ภายใต้คำสั่งของเย่เฉิน ทำให้ทุกคนในโลกใต้ดินของเมืองจินหลิงถูกส่งตัวออกไปทันที
ท่านหงห้าถึงกับเดินไปตามถนนด้วยตัวเอง และหาเบาะแสของหม่าหลันพร้อมกับลูกน้องของตัวเอง
ในเวลานี้ เซียวไห่หลงไม่รู้เรื่องพวกนี้
ตอนนี้เขาแค่อยากจะแก้แค้นหม่าหลัน จากนั้นส่งตัวเธอไปที่เหมืองถ่านหินดำเพื่อเป็นแรงงานไปตลอดชีวิต ทำอย่างนี้ไม่เพียงแค่ลดความเย่อหยิ่งของเย่เฉินกับเซียวชูหรัน แต่ยังสามารถแก้แค้นให้ตัวเองและแม่ด้วย
เซียวฉางเฉียนก็ตื่นเต้นมากๆเช่นกัน
ความเกลียดชังที่เขามีต่อหม่าหลัน มันได้มาถึงจุดสูงสุดนานแล้ว
เย่เฉินและคนในครอบครัวทั้งหมดสี่คน เขาเกลียดชังหม่าหลันที่สุด!
เหตุผลที่เขาเกลียดชังหม่าหลันมากๆนั้น ส่วนใหญ่เป็นเพราะหม่าหลันทำให้เฉียนหงเย่นถูกส่งตัวไปที่เหมืองถ่านหินดำ เฉียนหงเย่นยังตั้งครรภ์ในเหมืองถ่านหินดำและแพร่เชื้อกามโรคให้ตัวเองอีกด้วย
แค่นี้ยังไม่เท่าไร แต่หม่าหลันยังแขวนหมวกสีเขียวที่มีความหมายว่าถูกสวมเขาหลายสิบใบไว้บนผนังเพื่อเยาะเย้ยตัวเอง ทำให้ตัวเองไม่สามารถลืมความเจ็บปวดที่เฉียนหงเย่นทำไว้ ทำให้ตัวเองรู้สึกโดนสวมเขาตลอด ความแค้นนี้ เวลายิ่งผ่านไปก็ยิ่งเพิ่มขึ้น มันกลายเป็นความแค้นที่อยู่ร่วมโลกเดียวกันไม่ได้อีกแล้ว!
พ่อและลูกในเวลานี้ ร่วมกันสมรู้ร่วมคิด เพื่อจับตัวหม่าหลันและเย่ฉางหมิ่นไปที่โกดังร้างในเขตชานเมือง
เนื่องจากโกดังมีขนาดใหญ่ ทำให้รถตู้สามารถขับเข้าไปในโกดังได้
หลังจากจอดรถจนสนิท เซียวไห่หลงก็กระโดดลงมาจากรถตู้เป็นคนแรก จากนั้นก็ลากตัวหม่าหลันออกมาจากรถตู้
เซียวฉางเฉียนมองไปที่หม่าหลันที่อยู่บนพื้นด้วยสีหน้าเย็นชาและพูด:"หม่าหลัน คุณคงไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะมีวันนี้ใช่ไหม?"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน