ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1896

เฉียนหงเย่นถึงกับเข่าทรุดแล้วร้องตะโกน"พวกแกมีสิทธิ์อะไรลากฉันออกไป?มีสิทธิ์อะไรไม่จ่ายค่าจ้างให้ฉัน!?!"

แต่ทว่า ไม่ว่าเธอจะร้องตะโกนอย่างไร ต่างไม่มีคนสงสารเธอ และไม่มีใครเห็นใจเธอ

เมื่อเห็นว่าเฉียนหงเย่นถูกลากตัวออกจากซูเปอร์มาร์เก็ตไป ผู้จัดการคนนั้นพูดกับเย่เฉินและเซียวฉางควนอย่างรู้สึกผิด"ทั้งสองท่านครับ เรื่องนี้ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆนะครับ ผมใช้คนผิด ผมต้องขอโทษทั้งสองท่านด้วยนะครับ!"

เซียวฉางควนพยักหน้า จึงเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า"เรื่องนี้ความผิดไม่ได้อยู่ที่คุณหรอกครับ แต่คุณเองก็ต้องรับผิดชอบเหมือนกัน นี่เรียกว่าการใช้คนไม่เหมาะกับงาน!"

หลังจากนั้น เซียวฉางควนถอนหายใจ แล้วพูดอย่างทอดถอนใจ"ใช่แล้วสุดท้าย วิสัยทัศน์ของคุณไม่ค่อยไหวเท่าไร"

ผู้จัดการพยักหน้าอย่างอึดอัดใจ"คุณวิจารณ์ได้ถูกต้องครับ หลังจากนี้ผมจะปรับปรุงตัวครับ!"

เซียวฉางควนยื่นมือออกไปตบบ่าของเขาเบาๆ แล้วพูดด้วย น้ำเสียงผู้อาวุโสกล่าวสั่งสอนคนรุ่นใหม่"ฝึกฝนให้มากๆเถอะครับ!"

"ครับๆๆ!"ผู้จัดการพยักหน้าติดต่อกันไม่หยุด หลังจากนั้นก็รีบเรียกแคชเชียร์ที่พึ่งทานข้าวเสร็จกลับมาเปลี่ยนกะ"จางเสี่ยวลี่ รีบมาคิดเงินให้ลูกค้าสองท่านนี้เร็วเข้า อย่าทำให้พวกเขาเสียเวลานานล่ะ!"

พนักงานแคชเชียร์คนนั้นรีบวิ่งเข้ามา เปิดคอมพิวเตอร์ ช่วยเย่เฉินกับเซียวฉางควนคิดเงิน

พ่อตากับลูกเขยทั้งสองเดินออกจากซูเปอร์มาร์เก็ต แล้วขับรถตรงไปยังตลาดขายผักที่ค่อนข้างใหญ่แห่งหนึ่งของเมืองจินหลิง สำหรับนายหญิงใหญ่เซียวกับเฉียนหงเย่น ทั้งสองไม่ได้เก็บมาใส่ใจ

หลังจากที่เฉียนหงเย่นถูกคนไล่ออกมาจากซูเปอร์มาร์เก็ตแล้ว เธอไม่มีอาหารลงท้องมาเป็นเวลากว่าสิบชั่วโมงแล้ว เธอหิวจนหน้ามืดตาลาย หน้าอกด้านหน้าแทบแนบไปกับแผ่นหลัง เหมือนจะล้มเป็นลมเต็มทีแล้ว