ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1794
เวลานี้พนักงานเองก็วางตัวไม่ถูก มองเย่ฉางหมิ่น ไม่รู้ว่าควรจะแนะนำอย่างไรกับหม่าหลันดี
เย่ฉางหมิ่นขมวดคิ้วแน่น พูดกับพนักงานคนนั้นด้วยน้ำเสียงหยิ่งยโสเป็นอย่างมาก “เอาล่ะ เธอออกไปก่อนเถอะ ฉันจะคุยกับเธอ”
พนักงานทำราวกับได้รับการอภัยโทษ รีบร้อนถอยออกไปจากห้อง แถมยังใช้มือนำประตูขึ้นมาปิด
หม่าหลันมองเย่ฉางหมิ่นอย่างระแวดระวัง ถามเสียงเย็นว่า “นี่ เธอเป็นใครกัน?”
เย่ฉางหมิ่นกล่าวเสียงเรียบ “ฉันเป็นใครเธอยังไม่คู่ควรจะได้รู้”
หม่าหลันพลันสบถออกมาคำหนึ่ง “ถุย! เอานังหญิงแก่โสโครกอะไรมา แสร้งทำมาเป็นวางมาดอยู่ที่นี่กับฉัน? สวมเสื้อผ้าสีฉูดฉาด พร้อมกับกางเกงลายขาสั้น ไหนจะสะพายแอร์เมสปลอมอีก ที่ปัญญาอ่อนมันไม่ใช่เธอหรอกรึ?”
เย่ฉางหมิ่นพลันตวาดด้วยความโมโหทันที “เธอว่าอะไรนะ?! นี่คือเสื้อนอกระดับแฟชั่นโชว์ที่ดีไซเนอร์ตัวท็อปของชาแนลทำให้ฉันเองกับมือเลยนะ! ส่วนแอร์เมสนี่ก็เป็นรุ่นลิมิเตดที่ยอดเยี่ยมที่สุด! แค่เสื้อผ้าบนตัวฉันราคาก็เหยียบสิบล้านแล้ว!”
หม่าหลันกล่าวอย่างเหยียดหยาม “เสแสร้งให้มันน้อยๆ หน่อย เห็นฉันเป็นคนบ้านนอกไม่เคยผ่านโลกหรือ? ลำพังแอร์เมสเน่าๆ ใบนั้นของเธอ ยังกล้าบอกว่าเป็นรุ่นลิมิเตดอีก จะบอกเธอให้นะ ฉันสิที่เป็นคนสะพายแอร์เมสของแท้!”
พูดจบ เธอก็หยิบกระเป๋าสะพายแอร์เมสออกมาจากตู้ล็อกเกอร์ที่ตนใส่เอาไว้ในนั้นก่อนอาบน้ำ คล้องไว้ที่แขนแล้วยื่นไปตรงหน้าเย่ฉางหมิ่น พูดอย่างลำพองว่า “เบิกตาสุนัขของเธอดูให้ชัดๆ นี่ต่างหากถึงจะเป็นแอร์เมสของแท้ เรียบหรู ดูดี เข้าใจไหม?”
เย่ฉางหมิ่นมองแอร์เมสของหม่าหลันแวบหนึ่ง พลันถูกอารมณ์โกรธจนส่งเสียงหัวเราะออกมา
หม่าหลันเห็นเธอหัวเราะ ก็อดกระแนะกระแหนไม่ได้ว่า “ทำไม? เห็นของแท้เข้าเลยไม่กล้าแสแสร้งแล้วใช่ไหม?”
เย่ฉางหมิ่นถอนหายใจออกมา ก่อนจะยิ้มเย็นกล่าวว่า “ฉันพอจะรู้แล้วว่าอะไรที่เรียกว่าคนจน ที่แท้เธอนี่เองที่เรียกว่าคนจน!”
ด้วยเหตุนี้ เธอจึงกัดฟันโบกมือ “เอาล่ะหม่าหลัน ฉันไม่พูดไร้สาระกับเธอแล้ว ไร้ประโยชน์ ครั้งนี้ที่ฉันมาหาเธอ เป็นเพราะอยากทำการซื้อขายกับเธอ”
“ทำการซื้อขาย?” หม่าหลันขมวดคิ้ว “ฉันไม่มีอะไรต้องมาซื้อขายกับคนสะพายแอร์เมสของปลอมอย่างเธอ รีบไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!”
เย่ฉางหมิ่นระงับความโกรธเอาไว้ กล่าวเสียงเย็นชาว่า “เธอฟังฉันพูดให้จบก่อนก็ไม่เสียหาย หนนี้ที่ฉันมาหาเธอ มีแค่จุดประสงค์เดียว เธอกลับไปบอกให้ลูกสาวเธอหย่ากับเย่เฉินซะ หากเธอรับปากฉัน เช็คใบนี้ก็จะเป็นของเธอ”
พูดจบ เธอก็เอาเช็คร้อยล้านใบนั้นส่งให้หม่าหลัน พูดอย่างหยิ่งยโสอย่างยิ่งว่า “เช็คใบนี้มูลค่าร้อยล้าน ขอเพียงเธอรับปากฉัน เงินนี่เธอก็หยิบไปก่อนได้เลย!”
เห็นหม่าหลันทำสีหน้าท่าทางมึนงง เย่ฉางหมิ่นก็หัวเราะเยาะออกมา ใช้น้ำเสียงอย่างคนที่เหนือกว่าพูดว่า “แต่หม่าหลันเธอฟังฉันให้ดี ในเมื่อเธอได้เงินฉันไปแล้ว ก็ต้องจัดการเรื่องที่ฉันมอบหมายไปให้ดี! ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ฉันไม่เพียงจะทำให้เธอคายเงินจำนวนไม่น้อยก้อนนี้ออกมา ยังจะทำให้เธอจ่ายค่าตอบแทนมหาศาลอีกด้วย!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...