ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1853
นายหญิงใหญ่เซียวคาดไม่ถึงว่า เฉียนหงเย่นที่ถูกตัวเองกดขี่อยู่มาโดยตลอด กลับกล้าที่จะท้าทายตัวเอง!
ในขณะนี้ ในใจของเธอโกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้ แต่เมื่อนึกถึงว่าตอนนี้ตัวเองไม่มีที่พึ่งพา ก็สูญเสียความมั่นใจไปในทันที และไม่กล้าเปล่งเสียงออกมา
ถ้าตัวเองปฏิบัติต่อจางกุ้ยเฟินดีสักเล็กน้อยตั้งแต่แรก ถ้าอย่างนั้นตอนนี้พวกเธอทั้งสามคนก็เป็นคนขี้ประจบซื่อสัตย์ของตัวเอง เฉียนหงเย่นก็ย่อมไม่กล้าแผลงฤทธิ์เป็นธรรมดา
เพียงแต่น่าเสียดาย ตอนนี้ตัวเองได้สร้างศัตรูกับจางกุ้ยเฟินพวกเธอทั้งสามคน ในเวลานี้ถ้าหากทำให้เฉียนหงเย่นขุ่นเคืองใจอีก ตัวเองก็ไม่สามารถหาผู้ช่วยได้แล้วจริงๆ
ดังนั้นเธอทำได้เพียงพูดด้วยความแค้นใจ: “ฉันไม่อยากทะเลาะกับแก พวกเรารีบส่งฉางเฉียนกลับไปในห้อง ต่อจากนั้นค่อยส่งไห่หลงเข้าไป!”
เซียวฉางเฉียนก็รีบร้องไห้แล้ว และพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า: “แม่ แม่ยังจำผมได้อยู่เหรอ ผมจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว…”
นายหญิงใหญ่เซียวรีบพูดว่า: “เวยเวยหงเย่น พวกแกรีบพาฉางเฉียนกลับไปที่ห้อง ให้เขาพักผ่อนอย่างเต็มที่”
ทั้งสองคนก็หามเซียวฉางเฉียนไปขึ้นลิฟต์อย่างใช้แรงมาก เซียวเวยเวยออกแรงไม่ไหวจริงๆ และพูดกับจางกุ้ยเฟินว่า: “พวกเธอสามคนก็มาช่วยไม่ได้เลยเหรอ? ยืนดูอยู่เฉยๆแบบนี้เลยเหรอ?”
จางกุ้ยเฟินพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า: “ตอนที่พวกเราสามคนมา จะมาเป็นวัวเป็นม้าให้พวกเธอทั้งครอบครัวจริงๆ แต่ย่าของเธอไม่ยินยอม ตอนนี้ พวกเราสามคนก็อยู่ในความสัมพันธ์เพื่อนร่วมเช่ากัน ช่วยเธอคือไมตรีจิตความรักใคร่ต่อกัน ไม่ช่วยเธอคือภาระหน้าที่อันพึงกระทำ!”
เซียวเวยเวยพูดอย่างโกรธเคืองว่า: “งั้นก็ยื่นมือมาช่วยหน่อยไม่ได้เหรอ?”
จางกุ้ยเฟินส่ายหน้า: “ขอโทษด้วย ไม่มีไมตรีจิตความรักใคร่ต่อกันแล้ว!”
หลังจากที่พูดจบ เธอก็พูดกับนายหญิงใหญ่เซียวว่า: “ห้องที่ใหญ่ที่สุดบนชั้นสาม นับจากนี้ไปจะของฉันแล้ว!”
นายหญิงใหญ่ยืมอยู่ที่เดิม ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา กลับกล้าที่จะโกรธในใจแต่ไม่กล้าที่จะพูดอะไร
เนื่องจากเป็นความกวนโมโหที่ตัวเองทำให้มันปะทุออกมา และทำได้เพียงกล้ำกลืนความโกรธไว้
นายหญิงใหญ่เซียวอยากจะทานอาหารสักคำ ก็สั่งเฉียนหงเย่นว่า: “รีบไปทำอะไรกินหน่อย หิวจะตายอยู่แล้ว!”
เฉียนหงเย่นพูดเปล่งเสียงว่า: “ทำกะผีนะสิ วัตถุดิบอาหารที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ ก็ถูกจางกุ้ยเฟินพวกเธอสามคนกินไปหมดแล้ว ตอนนี้ของใช้ประจำในห้องครัวก็ถูกคนของอู๋ตงไห่เก็บไปหมดแล้ว ในบ้านก็มีข้าวครึ่งกระสอบ ขนาดหม้อหุงข้าวก็ยังไม่มีแล้ว ฉันจะเอาอะไรทำอาหารเหรอ?”
นายหญิงใหญ่เซียวถามอย่างหมดหวังว่า: “ในตู้เย็นก็ไม่มีอะไรที่กินได้เลยเหรอ? เอาไส้กรอกแฮมมาทานไม่กี่อันก็ดีกว่าหิวนะ!”
เฉียนหงเย่นพูดอย่างรำคาญว่า: “แม่ความจำเสื่อมหรือเปล่า? ขนาดตู้เย็นก็ถูกคนลากไปแล้ว ฉันจะไปเอาไส้กรอกแฮมที่ไหนมาให้แม่เหรอ? ไม่งั้นแม่ให้เงินฉัน ฉันจะออกไปซื้อให้แม่เอามั้ย?”
นายหญิงใหญ่เซียวถึงได้นึกขึ้นได้ว่า เมื่อกี้นี้คนของอู๋ตงไห่ได้ขนย้ายตู้เย็นทั้งหมดออกไปแล้ว
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ตอนนี้ในคฤหาสน์หลังนี้ ขนาดหาของกินออกมาไม่ได้สักอย่าง ในเวลานี้เซียวไห่หลงน้อยใจเป็นอย่างมาก ร้องไห้พูดว่า: “แม่…ผม…ผมหิวมาก…ตั้งแต่ออกไปจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย…”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...