ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1810

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หม่าหลันก็ตระหนักในหัวใจตัวเอง เมื่อก่อนเธอปฏิบัติต่อเย่เฉินแย่มากๆ

เธอนึกถึงอดีตที่ตัวเองเคยอวดดีต่อหน้าเย่เฉิน สั่งเย่เฉินทำนู่นทำนี่ กระทั่งกลั่นแกล้งและดูถูกเหยียบหยามเย่เฉินในอดีต ทำให้เธอก็รู้สึกเสียใจมากๆ

เธออดคิดไม่ได้ว่า:"แล้วถ้าเย่เฉินยังแค้นและเกลียดชังฉันอยู่ ฉันควรทำยังไงดี?การหายตัวไปของฉันในครั้งนี้ อาจจะเป็นสิ่งที่เขาต้องการก็ได้ ถ้าเขาไม่อยากให้ฉันกลับไปละก็ เขาก็คงไม่มาช่วยฉันอย่างแน่นอน บางทีฉันอาจจะต้องใช้ชีวิตอยู่ในเหมืองถ่านหินดำและใช้แรงงานไปตลอดชีวิตก็ได้?!"

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หม่าหลันก็ร้องไห้ออกมาทันที

ในเวลานี้ อู๋ตงไห่จ้องมองเย่ฉางหมิ่นและพูด:"ถ้าคุณเป็นคนของตระกูลเย่จริงๆ งั้นฉันขอถามคุณหน่อย คุณมีหลักฐานอะไรมายืนยันเหรอ?"

เย่ฉางหมิ่นรีบพูดทันที:"ในกระเป๋าของฉันมีสมุดเช็คเล่มหนึ่งและมีตราประทับส่วนตัวของฉัน คุณสามารถเปิดดูได้!"

อู๋ตงไห่มองไปที่เซียวไห่หลงและพูด:"กระเป๋าของเธอละ?"

เซียวไห่หลงรีบวิ่งกลับไปที่รถตู้ นำกระเป๋าแบรนด์เนมHermesออกมา

เมื่อเห็นกระเป๋าใบนี้ หัวใจของอู๋ตงไห่ก็สะดุ้งทันที

หม่าหลันไม่รู้จักสินค้าแบรนด์เนม และไม่รู้ว่ากระเป๋าใบนี้ราคาเท่าไร แต่เขารู้จักกระเป๋าแบรนด์เนมใบนี้

ในตอนนั้น เซวหย่าฉินที่เป็นภรรยาของเขาได้เข้าร่วมงานHermesฤดูร้อน ในเวทีรันเวย์โชว์นั้น กระเป๋าใบนี้คือสินค้าตัวสุดท้ายที่เดินโชว์บนรันเวย์

นอกจากนี้ ตามคำแนะนำอย่างเป็นทางการของHermes กระเป๋าใบนี้ทำขึ้นด้วยช่างฝีมือระดับแนวหน้าของHermes และเป็นของแฮนด์เมดทั้งชิ้น และมันมีเพียงใบเดียวเท่านั้น และราคาสูงมากๆ

ตอนนั้นเซวหย่าฉินชอบกระเป๋าใบนี้มากๆ และจะซื้อกระเป๋าใบนี้ให้ได้ แต่น่าเสียดาย ทางHermesก็ได้แจ้งว่ากระเป๋าใบนี้ถูกจองโดยไฮโซคนหนึ่งของเย่นจิงไปแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถขายกระเป๋าใบนี้ให้ใครอีก