ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1791

พอพนักงานถูกเย่ฉางหมิ่นซักถามเช่นนี้ ก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบเช่นไรดีไปชั่วขณะ

ในใจเธอชัดเจนดี ความหมายของเถ้าแก่คือช่วงเช้าวันนี้ห้ามรับลูกค้า ดังนั้นตนพูดอะไรก็ไม่อาจปล่อยลูกค้าเข้ามาได้

ด้วยเหตุนี้เธอจึงรีบร้อนกล่าวว่า “ขอประทานโทษด้วยนะคะคุณผู้หญิง ช่วงเช้าพวกเราไม่รับลูกค้าจริงๆ ค่ะ พอดีคุณหม่าเธอจองไว้ล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นจึงขอประทานโทษด้วยจริงๆ ค่ะ”

เย่ฉางหมิ่นความโกรธแทบจะพวยพุ่งขึ้นมา

ตนอุตส่าห์ลดเกียรติมายังร้านเสริมสวยโกโรโกโสเช่นนี้ ไม่ต่างอะไรกับหงส์มาเยือนเล้าไก่ คิดไม่ถึงว่าเล้าไก่แห่งนี้ถึงกับไม่ยอมให้ตนเข้าไป?!

เธอพลันโกรธจนระงับอารมณ์ไม่อยู่เอ่ยขึ้นมาว่า “ไม่ยอมให้ฉันเข้าใช่ไหม!;? เชื่อไหมว่าร้านนี้ของเธอจะไม่ได้เปิดกิจการอีกต่อไปแล้ว?!”

พนักงานพลันทำอะไรไม่ถูกขึ้นมา

เธอเองก็มองออก ชุดที่เย่ฉางหมิ่นสวมใส่ มองแวบเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่คนธรรมดา หากไปยั่วโมโหเธอเข้าจริงๆ บางทีอาจจะเกิดความยุ่งยากขึ้นมาจริงๆ ก็ได้

ด้วยเหตุนี้เธอจึงได้แต่พูดอย่างนอบน้อมและนบนอบว่า “ขอประทานโทษด้วยนะคะคุณผู้หญิง คุณช่วยรอสักครู่ ฉันจะไปเชิญเถ้าแก่ของเรามา”

เย่ฉางหมิ่นโบกมืออย่างรังเกียจ “เร็วหน่อยล่ะ ความอดทนของคนอย่างฉันมีจำกัด!”

พนักงานจึงรีบวิ่งไปที่ห้องทำงานของเถ้าแก่ทันที เวลานี้เถ้าแก่กำลังอยู่ในห้องทำงานตัวเองเก็บกวาดของมีค่าอยู่

เขาวางแผนไว้ว่าวันนี้พอช่วยเซียวไห่หลงครั้งนี้แล้ว หลังรับเงินสองแสนนั้นของเซียวไห่หลง ก็จะเตรียมชิ่งหนีทันที กะว่าจะขนของในร้านออกไปทั้งหมดตอนเย็นวันนี้ ทำแบบนี้ ตอนที่พนักงานในร้านมาถึง ก็จะพบว่าร้านเสริมสวยคนได้จากไปแล้วเหลือแต่ตึกเปล่าๆ

นี่ก็คือวิธีการชิ่งหนีร้านเสริมสวยและร้านฟิตเนสมากมายหลายแห่งที่เขาทำมาตลอด ฉวยตอนที่คนไม่ทันระวังทาน้ำมันที่ใต้ฝ่าเท้า ใหัสมาชิกที่ถูกเล่นตุกติกกับบัตรชำระเงินล่วงหน้ารับมือไม่ทัน