ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1795
หม่าหลันมองเย่ฉางหมิ่นอย่างตกตะลึงตาค้าง ถามโพล่งออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า “เธอว่าอะไรนะ เช็คใบนี้ราคาร้อยล้าน?!”
เย่ฉางหมิ่นเห็นท่าทางประหลาดใจยิ่งยวดของเธอ ก็หัวเราะเยาะออกมา แล้วพูดถากถางว่า “เห็นท่าทางเหมือนคนไม่เคยเห็นโลกกว้างอย่างเธอแล้ว เช็คเงินสดธนาคาร! คงไม่เคยเห็นละสิ? คิดว่าคนอย่างเธอ ชาตินี้คงไม่มีทางมีโอกาสได้เห็นเช็คเงินสดจำนวนมหาศาลแบบนี้หรอก!”
การแสดงออกทั้งหมดของหม่าหลัน พลันเปลี่ยนเป็นมืดครึ้มแจ่มใสสลับไปมาไม่แน่นอน
เย่ฉางหมิ่นยังนึกเอาเองว่าหม่าหลันคงจะช็อคไปแล้ว จึงยิ้มออกมาอย่างลำพองใจ
เธอถือเช็คโบกไปมาในมือสองสามที ยิ้มกล่าวอย่างหยิ่งยโสว่า “อยากได้เช็คใบนี้ใช่ไหม? ถ้าอยากได้ล่ะก็ จงเชื่องฟังฉันแต่โดยดี ไปเกลี้ยกล่อมลูกสาวเธอให้ไปจากเย่เฉินซะ!”
สีหน้าท่าทางของหม่าหลัน พลันเปลี่ยนเป็นโมโหขึ้นมาทันที
เย่ฉางหมิ่นยังไม่เข้าใจว่าทำไมสีหน้าท่าทางของผู้หญิคนนี้ถึงเปลี่ยนแปลงได้รวดเร็วขนาดนี้
จู่ๆ หม่าหลันก็ยื่นมือออกมา คว้าเช็คใบนั้นไป มองดูตรงหน้าอย่างละเอียด จากนั้นก็ฉีกเช็คเป็นชิ้นๆ ด้วยความเดือดดาล!
เย่ฉางหมิ่นมองดูอย่างงุนงง เธอเห็นหม่าหลันเอาเช็คร้อยล้านของตนเองไปฉีกเป็นชิ้นๆ แล้ว ก็ลอบกล่าวอยู่ในใจทันทีว่า “ดูเหมือนฉันจะดูถูกนังหญิงโสโครกแซ่หม่าคนนี้ไป! เช็คร้อยล้าน เธอถึงกับบอกว่าฉีกก็ฉีก ดูเหมือนความตะกละของเธอจะไม่เบาเลย!”
เวลานี้ เย่ฉางหมิ่นเห็นหม่าหลันใช้สายตาโกรธเคืองชนิดที่ว่าถึงขีดสุดจ้องมองตนเอง ก็กัดฟันพูดว่า “ได้! ร้อยล้านมันน้อยไปใช่ไหม ได้เลย! ขอเพียงเธอเชื่อฟังฉันแต่โดยดี ให้ลูกสาวเธอกับเย่เฉินทำการหย่าร้างกัน ฉันให้เธอสองร้อยล้านเลย!”
กล่าวจบ เธอก็ล้วงสมุดเช็คออกมาจากกระเป๋าแอร์เมสทันที ดึงจุกปากกาออก กล่าวเสียงเย็นว่า “เธอลองใคร่ครวญดูให้ดี หากเธอยินยอมล่ะก็ ตอนนี้ฉันจะเขียนเช็คให้เธอเดี๋ยวนี้เลย!”
ตอนที่เย่ฉางหมิ่นพูดคำนี้ เธอก็คิดอยู่ในใจว่า “หม่าหลันก็แค่หญิงแก่บ้านนอกของเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่ง อย่ามองแต่ว่าเธออยู่ในคฤหาสน์Tomson Riviera แต่เธอต้องเป็นพวกยาจกที่ไม่เคยเห็นเงินก้อนโตอย่างแน่นอน เงินสองร้อยล้านโบกอยู่ตรงหน้าเธอ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะปฏิเสธ!”
กำลังคิดอยู่เช่นนี้ จู่ๆ ตรงหน้าเย่ฉางหมิ่นก็เบลอไป เสี้ยววินาทีต่อจากนั้น แก้มซ้ายของเธอก็มีความเจ็บสายหนึ่งแผ่ลามขึ้นมา!
แม้เธอจะหยิ่งผยองมาตลอดชีวิต รังแกคนมาไม่น้อย แต่โดยพื้นฐานแล้วก็ไม่ใช่เธอที่ลงมือรังแกด้วยตัวเอง
ดังนั้น หม่าหลันที่ลงไม้ลงมือกับเธอกะทันหัน จึงทำให้เธอไม่มีแรงตอบโต้ไปชั่วขณะ!
ทันทีที่ถูกหม่าหลันถีบล้มลงไปกับพื้น เธอก็ดิ้นรนคลานขึ้นมา ก่อนจะด่าด้วยผมเผ้ากระเซอะกระเซิง “หม่าหลัน! แกบ้าไปแล้วเหรอ?! ฉันให้เงินแก ต่อให้แกไม่ต้องการ ก็ไม่เห็นต้องลงไม้ลงมือกับฉันเลย? หลักการปัญญาชนฟาดด้วยปากไม่ฟาดด้วยมือนี่ เธอไม่เข้าใจหรือไง?!”
หม่าหลันด่าอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันว่า “ไอ้ปัญญาชนฟาดด้วยปากไม่ฟาดด้วยมือนี่มันคืออะไร ในเมื่อหล่อนกล้าเอากระดาษเงินที่เผาให้คนตายมาตบตาฉัน แล้วทำไมฉันจะตบนังปากปีจออย่างหล่อนไม่ได้! วันนี้ฉันไม่เพียงจะตบหล่อน ยังจะฆ่าหล่อนให้ตายด้วย!”
ขณะนี้เย่ฉางหมิ่นแทบจะมึนจงไปหมด
เธอตะโกนลั่นสุดเสียงว่า “แกเป็นผีหรือไง?! ฉันเขียนเช็คเงินสดธนาคารซิตี้แบงค์ให้แก! แกฟังดีๆ นะ เป็นธนาคารซิตี้แบงค์! ต่อให้แกไม่เคยเห็นโลกกว้าง อย่างน้อยก็ต้องรู้จักมันบ้างสิ!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...