ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1795

หม่าหลันมองเย่ฉางหมิ่นอย่างตกตะลึงตาค้าง ถามโพล่งออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า “เธอว่าอะไรนะ เช็คใบนี้ราคาร้อยล้าน?!”

เย่ฉางหมิ่นเห็นท่าทางประหลาดใจยิ่งยวดของเธอ ก็หัวเราะเยาะออกมา แล้วพูดถากถางว่า “เห็นท่าทางเหมือนคนไม่เคยเห็นโลกกว้างอย่างเธอแล้ว เช็คเงินสดธนาคาร! คงไม่เคยเห็นละสิ? คิดว่าคนอย่างเธอ ชาตินี้คงไม่มีทางมีโอกาสได้เห็นเช็คเงินสดจำนวนมหาศาลแบบนี้หรอก!”

การแสดงออกทั้งหมดของหม่าหลัน พลันเปลี่ยนเป็นมืดครึ้มแจ่มใสสลับไปมาไม่แน่นอน

เย่ฉางหมิ่นยังนึกเอาเองว่าหม่าหลันคงจะช็อคไปแล้ว จึงยิ้มออกมาอย่างลำพองใจ

เธอถือเช็คโบกไปมาในมือสองสามที ยิ้มกล่าวอย่างหยิ่งยโสว่า “อยากได้เช็คใบนี้ใช่ไหม? ถ้าอยากได้ล่ะก็ จงเชื่องฟังฉันแต่โดยดี ไปเกลี้ยกล่อมลูกสาวเธอให้ไปจากเย่เฉินซะ!”

สีหน้าท่าทางของหม่าหลัน พลันเปลี่ยนเป็นโมโหขึ้นมาทันที

เย่ฉางหมิ่นยังไม่เข้าใจว่าทำไมสีหน้าท่าทางของผู้หญิคนนี้ถึงเปลี่ยนแปลงได้รวดเร็วขนาดนี้

จู่ๆ หม่าหลันก็ยื่นมือออกมา คว้าเช็คใบนั้นไป มองดูตรงหน้าอย่างละเอียด จากนั้นก็ฉีกเช็คเป็นชิ้นๆ ด้วยความเดือดดาล!

เย่ฉางหมิ่นมองดูอย่างงุนงง เธอเห็นหม่าหลันเอาเช็คร้อยล้านของตนเองไปฉีกเป็นชิ้นๆ แล้ว ก็ลอบกล่าวอยู่ในใจทันทีว่า “ดูเหมือนฉันจะดูถูกนังหญิงโสโครกแซ่หม่าคนนี้ไป! เช็คร้อยล้าน เธอถึงกับบอกว่าฉีกก็ฉีก ดูเหมือนความตะกละของเธอจะไม่เบาเลย!”

เวลานี้ เย่ฉางหมิ่นเห็นหม่าหลันใช้สายตาโกรธเคืองชนิดที่ว่าถึงขีดสุดจ้องมองตนเอง ก็กัดฟันพูดว่า “ได้! ร้อยล้านมันน้อยไปใช่ไหม ได้เลย! ขอเพียงเธอเชื่อฟังฉันแต่โดยดี ให้ลูกสาวเธอกับเย่เฉินทำการหย่าร้างกัน ฉันให้เธอสองร้อยล้านเลย!”

กล่าวจบ เธอก็ล้วงสมุดเช็คออกมาจากกระเป๋าแอร์เมสทันที ดึงจุกปากกาออก กล่าวเสียงเย็นว่า “เธอลองใคร่ครวญดูให้ดี หากเธอยินยอมล่ะก็ ตอนนี้ฉันจะเขียนเช็คให้เธอเดี๋ยวนี้เลย!”

ตอนที่เย่ฉางหมิ่นพูดคำนี้ เธอก็คิดอยู่ในใจว่า “หม่าหลันก็แค่หญิงแก่บ้านนอกของเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่ง อย่ามองแต่ว่าเธออยู่ในคฤหาสน์Tomson Riviera แต่เธอต้องเป็นพวกยาจกที่ไม่เคยเห็นเงินก้อนโตอย่างแน่นอน เงินสองร้อยล้านโบกอยู่ตรงหน้าเธอ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะปฏิเสธ!”

กำลังคิดอยู่เช่นนี้ จู่ๆ ตรงหน้าเย่ฉางหมิ่นก็เบลอไป เสี้ยววินาทีต่อจากนั้น แก้มซ้ายของเธอก็มีความเจ็บสายหนึ่งแผ่ลามขึ้นมา!