ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1794

เวลานี้พนักงานเองก็วางตัวไม่ถูก มองเย่ฉางหมิ่น ไม่รู้ว่าควรจะแนะนำอย่างไรกับหม่าหลันดี

เย่ฉางหมิ่นขมวดคิ้วแน่น พูดกับพนักงานคนนั้นด้วยน้ำเสียงหยิ่งยโสเป็นอย่างมาก “เอาล่ะ เธอออกไปก่อนเถอะ ฉันจะคุยกับเธอ”

พนักงานทำราวกับได้รับการอภัยโทษ รีบร้อนถอยออกไปจากห้อง แถมยังใช้มือนำประตูขึ้นมาปิด

หม่าหลันมองเย่ฉางหมิ่นอย่างระแวดระวัง ถามเสียงเย็นว่า “นี่ เธอเป็นใครกัน?”

เย่ฉางหมิ่นกล่าวเสียงเรียบ “ฉันเป็นใครเธอยังไม่คู่ควรจะได้รู้”

หม่าหลันพลันสบถออกมาคำหนึ่ง “ถุย! เอานังหญิงแก่โสโครกอะไรมา แสร้งทำมาเป็นวางมาดอยู่ที่นี่กับฉัน? สวมเสื้อผ้าสีฉูดฉาด พร้อมกับกางเกงลายขาสั้น ไหนจะสะพายแอร์เมสปลอมอีก ที่ปัญญาอ่อนมันไม่ใช่เธอหรอกรึ?”

เย่ฉางหมิ่นพลันตวาดด้วยความโมโหทันที “เธอว่าอะไรนะ?! นี่คือเสื้อนอกระดับแฟชั่นโชว์ที่ดีไซเนอร์ตัวท็อปของชาแนลทำให้ฉันเองกับมือเลยนะ! ส่วนแอร์เมสนี่ก็เป็นรุ่นลิมิเตดที่ยอดเยี่ยมที่สุด! แค่เสื้อผ้าบนตัวฉันราคาก็เหยียบสิบล้านแล้ว!”

หม่าหลันกล่าวอย่างเหยียดหยาม “เสแสร้งให้มันน้อยๆ หน่อย เห็นฉันเป็นคนบ้านนอกไม่เคยผ่านโลกหรือ? ลำพังแอร์เมสเน่าๆ ใบนั้นของเธอ ยังกล้าบอกว่าเป็นรุ่นลิมิเตดอีก จะบอกเธอให้นะ ฉันสิที่เป็นคนสะพายแอร์เมสของแท้!”

พูดจบ เธอก็หยิบกระเป๋าสะพายแอร์เมสออกมาจากตู้ล็อกเกอร์ที่ตนใส่เอาไว้ในนั้นก่อนอาบน้ำ คล้องไว้ที่แขนแล้วยื่นไปตรงหน้าเย่ฉางหมิ่น พูดอย่างลำพองว่า “เบิกตาสุนัขของเธอดูให้ชัดๆ นี่ต่างหากถึงจะเป็นแอร์เมสของแท้ เรียบหรู ดูดี เข้าใจไหม?”

เย่ฉางหมิ่นมองแอร์เมสของหม่าหลันแวบหนึ่ง พลันถูกอารมณ์โกรธจนส่งเสียงหัวเราะออกมา

หม่าหลันเห็นเธอหัวเราะ ก็อดกระแนะกระแหนไม่ได้ว่า “ทำไม? เห็นของแท้เข้าเลยไม่กล้าแสแสร้งแล้วใช่ไหม?”

เย่ฉางหมิ่นถอนหายใจออกมา ก่อนจะยิ้มเย็นกล่าวว่า “ฉันพอจะรู้แล้วว่าอะไรที่เรียกว่าคนจน ที่แท้เธอนี่เองที่เรียกว่าคนจน!”