ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1789
“จะเป็นไปได้ยังไงกัน!”
เย่ฉางหมิ่นพูดโพล่งออกมาว่า “พ่อ พ่อไม่ได้พบเย่เฉินมานานหลายปีแล้ว ดังนั้นเอาเขามาคิดได้ดีเกินไปแล้ว หนูจะบอกความจริงพ่อให้ ตอนนี้เย่เฉินก็คือกุ๊ยบ้านนอกคนหนึ่ง! ไม่ว่าจะเป็นซูจือหยูหรือกู้ชิวอี๋ ล้วนเป็นลูกคุณหนูมีชื่อของเย่นจิง จะชายตาแลเขาได้ยังไง?!”
เย่โจงฉวนกล่าวขึ้นอย่างเย็นเยียบ “เมื่อวานฉันยังพบกู้เย้นจงที่สมาคมการค้าอยู่เลย ฉันลองเลียบเคียงถามเขาดูว่าเขายังจำสัญญาหมั้นหมายของเย่เฉินกับลูกสาวเขาได้หรือไม่ ตอนนั้นเขาบอกกับฉันว่า ขอเพียงหาเย่เฉินพบ จะต้องให้ลูกสาวแต่งกับเขาอย่างไม่ลังเลแน่นอน!”
“นอกจากนี้ กู้เย้นจงยังบอกอีกว่า ไม่ว่าตอนนี้เย่เฉินจะมีฐานะเป็นอย่างไร ต่อให้เป็นขอทานข้างถนน เขาก็คือว่าที่ลูกเขยของตระกูลกู้ เรื่องนี้พวกเขาทั้งครอบครัวต่างเห็นพ้องต้องกันนานแล้ว!”
เย่ฉางหมิ่นตกตะลึงพรึงเพริด “นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว กู้เย้นจงเป็นบ้าไปแล้วเหรอ?”
เย่โจงฉวนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดอยู่บ้าง “กู้เย้นจงเป็นบ้าหรือไม่ฉันไม่คิดสนใจ แกเองก็ไม่ต้องกังวลเช่นกัน ตอนนี้หน้าที่ของแกคือคิดหาทุกวิถีทางให้เย่เฉินรับปากกลับมาฉลองปีใหม่!”
เย่ฉางหมิ่นจนปัญญาอย่างยิ่งยวด ได้แต่พูดพึมพำว่า “พ่อ บอกความจริงกับพ่อแล้วกัน เมื่อวานเฉินเอ๋อทำเกินไปจริงๆ เมื่อวานหนูก็เลยระงับอารมณ์ไม่อยู่ ทะเลาะกับเขาไปยกหนึ่ง ข้าวเขาก็ไม่กิน สะบัดมือจากไปทันที...”
“สารเลว!” เย่โจงฉวนตวาดอย่างโมโห แล้วกล่าวว่า “อย่านึกว่าฉันไม่รู้จักแกดี ด้วยกิริยามารยาทของแก แท้จริงแล้วใครที่ทำเกินไปกันแน่ก็ยังบอกไม่ได้!”
กล่าวจบ เย่โจงฉวนก็กล่าวอีกว่า “อย่างอื่นฉันไม่สน จะต้องพาเย่เฉินกลับมาให้ฉันให้ได้! หากเขาไม่ยอมกลับ งั้นแกก็คิดหาวิธีอื่นหน่อยแล้วกัน!”
เย่ฉางหมิ่นรีบร้อนถามว่า “วิธีอื่น? วิธีอะไร?”
เย่โจงฉวนพูด “เขามีภรรยาอยู่ที่จินหลิงคนหนึ่งไม่ใช่เหรอ? แกก็คิดหาวิธีเข้าทางภรรยาเขา หรือจากทางพ่อตาแม่ยายเขาก็ได้แล้วนี่?”
เย่ฉางหมิ่นเอ่ยขึ้นมาทันทีว่า “งั้นหนูจะไปพบหน้าภรรยาเขาเดี๋ยวนี้ มอบเงินให้เธอ ให้เธอหย่ากับเย่เฉิน!”
แต่ที่เธอคิดไม่ถึงคือ พนักงานพูดจามีมารยาทกับเธอมาก “สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง! บัตรกำนัลใบนี้ของคุณสามารถใช้ตอนไหนก็ได้ ทั้งยังไม่ต้องจองล่วงหน้า ตอนนี้คุณต้องการใช้บริการเลยไหมคะ?”
พอหม่าหลันได้ยินเช่นนี้ ก็พูดอย่างดีอกดีใจว่า “แน่นอนอยู่แล้ว! ฉันอุตส่าห์โบกรถมาตั้งไกล คงไม่ใช่แค่มาถามอย่างเดียวหรอกมั้ง? รีบหาช่างเทคนิคให้ฉันเร็ว ตอนนี้ฉันต้องการใช้บริการแล้ว”
พนักงานพยักหน้า พูดอย่างนอบน้อมว่า “คุณผู้หญิง SPAทั้งตัวของเราที่นี่จะต้องอาบน้ำก่อน ฉันจะพาคุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำ จากนั้นก็จะให้ช่างเทคนิคมาทำSPAให้คุณ!”
หม่าหลันในใจเบิกบานอย่างยิ่ง ตอนที่เมื่อก่อนมีเงินอยู่ในมือ เธอก็ไปที่ร้านเสริมสวยหรือสถานเสริมความงามไม่น้อย ทำหน้าหรือไม่ก็ทำSPA
ดังนั้นเธอจึงรู้ขั้นตอนการทำSPAของสถานเสริมความงามระดับไฮเอนด์ อย่างแรกจะต้องแช่ในอ่างน้ำนมโรยด้วยกลีบดอกไม้ก่อน จากนั้นก็เปลี่ยนไปใส่ชุดชั้นในที่สถานเสริมความงามจัดไว้ให้ แล้วรับการนวดไปทั่วตัวจากช่างเทคนิค
หม่าหลันตามพนักงานไปที่ห้องอาบน้ำอย่างเบิกบานใจ พบว่าที่นี่ใส่น้ำในอ่างไว้เรียบร้อยแล้ว ในน้ำยังใส่น้ำนม กลีบดอกไม้รวมถึงเกลือขัดผิวเข้าไปด้วย จึงพลันยิ้มกล่าวว่า “อั้ยยะ การให้บริการของร้านพวกคุณช่างยอดเยี่ยมจริงๆ คนยังไม่มา ก็ใส่น้ำไว้เรียบร้อยแล้ว”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...