ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1879
พิธีบูชาบรรพบุรุษของตระกูลเย่ เป็นพิธีกรรมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของตระกูลเย่
ตระกูลใหญ่ ๆ ต่างก็ให้ความสำคัญกับพิธีบูชาบรรพบุรุษ โดยเฉพาะตระกูลใหญ่ที่มีประวัติยาวนานอย่างตระกูลเย่ ความเป็นมาของตระกูลลึกซึ้ง ตระกูลได้แตกแขนงออกไปมากมาย จึงยิ่งให้ความสำคัญกับพิธีบูชาบรรพบุรุษ
ความจริงแล้ว ตระกูลร่ำรวยมากมาย ต่างก็ยากจะจัดพิธีบูชาบรรพบุรุษให้ใหญ่โต แต่ทว่าพิธีบูชาบรรพบุรุษที่แท้จริงนั้น ไม่ใช่ว่าตระกูลธรรมดาก็จะสามารถจัดการได้
มีตระกูลที่เกิดขึ้นใหม่หลายตระกูล คิดอยากจะจัดพิธีบูชาบรรพบุรุษแต่ก็ไม่สามารถแบกรับได้
เพราะว่าในสุสานบรรพบุรุษของคนพวกนั้น อาจจะมีเพียงร่างของบรรพบุรุษของสามสี่รุ่นก่อนหน้านั้นฝังอยู่ นากจากนี้เมื่อพูดถึงฐานะของพวกเขา บางทีคนรุ่นก่อน ๆ อาจเป็นชาวนา ไม่มีเรื่องราวยิ่งใหญ่อะไรให้คนรุ่นหลังยกย่องสรรเสริญ
แม้ว่าชนชั้นชาวนาก็ควรค่าแก่การเคารพเช่นกัน แต่ในสังคมชนชั้นสูงเหล่านี้ บรรพบุรุษไม่มีภูมิหลังที่แข็งแกร่งเพียงพอ ก็ไม่สามารถที่จะเอาออกมาโชว์ได้จริง ๆ
โดยเฉพาะในสังคมชนชั้นสูงของเย่นจิง
นอกจากจะแข่งความร่ำรวย แข่งอิทธิพลแล้ว ก็ยังแข่งขันเกี่ยวกับฐานะสังคมและภูมิหลังอีกด้วย
อยู่ที่เย่นจิงยังมีลูกหลานที่อยู่ในแปดกองธงของราชวงศ์ชิงอยู่ไม่น้อย บรรพบุรุษของตระกูลเหล่านี้ตอนที่อยู่ในสมัยราชวงศ์ชิง ล้วนอยู่ในแปดกองธงของชนชั้นสูง ถ้าไม่ใช่คุณชาย ก็เป็นคุณหนู มีแม้กระทั่งขุนนางอาวุโสระดับหนึ่งของราชวงศ์ในสมัยนั้น
ตระกูลเช่นนี้ ภูมิหลังแข็งแกร่ง เมื่อจัดพิธีบูชาบรรพบุรุษ ก็จะสามารถนำเรื่องราวของบรรพบุรุษสองสามท่านออกมาเล่าได้ และให้ความรู้สึกยกย่องสรรเสริญกับผู้คนทันที
บรรพบุรุษของตระกูลเย่ เองก็เป็นขุนนางในราชสำนัก ตระกูลธรรมดาทั่วไป มีบรรพบุรุษเป็นเพียงบัณฑิตยังแทบอยากจะสร้างศาลบรรพชนไว้ที่บ้านเกิดให้บัณฑิตท่านั้น แต่ตระกูลเย่ แค่บรรพบุรุษที่เป็นบัณฑิตขั้นสูงก็มีนับร้อยท่าน บัณฑิตตำแหน่งจ้อหงวนมีสิบท่าน รวมจ้อหงวนสามอันดับแรกแล้ว เป็นทั้งหมดสิบสามท่าน
ราชวงศ์ชิงมีประวัติศาสตร์เกือบสามร้อยปี มีการเปิดสอบขุนนางเพื่อคัดเลือกขุนนางอยู่ทั้งหมด 112 ครั้ง
ภายในระยะเวลาเกือบสามร้อยปี มีบัณฑิตขั้นสูงทั้งหมดสองพันกว่าท่าน บัณฑิตตำแหน่งจ้อหงวน114ท่าน
เมื่อเป็นเช่นนั้น ครอบครัวของลูกชายคนที่สองและลูกชายคนที่สาม ก็จะกลายเป็นตระกูลย่อยของตระกูลเย่
พอถึงตอนนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลย่อยทั้งสองครอบครัว และตระกูลหลักก็ยังคงใกล้ชิดอยู่ เพราะถึงยังไง ลูกชายคนที่สอง ลูกชายคนที่สามและลูกชายคนโตก็ยังเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน
แต่พอมาถึงรุ่นเย่เฉิน คนที่เป็นผู้สืบทอดตระกูลหลัก คือพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของเย่เฉิน ดังนั้นความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลย่อยทั้งสองครอบครัวและตระกูลหลักจึงได้ห่างออกไปอีกรุ่น
พอมาถึงรุ่นที่สาม รุ่นที่สี่ ตระกูลย่อยทั้งสองครอบครัวนี้ ก็จะมีอนุพันธ์ตระกูลย่อยที่แตกแขนงออกไปอีก ดังนั้นพวกเขาจึงห่างจากตระกูลหลักออกไปอีก
ถ้าหากดำรงมาอยู่ได้ห้าหกรุ่น ช่วงเวลาอาจจะผ่านไปเป็นร้อยปีแล้ว
พอถึงตอนนั้นทุกคนอาจจะไม่รู้จักกันเลยก็ได้ ทำได้เพียงอาศัยลำดับวงศ์ตระกูล ถึงจะสามารถหาชื่อของลูกหลานตระกูลย่อยนั้น ๆ ได้
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...