ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1842
ดังนั้นเธอถึงได้อยากแกล้งทำตัวน่าสงสาร หวังว่าเย่เฉินจะไม่หักเงินค่าเหนื่อยหนึ่งหมื่นหยวนนี้ของเธอ
แต่คาดไม่ถึงว่า เย่เฉินจะใจกว้างมากขนาดนี้ ให้ตัวเองหนึ่งแสนในทันที!
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หม่าหลันรู้สึกสบายใจในทันที เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจต่อเย่เฉิน และรีบพูดว่า: “เฮ้อ ลูกเป็นลูกเขยที่ดีของแม่จริงๆ! มีลูกเขยอย่างลูก เป็นบุญเก่าที่แม่ทำมาหลายชาติ…”
เมื่อได้ยินเซียวชูหรันคำพูดนี้ ก็แอบตกใจจนพูดไม่ออก
สาเหตุที่ตกใจจนพูดไม่ออก เป็นเพราะเธอค้นพบว่า ตอนที่แม่ของเธอพูดแบบนี้ ท่าทางจริงจังเป็นอย่างมาก ดูเหมือนจะออกมาจากก้นบึ้งหัวใจจริงๆ แต่ไม่ใช่พูดแค่คำพูดเกรงใจเท่านั้น…
เย่เฉินก็คาดไม่ถึงว่า หนึ่งแสนหยวนจะทำให้หม่าหลันซาบซึ้งใจจนกลายเป็นแบบนี้ได้ ก็อดไม่ได้ที่จะแอบยิ้ม และคิดในใจว่า: “ถ้ารู้ก่อนว่าแม่ยายสุดยอดคนนี้ เงินแค่นี้ก็สามารถที่จะฟาดหัวได้ ตัวเองให้เงินเธอไปก่อนก็หมดห่วงแล้วไม่ใช่เหรอ?”
แต่ทว่า คิดดูอย่างละเอียดอีกที เรื่องนี้ก็ไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น
หม่าหลันเมื่อก่อนนี้ ควบคุมอำนาจทางการเงินของครอบครัว ไม่ต้องพูดมาก อย่างน้อยก็มีสองล้านหยวนอยู่ในมือ ตอนนั้นจะให้เธอแสนสองแสน ฟาดหัวเธอไม่ได้จริงๆ
แต่ทว่า หลังจากที่ผ่านประสบการณ์การถูกเฉียนหงเย่นโกงเงินไปทั้งหมด แล้วก็ใช้ชีวิตอย่างยากลำบากในสถานที่กักขังมาหลายวัน ความโลภมากของตัวเธอเองก็ถูกกดทับลงไปไม่น้อย ความอยากได้ก็ไม่ได้มากเหมือนเมื่อก่อนนี้แล้ว
เย่เฉินก็ทำอะไรก็ตรงไปตรงมาเช่นกัน ทางด้านนี้พูดจบ ทางนั้นก็รีบโอนเงินหนึ่งแสนหยวนไปที่บัตรของหม่าหลันในทันที หลังจากที่หม่าหลันได้รับข้อความใบเสร็จรับเงินจากธนาคารแล้ว ก็ความรู้สึกยินดีก็เผยออกมาให้เห็นในทันที และพูดอย่างมีความสุขว่า: “ก็ยังมีลูกเขยของฉันที่รักฉัน!”
ในเวลานี้ หมอเข้ามาตรวจอาการพอดี เซียวชูหรันก็รีบถามเธอว่า: “คุณหมอค่ะ รบกวนถามคุณหน่อยค่ะ ตอนนี้อาการของแม่ฉันเป็นยังไงบ้างคะ?”
หมอหญิงคนนั้นพูดอธิบายว่า: “หลักๆแล้วผู้ป่วยก็แค่ต้องพักฟื้น สิ่งนี้จำเป็นต้องใช้เวลาระยะหนึ่งจริงๆ อย่างอื่นก็ไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องระวัง พวกคุณสามารถให้เธอสังเกตอาการได้ที่โรงพยาบาล หรือว่าสามารถที่จะพาเธอกลับไปพักฟื้นที่บ้าน ก็ได้”
เซียวชูหรันก็พูดว่า: “แม่ค่ะ ไม่งั้นพาแม่กลับไปพักฟื้นที่บ้าน แบบนี้ก็พวกเราก็สะดวกที่จะดูแลแม่! นี่ก็ใกล้จะตรุษจีนแล้ว พักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลก็เงียบเหงาเกินมากไป”
ครอบครัวทั้งห้าคนก็ไม่มีเงินสด บัตรธนาคารและบัญชีการชำระเงินทางอิเล็กทรอนิกส์ทั้งหมดถูกอายัด ตอนนี้ไม่มีเงินติดตัวสักแดงเดียวจริงๆ เดี๋ยวขับรถออกจากในโรงพยาบาลก็ไม่รู้จะจ่ายค่าจอดรถยังไง
ตอนที่พวกเขาคิดหาวิธีแก้ไขอะไรไม่ออก ชายวัยกลางคนสองคนก็เดินก้าวเข้ามา และเอ่ยปากถามว่า: “ใช่นายหญิงใหญ่เซียวหรือเปล่า?”
นายหญิงใหญ่เซียวรีบพูดว่า: “ใช่ฉันเอง คุณสองคนคือ?”
อีกฝ่ายพูดว่า: “พวกเราเห็นแก่ว่าพวกคุณทั้งครอบครัวน่าสงสารมากๆ ได้จัดเตรียมรถพยาบาลให้พวกคุณหนึ่งคัน ตั้งใจที่จะส่งพวกคุณสี่คนกลับไปที่คฤหาสน์”
นายหญิงใหญ่เซียวถอนหายใจด้วยความโล่งอก และพูดอย่างซาบซึ้งใจ: “งั้นก็ดีมากจริงๆ! รบกวนคุณจัดรถพยาบาลส่งลูกชายของฉันและหลานชายของฉันกลับไปด้วย ฉันจะขับรถกลับไปพร้อมกับหลานสาวของฉัน”
อีกฝ่ายโบกมือ: “ขอโทษด้วย พวกคุณสองคนก็ต้องนั่งรถพยาบาลกลับไป เพราะรถเบนท์ลีย์คันนี้ใช้เงินของประธานอู๋ของพวกเราซื้อ ดังนั้นประธานอู๋ต้องการให้พวกเรานำกลับคืนไปด้วย!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...