ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1829

ในเวลานี้ ในใจของเซียวไห่หลง ก็เสียใจเป็นอย่างมากตั้งนานแล้ว

ความจริงถูกลูกน้องของอู๋ตงไห่ทำร้ายจนกลายเป็นคนไร้ค่านั้นไม่ได้เลวร้ายที่สุด เนื่องจากใช้เวลาเพียงไม่กี่เดือนก็สามารถฟื้นตัวได้แล้ว

สิ่งที่เลวร้ายที่สุดคือ เมื่อกี้นี้ตำรวจสากล บอกว่าจะส่งมอบพวกเขาให้กับเจ้าหน้าที่ท้องถิ่น ถ้าหากส่งมอบพวกเขาไปจริงๆ ข้อหาลักพาตัวของสองพ่อลูกก็หนีไม่พ้นอย่างแน่นอน

ข้อหานี้เป็นมีความผิดสถานหนัก! ระยะเวลาต้องโทษก็คือสิบปีขึ้นไป!

เมื่อคิดว่าตัวเองอาจจะต้องอยู่ในคุกเป็นเวลาสิบปี ความรู้สึกของเซียวไห่หลงได้พังทลายลงอย่างสมบูรณ์แล้ว

ตอนที่ถูกลูกน้องของหงห้าหามออกมา เซียวไห่หลงพูดอย่างสะอึกสะอื้นร้องไห้อย่างหนักว่า: “ขอถามคุณตำรวจสากลหลายท่านด้วย…เอ่อ…จะจับตัวเองพวกเราไปเข้าคุกจริงๆเหรอ…พวกเรา…พวกเราสองคนพ่อลูกต่างก็ถูกคนอื่นยุยงส่งเสริมนะครับ คนที่อยู่เบื้องหลังอย่างแท้จริง คืออู๋ตงไห่คนนั้น…”

เซียวฉางเฉียนก็ร้องไห้อย่างขมขื่น: “แม้ว่าพวกเราสองคนพ่อลูกจะมีความผิด แต่พวกเราก็ได้ชดใช้กรรมที่เจ็บปวดแล้ว ทุกท่านได้โปรดเข้าใจแล้วยกโทษให้ด้วยได้มั้ย ให้ทางรอดชีวิตกับพวกเราสองคนพ่อลูกด้วย…”

เซียวไห่หลงหันกลับไปอย่างยากลำบาก มองดูพ่อที่ดวงตาทั้งสองแดงก่ำ และร้องเรียกว่า: “พ่อ…ผมไม่อยากติดคุกนะพ่อ…”

เซียวฉางเฉียนน้ำตานองเต็มหน้า และพูดด้วยความสะอึกสะอื้นว่า: “ถึงเวลาโยนทุกอย่างมาให้พ่อ บอกว่าทุกอย่างเป็นความคิดของพ่อ ลูกไม่รู้เรื่องอะไร พยายามทำให้ผู้พิพากษาลงโทษสถานเบา…”

เมื่อเซียวไห่หลงได้ยินเช่นนี้ ก็ร้องไห้เสียงดังขึ้นมาในทันที

สองคนพ่อลูกก็ร้องไห้อย่างหนัก ในที่เกิดเหตุก็ค่อนข้างเสียงดังมากเกินไปในทันที

ในเวลานี้หงห้าเดินเข้ามา และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชากับทั้งสองคนว่า: “แมร่งหยุดร้องไห้ได้แล้ว! ถ้ายังร้องอีกก็จะส่งพวกแกไปเข้าคุกจริงๆแล้ว!”

เมื่อเซียวไห่หลงได้ยินเช่นนี้ ก็ถามอย่างเหลือเชื่อในทันทีว่า: “คุณตำรวจสากล คุณหมายความว่า…จะไม่ส่งพวกเขาไปเข้าคุกแล้วเหรอ?”