนุ่มรูปร่างกำยำมาสักสองสามคน แล้วค่อยหารถตู้สักคัน ฉันมีโกดังเก็บของที่ไม่ได้ใช้ของพรรคพวกอยู่ที่ชานเมือง ถึงเวลาก็จับหม่าหลันไปไว้ที่นั่น!”
เซียวเวยเวยที่อยู่ด้านข้างก็เอ่ยปากถามว่า “คุณพ่อ หากพรุ่งนี้หม่าหลันไม่ออกจากบ้านจะทำยังไงคะ?”
เซียวไห่หลงก็พยักหน้าเช่นกันแล้วกล่าวว่า “นั่นสิ พ่อ หากหม่าหลันไม่ออกจากบ้านจะทำยังไง?”
เซียวฉางเฉียนกล่าวว่า “หากหม่าหลันไม่ออกมา เราก็สร้างโอกาสให้เธอออกมาสิ! หลายวันมานี้ฉันสังเกตการใช้ชีวิตประจำวันของเธอตลอด แกวางใจ ฉันมีวิธีจะทำให้เธอออกมาจากบ้านแล้วกัน!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...