ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1846
คนขับรถโบกมือ: “งั้นพวกคุณก็สุดวิสัยที่จะช่วยเหลือได้แล้ว”
เซียวเวยเวยพูดอย่างโกรธเคืองว่า: “พวกคุณเป็นหมอ ช่วยชีวิตคนใกล้ตายและรักษาผู้บาดเจ็บก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ?”
คนขับรถมองดูเธอแล้วพูดอย่างจริงจังว่า: “สวยน้อยผมจะบอกกับคุณให้ชัดเจน พวกเราไม่ใช่หมอ ยิ่งไปกว่านั้นพวกเราไม่ใช่รถพยาบาล120ของโรงพยาบาลของรัฐ แต่เป็นรถพยาบาลที่ดำเนินการเคลื่อนย้ายของบริษัทเอกชน ก็เหมือนกับรถแท็กซี่ พวกเราก็ขับรถทำงานหาเงิน ให้เงินพวกเราก็ทำงานให้ เข้าใจมั้ย?”
เซียวเวยเวยพูดไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง
คนคนนั้นพูดอย่างดูถูกเหยียดหยามว่า: “คนบ้าอะไรเนี่ย อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ดีขนาดนี้ สี่ร้อยหยวนก็ไม่อยากจ่าย!”
หลังจากที่พูดจบ ทั้งสองคนก็ขึ้นไปบนรถ ก็สตาร์ตรถแล้วออกไป
เซียวเวยเวยโกรธจนกระทืบเท้า นายหญิงใหญ่ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ พูดกับเธอและเฉียนหงเย่นว่า: “คนแก่อย่างฉันช่วยอะไรไม่ได้ พวกแกสองคนหามฉางเฉียนเข้าไปในบ้านก่อน ต่อจากนั้นค่อยออกมาหามไห่หลง”
เซียวเวยเวยและเฉียนหงเย่นก็รู้ว่าไม่มีหนทางอื่นแล้ว ทั้งสองคนทำได้เพียงกัดฟัน ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมด แบกเซียวฉางเฉียนขึ้นมาอย่างระมัดระวัง
เซียวฉางเฉียนเจ็บจนร้องอย่างไม่หยุดหย่อน ในปากก็พูดด้วยความเจ็บปวดว่า: “พวกเธอขยับเบาๆหน่อย เจ็บมากเหลือเกินจริงๆ…”
นายหญิงใหญ่เซียวส่ายหน้า และถอนหายใจพูดว่า: “ฉางเฉียน ตอนนี้ก็ไม่มีทางอื่นแล้วจริงๆ แกก็ทนเอาหน่อยนะ!”
พูดแล้ว เธอก็พูดกับเซียวเวยเวยและเฉียนหงเย่นว่า: “แกสองคนประคองฉางเฉียนให้ดี ฉันไปเปิดประตูก่อน!”
เซียวเวยเวยและเฉียนหงเย่นแบกเซียวฉางเฉียนอย่างใช้แรงมาก เคลื่อนย้ายไปที่หน้าประตูทีละก้าวนายหญิงใหญ่เซียวกำลังจะสแกนนิ้วเปิดประตู ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของโทรทัศน์ จึงถามเซียวเวยเวยด้วยความประหลาดใจว่า: “เวยเวย ตอนนี้ที่ออกไปไม่ได้ปิดทีวีเหรอ!”
เซียวเวยเวยส่ายหน้า: “ตอนนี้ออกไปเร่งรีบเกินไป หนูก็เลยลืม”
จางกุ้ยเฟินพูดอย่างตื่นเต้นว่า: “นายหญิงใหญ่! คุณยังแกล้งทำเป็นงงอีก! คุณเป็นคนทำเรื่องประกันตัวระหว่างการพิจารณาคดีให้พวกเราและประกันตัวพวกเราออกมาไม่ใช่เหรอ?”
“ฉันเหรอ?!”นายหญิงใหญ่เซียวพูดด้วยสีหน้างุนงงว่า: “นี่…นี่คงจะไม่ใช่ว่ามีอะไรเข้าใจผิดกันนะ?”
“เข้าใจผิดอะไรกัน!”จางกุ้ยเฟินรีบพูดว่า: “นายหญิงใหญ่ ฉันรู้ว่า คุณซาบซึ้งใจที่ตอนนั้นพวกเราช่วยเหลือคุณในสถานที่กักขังมาไม่น้อย และก็ดูแลคุณมาไม่น้อย ดังนั้นอยากจะตอบแทนบุญคุณอยากจะให้พวกเรามาอยู่ที่Tomson Rivieraกับคุณอย่างสุขสบาย!”
หลี่เยว่ฉินที่อยู่ข้างๆก็พูดคล้อยตามว่า: “ใช่นายหญิงใหญ่เซียว คุณยอดเยี่ยมมากจริงๆ! ยังตั้งใจส่งรถเบนซ์ไปรับพวกเราด้วย ฉันก็นั่งรถเบนซ์เป็นครั้งแรกในชีวิตนี้!”
จางกุ้ยเฟินพูดอย่างทอดถอนหายใจเล็กน้อยว่า: “นายหญิงใหญ่ คุณพูดอะไรจากใจหน่อยเถอะ พวกเราทั้งสามคนต่างก็ซาบซึ้งใจต่อคุณมาก! ดังนั้นพวกเราก็คิดไว้แล้วว่า จากนี้ไป พวกเราก็จะอาศัยอยู่ที่นี่ไม่จากไปไหน พวกเราจะดูแลคุณเหมือนแม่แท้ๆด้วยกันและดูแลคุณยามแก่จนกระทั่งเสียชีวิต!”
ในหัวใจของนายหญิงใหญ่เซียวรู้สึกสิ้นหวังอย่างสุดซึ้ง และอ้าปากพูดอย่างกังวลที่สุดว่า“กุ้ยเฟิน พวกเธอฟังฉันพูดนะ เรื่องนี้ต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่ๆ คนที่ประกันตัวพวกเธอออกมา ไม่ใช่ฉันจริงๆ! ยิ่งไปกว่านั้น ฉันก็ไม่ต้องการให้พวกเธอมาอยู่ด้วยกันกับฉันที่นี่จริงๆ!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...