ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1897

เฉียนหงเย่นรู้จักได้ในทันที ตอนนี้ชีวิตบัดซบแบบนี้ ยังสู้ตอนที่อยู่ในเหมืองถ่านหินทำไม่ได้เลย

เธอร้องไห้ไปด้วย แล้วนึกย้อนกลับไปที่ชีวิตในเหมืองถ่านหินดำ ในใจของเธออดที่จะรู้สึกทอดถอนใจไม่ได้"ตอนนั้นในเหมืองถ่านหินดำ ถึงสภาพแวดล้อมจะเลวร้ายเล็กน้อย แต่อย่างน้อยตอนที่ทำงานกับผู้ดูแล ฉันก็ยังได้กินอิ่มนอนหลับในทุกวัน!"

"ไม่เพียงแค่ไม่ต้องทนหิว อีกทั้งทุกวันยังไม่ต้องทำงาน ยังได้ร้องตะโกนอย่าสนุกสนานต่อหน้าของครอบครัวของเหอเหลียน เมื่อคิดดูดีๆแล้วก็สะใจไม่ใช่น้อย"

"อีกทั้ง……อีกทั้ง……อีกทั้งผู้ดูแลคนนั้น ถึงหน้าตาจะขี้เหร่หน่อย สกปรกไปหน่อย แต่ความสามารถด้านนั้นก็ยังถือว่าดีมาก ความรู้สึกในระดับหนึ่ง มันทำให้ตนเองได้สัมผัสความรู้สึกบนเตียงที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน……"

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เฉียนหงเย่นก็ถอนหายใจยาง แล้วร้องไห้พลางพูดกับเซียวเวยเวยว่า"เวยเวย ลูกว่าตอนนี้ครอบครัวของเรา ใช้ชีวิตอะไรกันอยู่เนี่ย!ทั้งวันถ้าไม่ใช่เรื่องนั้น ก็เป็นเรื่องนี้ มีเงินนิดหน่อยก็ถลุงไปจนหมดแล้ว มีบริษัทก็ล้มละลาย ตอนนี้ยืมคฤหาสน์คนอื่นพักอาศัย แม้แต่ข้าวก็ไม่มีให้กิน ชีวิตแบบนี้ เราจะต้องทนต่อไปอีกนานเท่าไรน่ะ……"

เซียวเวยเวยอดที่จะน้ำตาร่วงไม่ได้ เธอพูดอย่างสะอึกสะอื้น"แม่คะ หนูก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เมื่อก่อนครอบครัวของเราเคยใช้ชีวิตดีๆมาก่อน ในทุกด้านก็ถือว่าค่อนข้างดี ความสัมพันธ์ของหนูกับพี่เหวินเฟยก็ดี พอใกล้จะแต่งงานกันแล้ว สุดท้ายอยู่ดีๆทุกอย่างก็แย่ลงเรื่อยๆ……"

เฉียนหงเย่นถอนหายใจแล้วพูดว่า"เราหาเวลาไปไหว้พระที่วัดหน่อยนะลูก ขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไป เราต้องตายกันแน่ๆ……"

เซียวเวยเวยพูดว่า"แม่คะ ตอนนี้หนูคิดดูดีๆแล้ว ครอบครัวของเรากำลังเริ่มเจอเคราะห์ร้าย ดูเหมือนจะเริ่มซวยตั้งแต่วันเกิดของคุณย่าครั้งก่อนนะคะ"

"หืม?"เฉียนหงเย่นถามอย่างแปลกใจ"วันเกิดครั้งไหนหรอลูก?"

เซียวเวยเวยกล่าวว่า"ครั้งก่อนไงคะ งานวันเกิดครั้งก่อน พี่เหวินเฟยมอบหยกพระขาวองค์หนึ่งให้คุณย่าไงคะ จางเหวินเห้าที่ตามจีบเซียวชูหรัน ยังเกือบเอาหยกพระสลักมรกตให้คุณย่าองค์หนึ่งเลย"