ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1892

เย่เฉินจึงถามเขาไปว่า“คุณพ่อครับ พ่อมีแผนจะทำอะไรเหรอครับ?”

เย่เฉินไม่รู้ว่าอารมณ์ของเซียวฉางควนตอนนี้เป็นอย่างไร เห็นเพียงแค่เขารู้สึกทนไม่ได้ จึงคิดว่าเขาอาจจะอยากยื่นมือช่วยหญิงชรา

เวลานี้เอง เห็นเพียงแค่เซียวฉางควนถอนหายใจยาวๆ แล้วพูดว่า“เห็นแม่แท้ๆของตัวเองมีชีวิตอย่างทุกวันนี้ แล้วยังต้องทำงานแบบนี้ ฉันผู้ซึ่งเป็นลูกชาย ก็ต้องเจ็บปวดหัวใจอยู่แล้ว อีกทั้งยังเฝ้าดูอย่างนิ่งดูดาย”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ เซียวฉางควนก็พูดตัดบท แล้วปิดตา เอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า“แต่ว่านะ ฉันมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น!เมื่อกี้เป็นแค่ภาพลวงตา”

พูดจบ เขาก็รีบหันหลัง แล้วพูดกับเย่เฉินว่า“ลูกเขย เรารีบไปซื้อวัตถุดิบทำอาหารเถอะ สำหรับพวกผักสด เราไปซื้อซูเปอร์มาร์เก็ตอีกร้านเถอะ นายว่าไง?”

มีหรือที่เย่เฉินจะไม่เข้าใจความหมายของเขา จึงรีบยิ้มแล้วพูดขึ้นมาว่า“ใช่ครับพ่อ ผมเห็นด้วยกับพ่อครับ ผักของซูเปอร์เก็ตร้านนี้ไม่สดเลย เดี๋ยวเราไปซื้อผักอีกร้านเถอะครับ ไปดูกันว่ามีกุ้งบอสตันล็อบสเตอร์ที่ใหญ่ๆไหม ถ้ามีเราซื้อกลับบ้านสักสองสามตัวนะครับ!”

เซียวฉางควนหัวเราะอิๆ แล้วชี้ไปที่เย่เฉิน พลางพูดอย่างถอนหายใจ“นายรู้ใจฉันจริงๆ!ไปกันเถอะ เราไปซื้อกุ้งล็อบสเตอร์กัน!”

ถึงแม้ภายในใจของเซียวฉางควน จะรู้สึกเห็นใจอยู่ ต่อสิ่งที่แม่ของตนเองต้องประสบพบเจอ

แต่ว่า เขาไม่ใช่คนโง่

หลายปีมานี้ใบหน้าของหญิงชรา เขาเห็นมันอย่างชัดเจนแล้ว

ตอนที่ไล่ตนเองทั้งครอบครัวออกจากบ้าน ไม่มีความเมตตาแม้แต่น้อย ยิ่งไม่เห็นแก่ความเป็นเลือดเนื้อเชื้อไข

ตอนที่หลอกเซียวชูหรัน ลงมือได้อย่างโหดร้ายเลือดเย็น

ต่อมา ตระกูลเซียวล้มเหลว เพื่อที่หล่อนจะได้พักอาศัยอยู่ในคฤหาสน์Tomson Rivieraของตนเอง หล่อนคิดไตร่ตรองอย่างรอบคอบ ทำเรื่องน่ารังเกียจมามากมาย

ใบหน้าเหล่านี้ เซียวฉางควนเบื่อที่จะเห็นเต็มทนแล้ว