ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1854
เมื่อเฉียนหงเย่นสภาพที่น่าสังเวชของลูกชาย ก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ และพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า: “ไห่หลง แม่จนปัญญาจริงๆ ในบ้านไม่มีของกินอะไรสักอย่าง ของที่สามารถหาเงินได้ก็ถูกคนของอู๋ตงไห่เอาไปหมดแล้ว ลูกจะให้แม่เอาอะไรให้ลูกกิน…”
เซียวเวยเวยร้องไห้พูดว่า: “แม่ค่ะ ไม่งั้นพรุ่งนี้หนูจะไปหางานทำ!”
เฉียนหงเย่นพยักหน้า และพูดว่า: “หางานทำก็ได้ แต่หางานทำก็ต้องพรุ่งนี้ เงินเดือนก็ต้องรอเดือนหน้า นี่ก็ใกล้จะตรุษจีนแล้ว พวกเราทั้งครอบครัวคงไม่สามารถที่จะหิวโหยฉลองตรุษจีนนะ…”
ในเวลานี้นายหญิงใหญ่เซียวพูดว่า: “ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็ไปหางานที่คิดราคาเป็นชั่วโมง! หางานที่จ่ายรายวัน!”
เซียวเวยเวยพูดว่า: “ก็ทำได้เพียงแบบนี้แล้ว…”
ในขณะเดียวกัน จางกุ้ยเฟินที่อยู่ชั้นสาม ก็กำลังประชุมกับหลี่เยว่ฉินและต่งหยู้หลิง
สถานการณ์ตรงหน้าของพวกเธอทั้งสามคน เหมือนกันกับคนของตระกูลเซียว ก็คือไม่มีเงิน
ดังนั้น จางกุ้ยเฟินพูดกับทั้งสองคนว่า: “ตอนนี้พวกเราสามารถที่จะอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่นี้ได้ ก็เป็นบุญเก่าที่ทำมาหลายชาติแล้ว สำหรับเรื่องกินข้าว ฉันว่าพวกเราสามคนยังต้องคิดหาทางด้วยตัวเอง”
ต่งหยู้หลิงรีบพูดว่า: “พี่กุ้ยเฟิน พี่ว่าพวกเราจะทำยังไงกันดี? อีกสองวันก็ใกล้จะตรุษจีนแล้ว พวกเราก็ต้องเตรียมตัวเล็กน้อย ไม่ต้องพูดถึงอาหารมากมายหลากหลายอย่าง อย่างน้อยก็ห่อเกี๊ยวทานมื้อหนึ่งนะ?”
จางกุ้ยเฟินพูดว่า:“อันที่จริงเรื่องง่ายดาย ฉันรู้จักบริษัททำความสะอาดหลายแห่ง ล้วนไปทำความสะอาดให้คนอื่นเขาถึงที่หมาย สร้างรายได้ยี่สิบกว่าหยวนต่อหนึ่งชั่วโมง พวกเราสามคนทำด้วยกัน หนึ่งวันทำแปดชั่วโมง หนึ่งคนหนึ่งร้อยหกสิบ รวมกันแล้วก็มีห้าร้อยหยวน ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ปลายปีแล้ว ค่าใช้จ่ายงานบริการก็เพิ่มขึ้น ไปอาบน้ำถูหลังให้คนอื่นเขาก็สามารถทำเงินได้มากเช่นกัน ตราบใดที่เราสามคนทำงานอย่างจริงจัง เงินที่หามาได้ก็เพียงพอที่พวกเราจะใช้จ่ายอย่างแน่นอน”
หลี่เยว่ฉินพูดทันทีว่า: “ไม่มีปัญหา แม้ว่าฉันจะไม่เคยเรียนหนังสือ แต่ก็ยังมีพละกำลังที่แข็งแรง!”
ต่งหยู้หลิงก็พยักหน้ารัวๆ: “งั้นพวกเราก็ฟังการจัดการของพี่กุ้ยเฟิน!”
จางกุ้ยเฟินตอบอือคำหนึ่ง และพูดว่า: “คืนนี้ก็นอนเช้าๆหน่อย พรุ่งนี้พวกเราจะออกไปหางานกันแต่เช้า!”
...
หม่าหลันหัวเราะแฮะๆว่า: “ดังนั้น แม่ก็ไม่คิดเรื่องนี้แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นแม่ก็ไม่ได้คิดถึงขาแม่ แม่ก็แค่คิดถึงแต่หลี่ชุ่ยฮัวคนนั้น!”
เย่เฉินนิ่งเงียบอย่างฉับพลัน หลี่ชุ่ยฮัวเหรอ? นั่นก็คือเย่ฉางหมิ่นอาของตัวเองไม่ใช่เหรอ?
ในเวลานี้หม่าหลันพูดอย่างได้ใจว่า: “ในใจของฉันนี้ก็คิดว่า ครั้งนี้กูอายุยืนจริงๆ! ถูกหลี่ชุ่ยฮัวนักต้มตุ๋นคนนั้นตั้งใจแก้แค้น ไม่เพียงแต่ไม่ถูกเธอฆ่าตาย ยังแมร่งตบตีกับเธอด้วย!”
“ไม่เพียงแต่ตบตีเท่านั้น ยังทุบจนหน้าบวมช้ำ นี่มันสุดยอดมากแค่ไหนกัน?”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หม่าหลันก็พูดต่อด้วยท่าทางที่สดชื่นว่า: “ตอนนี้ หลี่ชุ่ยฮัวก็ถูกจับแล้ว จากนี้ไปฉันก็ไม่ต้องกังวลว่าจะมีคนแก้แค้นฉันอีกแล้ว ลูกว่าแม่จะไม่มีความสุขได้ไง?”
เซียวชูหรันที่อยู่ข้างๆก็ถามด้วยความประหลาดใจว่า: “แม่ค่ะ หลี่ชุ่ยฮัวเป็นใครเหรอคะ? เป็นคนของกลุ่มแชร์ลูกโซ่เหรอคะ”
หม่าหลันรู้ตัวว่าตัวเองเผลอหลุดปากแล้ว รีบพยักหน้า: “ใช่ๆ หลี่ชุ่ยฮัวก็คือหัวหน้าของกลุ่มแชร์ลูกโซ่นั้น! คนสารเลวชั่วร้าย!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...