ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1850
จางกุ้ยเฟินพูดว่า: “ก่อนหน้านี้พวกเราได้ดูห้องของคฤหาสน์หลังนี้มาบ้างแล้ว พบว่าห้องขนาดใหญ่และดี ต่างก็ถูกคนของตระกูลเซียวครอบครองหมดแล้ว ห้องที่พวกเราสามารถหาได้ก็เป็นห้องหัวมุม ในเมื่อพวกเราสามคนมีสิทธิเท่าเทียมกับทั้งครอบครัวของพวกเธอ งั้นพวกเราสามารถที่จะขอจัดสรรห้องใหม่ได้หรือเปล่า?”
“ใช่แล้ว!”ต่งหยู้หลิงก็ดึงสติกลับมา และพูดอย่างตื่นเต้น: “ฉันก็อยากอยู่ในห้องนอนขนาดใหญ่ที่หันหน้าไปทางทิศใต้ด้วย!”
คนคนนั้นก็ย่อมอยากจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ได้แน่นอนอยู่แล้ว พวกเธอจะจัดสรรภายในยังไงพวกเราไม่สน”
“งั้นดีมากเลย!”จางกุ้ยเฟินพูดในทันที: “ฉันจองห้องนอนใหญ่บนชั้นสาม! ห้องนอนนั้นเป็นของใครเหรอ? รีบย้ายออกมา ไม่อย่างนั้น อย่าโทษที่ฉันเอาข้าวของข้างในทิ้งออกไปหมด!”
นายหญิงใหญ่เซียวพูดอย่างโกรธเคืองว่า: “แกกล้าเหรอ! ห้องนอนใหญ่บนชั้นสามเป็นห้องของฉัน! ใครก็ห้ามแย่ง!”
จางกุ้ยเฟินแสยะยิ้มพูดว่า: “นังแก่ชั่วร้ายอย่างแก รีบไสหัวออกไปให้ไกลหน่อย! เมื่อกี้นี้ฉันไว้หน้าแกแล้ว พวกเราสามคนมาบากหน้ามาขออาศัยกับแกด้วยความจริงใจและอยากจะดูแลแกเหมือนแม่แท้ๆด้วยความจริงใจ! แต่คาดไม่ถึงว่า อีแก่อย่างแกจะไร้ความปรานีขนาดนี้ งั้นเราก็พูดกันด้วยกำลัง ห้องนอนชั้นสามฉันเอาแล้ว แกกล้าแย่ง ก็ไตร่ตรองพิจารณาดูว่าตัวเองมีความสามารถนั้นมั้ย!”
นายหญิงใหญ่เซียวก็สิ้นหวังอย่างที่สุดในทันที!
ไม่เพียงแต่สิ้นหวัง ยังเสียใจอย่างสุดซึ้ง!
ตอนนี้เธอถึงได้เข้าใจว่า สามคนนี้ก็คือผู้ช่วยที่อู๋ตงไห่จัดเตรียมไว้ให้ตัวเอง!
ถ้ารู้ก่อนว่าจะเป็นแบบนี้ เมื่อกี้นี้ตัวเองก็ไม่ควรที่จะร้องโวยวายใส่พวกเธอและยังจะขับไล่พวกเธอออกไปด้วย…
เดิมที แม้ว่าพวกเธอจะไม่สามารถที่จะออกหน้าออกตาได้ แต่ก็ยังเคารพต่อตัวเองมากพอ ก็ยังมีพละกำลังที่แข็งแรง สั่งการพวกเธอทำอะไรก็ใช้การได้
แต่ตอนนี้เป็นยังไงล่ะ!
เมื่อนายหญิงใหญ่เซียวได้ยินคำพูดนี้ กลัวจนสั่นเทาไปทั่วทั้งร่างกาย และอ้าปากพูดว่า: “เธอ…เธอก็ไม่กลัวที่จะเข้าไปอีกเหรอ?”
ในเวลานี้ ชายฉกรรจ์พูดเสริมในทันทีว่า: “พวกเธอไม่ต้องเป็นห่วง เกียรติยศของประธานอู๋ของพวกเราใหญ่มาก เรื่องเล็กแค่นี้เคลียร์ได้อย่างแน่นอน!”
เมื่อจางกุ้ยเฟินได้ยินคำพูดนี้ ก็รู้สึกเหมือนกับฉีดยาใจมาหนึ่งเข็มในทันที และแสยะยิ้มพูดว่า: “งั้นก็ขอโทษด้วยนายหญิงใหญ่เซียว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ห้องใหญ่บนชั้นสามเป็นของฉัน!”
นายหญิงใหญ่เซียวแทบจะอกแตกตาย ห้องนอนใหญ่บนชั้นสาม เป็นห้องนอนที่ดีที่สุดในคฤหาสน์ ตอนที่ย้ายเข้ามา เธอก็ชื่นชอบห้องนั้น ยิ่งไปกว่านั้นอยู่อาศัยก็สะดวกสบายมาก ห้องอื่นเปรียบไม่ได้อย่างแน่นอน
ที่สำคัญ นายหญิงใหญ่ละโมบความเป็นสุขตลอดชีวิต ห้องนอนดีขนาดนี้ เธอตั้งใจอยู่จนตาย ตอนนี้มองดูจะถูกจางกุ้ยเฟินแย่งไป ก็ย่อมวิตกกังวลเป็นอย่างมาก ร้องไห้พูดว่า: “กุ้ยเฟิน! เธอดูฉันก็อายุขนาดนี้แล้ว ไม่แน่อาจจะตายในสักวันหนึ่ง เธอก็ปล่อยให้ฉันตายอยู่ในห้องที่ดีหน่อย ชาติหน้าฉันก็สามารถที่จะเกิดใหม่ในที่ดีๆ!”
จางกุ้ยเฟินก้าวไปข้างหน้าตบหน้าของนายหญิงใหญ่เซียวหนึ่งฉาด และตะโกนอย่างเย็นชาว่า: “แกแมร่งอย่ามาพูดจาเหลวไหลที่นี่! ตอนนั้นแม่ของฉันดื่มยาฆ่าแมลง โรงพยาบาลบอกว่าช่วยชีวิตไม่ได้แล้ว พวกเราก็รับเธอกลับบ้าน สุดท้ายเธอตายอยู่ในบ้านกระเบื้องหลังเก่าที่บ้านเกิด ตามที่แกพูด ชาติหน้าแม่ของฉันก็จะไม่ได้ไปเกิดในที่ดีๆเหรอ?!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...