ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1834

คฤหาสน์หลังนี้ เนื่องจากว่าอยู่ภายในขอบเขตเมืองจินหลิง เป็นคฤหาสน์ที่ดีที่สุดใหญ่ที่สุด ยิ่งไปกว่านั้นข้างในก็ได้รับการตกแต่งอย่างหรูหราเป็นอย่างมาก สไตล์การตกแต่งนั้นโอ่อ่า ทุกที่ก็เผยให้เห็นถึงความร่ำรวยเป็นอย่างมากที่สุด

ดังนั้น จางกุ้ยเฟินพวกเธอเพียงแค่มองแวบเดียว ก็แทบจะเป็นบ้าไปแล้ว!

ก่อนหน้าที่จะมา พวกเธอก็จินตนาการว่าภายในคฤหาสน์ของนายหญิงใหญ่เซียว มีลักษณะเป็นแบบไหนกันแน่

แต่ทว่า ต่อให้พวกเธอจะคาดเดาด้วยความกล้าหาญที่สุด ก็ยังห่างไกลจากสภาพจริงของคฤหาสน์หลังนี้เป็นอย่างมาก!

ต่งหยู้หลิงอุทานออกอยู่ที่ด้านข้าง: “นี่…นี่ใช่คฤหาสน์ที่ไหนกัน! พระราชวังก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?!”

“เหลวไหล!”หลี่เยว่ฉินอ้าปากพูดว่า: “นี่หรูหรากว่าพระราชวังมาก! คุณพระช่วย! พวกเธอดูโซฟานั่นสิ สวยเกินไปแล้วนะ! ฉันจะไปนอนสักหน่อย!”

พูดแล้ว คนก็วิ่งไปแล้ว

“ฉันก็จะไปด้วย!”เมื่อต่งหยู้หลิงเห็นหลี่เยว่ฉินไปแล้ว เธอที่ไม่ยอมตามหลังคนอื่นก็รีบทิ้งเครื่องนอน และวิ่งเตลิดเข้าไป

โซฟานี้ เป็นโซฟาชั้นนำสไตล์ยุโรปนำเข้ามาจากอิตาลี ออกแบบมาสำหรับราชวงศ์ยุโรป ตอนนั้นเจ้าของคฤหาสน์เสียเงินหนึ่งล้านกว่านำเข้าตรงมาจากต่างประเทศ

สิ่งที่ไม่เหมือนกับเฟอร์นิเจอร์ไม้พะยูงไหหลำคือ ตัวของไม้พะยูงไหหลำมีเนื้อไม้ราคาแพงมาก ซึ่งไม่สะดวกต่อการใช้งานจริง เทียบเท่ากับการซื้ออิฐทองเป็นที่นอน แพงก็แพงมากจริงๆ แต่แข็งก็แข็งมากจริงๆ

ดังนั้น เฟอร์นิเจอร์ไม้พะยูงไหหลำเปรียบเสมือนผลิตภัณฑ์ทางการเงิน

แต่เฟอร์นิเจอร์สไตล์ยุโรปนี้กลับไม่เหมือนกัน

ส่วนใหญ่มีราคาแพงอยู่ที่แบรนด์แพงอยู่ที่งานและแพงอยู่ที่ภายนอกที่หรูหราและระดับความสะดวกสบายที่พิถีพิถันไม่เหมือนทั่วไป

ดังนั้น โซฟาแบบนี้ อันที่จริงแล้วก็เป็นสินค้าฟุ่มเฟือยระดับไฮเอนด์

หลังจากที่ทั้งสองกระโจนลงบนโซฟา ก็ลืมถอดรองเท้า และเหยียดขาไปบนโซฟา พลิกตัวอย่างไม่หยุดหย่อนและสรรหาท่าที่สบายที่สุด