ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1846

คนขับรถโบกมือ: “งั้นพวกคุณก็สุดวิสัยที่จะช่วยเหลือได้แล้ว”

เซียวเวยเวยพูดอย่างโกรธเคืองว่า: “พวกคุณเป็นหมอ ช่วยชีวิตคนใกล้ตายและรักษาผู้บาดเจ็บก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ?”

คนขับรถมองดูเธอแล้วพูดอย่างจริงจังว่า: “สวยน้อยผมจะบอกกับคุณให้ชัดเจน พวกเราไม่ใช่หมอ ยิ่งไปกว่านั้นพวกเราไม่ใช่รถพยาบาล120ของโรงพยาบาลของรัฐ แต่เป็นรถพยาบาลที่ดำเนินการเคลื่อนย้ายของบริษัทเอกชน ก็เหมือนกับรถแท็กซี่ พวกเราก็ขับรถทำงานหาเงิน ให้เงินพวกเราก็ทำงานให้ เข้าใจมั้ย?”

เซียวเวยเวยพูดไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง

คนคนนั้นพูดอย่างดูถูกเหยียดหยามว่า: “คนบ้าอะไรเนี่ย อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ดีขนาดนี้ สี่ร้อยหยวนก็ไม่อยากจ่าย!”

หลังจากที่พูดจบ ทั้งสองคนก็ขึ้นไปบนรถ ก็สตาร์ตรถแล้วออกไป

เซียวเวยเวยโกรธจนกระทืบเท้า นายหญิงใหญ่ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ พูดกับเธอและเฉียนหงเย่นว่า: “คนแก่อย่างฉันช่วยอะไรไม่ได้ พวกแกสองคนหามฉางเฉียนเข้าไปในบ้านก่อน ต่อจากนั้นค่อยออกมาหามไห่หลง”

เซียวเวยเวยและเฉียนหงเย่นก็รู้ว่าไม่มีหนทางอื่นแล้ว ทั้งสองคนทำได้เพียงกัดฟัน ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมด แบกเซียวฉางเฉียนขึ้นมาอย่างระมัดระวัง

เซียวฉางเฉียนเจ็บจนร้องอย่างไม่หยุดหย่อน ในปากก็พูดด้วยความเจ็บปวดว่า: “พวกเธอขยับเบาๆหน่อย เจ็บมากเหลือเกินจริงๆ…”

นายหญิงใหญ่เซียวส่ายหน้า และถอนหายใจพูดว่า: “ฉางเฉียน ตอนนี้ก็ไม่มีทางอื่นแล้วจริงๆ แกก็ทนเอาหน่อยนะ!”

พูดแล้ว เธอก็พูดกับเซียวเวยเวยและเฉียนหงเย่นว่า: “แกสองคนประคองฉางเฉียนให้ดี ฉันไปเปิดประตูก่อน!”

เซียวเวยเวยและเฉียนหงเย่นแบกเซียวฉางเฉียนอย่างใช้แรงมาก เคลื่อนย้ายไปที่หน้าประตูทีละก้าวนายหญิงใหญ่เซียวกำลังจะสแกนนิ้วเปิดประตู ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของโทรทัศน์ จึงถามเซียวเวยเวยด้วยความประหลาดใจว่า: “เวยเวย ตอนนี้ที่ออกไปไม่ได้ปิดทีวีเหรอ!”

เซียวเวยเวยส่ายหน้า: “ตอนนี้ออกไปเร่งรีบเกินไป หนูก็เลยลืม”