ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1843

เมื่อนายหญิงใหญ่เซียวได้ยินคำพูดนี้ของอีกฝ่าย คนทั้งคนก็ราวกับรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า ยืนตกตะลึงอยู่ตรงนั้น!

เธอพูดอ้อนวอนอย่างหมดหนทางว่า: “พี่ชายน้อยทั้งสอง รบกวนคุณโทรหาประธานอู๋ ก็บอกว่าตอนนี้พวกเราทั้งครอบครัวจนตรอกแล้ว ขอให้เขาเมตตากรุณาด้วย เหลือทางรอดให้พวกเราสักเล็กน้อย อย่างน้อยที่สุดก็เหลือรถเบนท์ลีย์คันนี้ไว้ให้พวกเราด้วย…”

หลังจากที่พูดจบ เธอรีบพูดเสริมว่า: “ถึงแม้ว่าจะยืมให้พวกเราขับไม่กี่ปีก็ได้!”

อีกฝ่ายพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า: “ขอโทษด้วย ประธานอู๋ของพวกเราบอกแล้วว่า ตระกูลอย่างพวกคุณ ไม่มีความสามารถที่จะมีหน้ามีตาได้จริงๆ ดังนั้นเขาไม่อยากพัวพันผลประโยชน์ใดกับพวกคุณอีก คฤหาสน์ยังให้พวกคุณพักอาศัยอยู่ได้ ก็เป็นความเมตตาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาแล้ว ถ้าหากพวกคุณยังไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี งั้นก็ขอโทษด้วย คฤหาสน์ประธานอู๋ของพวกเราก็สามารถที่จะเอาคืนกลับมาได้ตลอดเวลา!”

นายหญิงใหญ่เซียวก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างฉับพลัน แต่ในเวลานี้ เธอไม่กล้าพูดคำอะไรก็ตามที่มันฝ่าฝืน

เซียวเวยเวยที่อยู่ข้างๆก็อดไม่ได้ที่จะสะอึกสะอื้น: “คุณทั้งสองได้โปรดบอกประธานอู๋สักคำเถอะ ดูสภาพพ่อของฉันและพี่ชายของฉันตอนนี้สิ พวกเราทั้งครอบครัวไม่มีคุณงามความดีก็มีการทำงานหนัก ไม่มีการทำงานหนักก็มีความเหน็ดเหนื่อยนะ…”

อีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า: “ถ้าหากพวกคุณยังพูดจาไร้สาระมากขนาดนี้ งั้นคฤหาสน์ก็ไม่มีแล้วจริงๆ”

ในเวลานี้นายหญิงใหญ่เซียวรีบเอ่ยปากพูดว่า: “เวยเวย ไม่ต้องพูดแล้ว! รีบเอากุญแจรถออกมา!”

ในใจของเซียวเวยเวยโกรธเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าดื้อรั้นขัดขืนต่อไป ดังนั้นจึงทำได้เพียงร้องไห้แล้วหยิบกุญแจรถออกมา และยื่นให้อีกฝ่าย

คนคนนั้นรับกุญแจมา และพูดกับคนของตระกูลเซียวว่า: “เอาล่ะ รถพยาบาลก็จัดเตรียมไว้ให้พวกคุณแล้ว พวกคุณทั้งห้าคนรีบกลับไปเถอะ รถยนต์พวกเราก็ขับกลับไปก่อนแล้ว”