ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1844

ในใจของเธอก็น้อยใจเป็นอย่างมาก และร้องไห้พูดว่า: “แม่ค่ะ หนูรู้ว่าแม่เป็นเพราะเรื่องที่หนูท้องในเหมืองถ่านหินดำ เกิดความพะวงในใจอยู่ตลอดเวลา แต่ว่าตอนนั้นหนูทำเพื่อความอยู่รอดจริงๆ ไม่อย่างนั้น หนูอาจจะตายไปตั้งนานแล้ว!”

“ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนั้นเรื่องของสิบล้านกว่านั้น ก็ไม่ใช่ความคิดของหนูคนเดียวที่ตั้งใจจะทำให้เสียไป!”

“ความตั้งใจเดิมของหนูคืออยากจะหลอกเอาเงินและคฤหาสน์ของหม่าหลันมา เพื่อแก้ไขสภาพความเป็นอยู่ของครอบครัวพวกเรา! ความพยายามทั้งหมดที่หนูทำและความเสียสละทั้งหมดของหนูก็เพื่อครอบครัวนี้ทั้งนั้น!”

เมื่อนายหญิงใหญ่ได้ยินเธอพูดถึงเรื่องการตั้งครรภ์ ก็รู้สึกเหมือนว่าถูกตบหน้าสองฉาดอย่างรุนแรง และด่าว่าด้วยความโกรธในทันที: “แกนังผู้หญิงหน้าด้านสารเลว ยังกล้าพูดถึงเรื่องท้องอีก! เสื่อมเสียวงศ์ตระกูลและศีลธรรมเสื่อมเสียชัดๆ ไร้ยางอายที่สุด! ถ้าไม่ใช่อู๋ตงไห่ปกป้องแก ฉันไล่แกออกจากตระกูลไปนานแล้ว!”

พูดแล้ว นายหญิงใหญ่เซียวก็โกรธจนจังหวะการหายใจยุ่งเหยิน และกัดฟันพูดว่า: “อีกอย่าง! ตอนที่แกออกมาจากเหมืองถ่านหินดำ ไม่ใช่ท้องเด็กไม่พ่อแค่อย่างเดียว! แกยังติดกามโรคด้วยทั้งร่างกาย! ยังติดให้ลูกชายของฉันด้วย! แกคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ?!”

เฉียนหงเย่นก็หน้าดำหน้าแดงในทันที

ขณะที่เธอไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับยังไง คนขับรถก็ถามอย่างหงุดหงิดว่า: “ผมว่าพวกคุณทั้งครอบครัวจะไปหรือไม่ไป? ถ้าพวกคุณอยากจะทะเลาะกัน ก็เอาผู้ป่วยทั้งสองคนบนรถลงมาทะเลาะด้วยกันกับพวกคุณเลย พวกเรายังรอที่จะเลิกงานนะ ไม่มีเวลามาอยู่เป็นเพื่อนพวกคุณที่นี่!”

เมื่อนายหญิงใหญ่เซียวได้ยินคำพูดนี้ ก็ขี้ขลาดขึ้นมาในทันที และรีบพูดว่า: “คุณพี่คนขับรถคุณอย่าได้โมโห พวกเราไป ไปเดี๋ยวนี้!”

หลังจากที่พูดจบ ก็มองเฉียนหงเย่นอย่างโหดเหี้ยมแวบหนึ่ง ต่อจากนั้นภายใต้ความช่วยเหลือของเซียวเวยเวย ก็ปีนขึ้นไปบนรถพยาบาล

แม้ว่าเซียวเวยเวยค่อนข้างจะความเห็นอกเห็นใจแม่ แต่ในเวลานี้ก็ไม่กล้าพูดปกป้องออกมา ทำได้เพียงส่งสายตาให้แม่ ให้เธอขึ้นรถก่อนค่อยว่ากัน