ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1842

ดังนั้นเธอถึงได้อยากแกล้งทำตัวน่าสงสาร หวังว่าเย่เฉินจะไม่หักเงินค่าเหนื่อยหนึ่งหมื่นหยวนนี้ของเธอ

แต่คาดไม่ถึงว่า เย่เฉินจะใจกว้างมากขนาดนี้ ให้ตัวเองหนึ่งแสนในทันที!

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หม่าหลันรู้สึกสบายใจในทันที เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจต่อเย่เฉิน และรีบพูดว่า: “เฮ้อ ลูกเป็นลูกเขยที่ดีของแม่จริงๆ! มีลูกเขยอย่างลูก เป็นบุญเก่าที่แม่ทำมาหลายชาติ…”

เมื่อได้ยินเซียวชูหรันคำพูดนี้ ก็แอบตกใจจนพูดไม่ออก

สาเหตุที่ตกใจจนพูดไม่ออก เป็นเพราะเธอค้นพบว่า ตอนที่แม่ของเธอพูดแบบนี้ ท่าทางจริงจังเป็นอย่างมาก ดูเหมือนจะออกมาจากก้นบึ้งหัวใจจริงๆ แต่ไม่ใช่พูดแค่คำพูดเกรงใจเท่านั้น…

เย่เฉินก็คาดไม่ถึงว่า หนึ่งแสนหยวนจะทำให้หม่าหลันซาบซึ้งใจจนกลายเป็นแบบนี้ได้ ก็อดไม่ได้ที่จะแอบยิ้ม และคิดในใจว่า: “ถ้ารู้ก่อนว่าแม่ยายสุดยอดคนนี้ เงินแค่นี้ก็สามารถที่จะฟาดหัวได้ ตัวเองให้เงินเธอไปก่อนก็หมดห่วงแล้วไม่ใช่เหรอ?”

แต่ทว่า คิดดูอย่างละเอียดอีกที เรื่องนี้ก็ไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น

หม่าหลันเมื่อก่อนนี้ ควบคุมอำนาจทางการเงินของครอบครัว ไม่ต้องพูดมาก อย่างน้อยก็มีสองล้านหยวนอยู่ในมือ ตอนนั้นจะให้เธอแสนสองแสน ฟาดหัวเธอไม่ได้จริงๆ

แต่ทว่า หลังจากที่ผ่านประสบการณ์การถูกเฉียนหงเย่นโกงเงินไปทั้งหมด แล้วก็ใช้ชีวิตอย่างยากลำบากในสถานที่กักขังมาหลายวัน ความโลภมากของตัวเธอเองก็ถูกกดทับลงไปไม่น้อย ความอยากได้ก็ไม่ได้มากเหมือนเมื่อก่อนนี้แล้ว

เย่เฉินก็ทำอะไรก็ตรงไปตรงมาเช่นกัน ทางด้านนี้พูดจบ ทางนั้นก็รีบโอนเงินหนึ่งแสนหยวนไปที่บัตรของหม่าหลันในทันที หลังจากที่หม่าหลันได้รับข้อความใบเสร็จรับเงินจากธนาคารแล้ว ก็ความรู้สึกยินดีก็เผยออกมาให้เห็นในทันที และพูดอย่างมีความสุขว่า: “ก็ยังมีลูกเขยของฉันที่รักฉัน!”

ในเวลานี้ หมอเข้ามาตรวจอาการพอดี เซียวชูหรันก็รีบถามเธอว่า: “คุณหมอค่ะ รบกวนถามคุณหน่อยค่ะ ตอนนี้อาการของแม่ฉันเป็นยังไงบ้างคะ?”

หมอหญิงคนนั้นพูดอธิบายว่า: “หลักๆแล้วผู้ป่วยก็แค่ต้องพักฟื้น สิ่งนี้จำเป็นต้องใช้เวลาระยะหนึ่งจริงๆ อย่างอื่นก็ไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องระวัง พวกคุณสามารถให้เธอสังเกตอาการได้ที่โรงพยาบาล หรือว่าสามารถที่จะพาเธอกลับไปพักฟื้นที่บ้าน ก็ได้”

เซียวชูหรันก็พูดว่า: “แม่ค่ะ ไม่งั้นพาแม่กลับไปพักฟื้นที่บ้าน แบบนี้ก็พวกเราก็สะดวกที่จะดูแลแม่! นี่ก็ใกล้จะตรุษจีนแล้ว พักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลก็เงียบเหงาเกินมากไป”