ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1899

พอเฉียนหงเย่นได้ยินเซียวเวยเวยพูดแบบนั้น ว่ายอมไปเป็นเมียน้อยของเย่เฉิน จึงกระวนกระวายขึ้นมาทันที

เธอพูดขึ้นมาว่า"เวยเวย!ลูกบ้าไปแล้วรึไง?ลูกเป็นเมียน้อยของใครไม่เป็น ไปเป็นของไอ้ยาจกนั่น เขาคู่ควรกับลูกตรงไหน?!"

เซียวเวยเวยถอนหายใจ แล้วค่อยๆพูดขึ้นมาว่า"แม่คะ ตอนนี้หนูรู้สึกว่าเย่เฉินไม่เลวเลยจริงๆนะคะ รูปหล่อ มีความรับผิดชอบ นิสัยก็ไม่เลว ดีกว่าหวังเหวินเฟยนั่นเยอะเลย "

"พล่ามอะไรของแกน่ะ!"เฉียนหงเย่นถลึงตาใส่เธอ แล้วพูดออกไปว่า"ไอ้ยาจกย่างเย่เฉินเนี่ยนะ ถือรองเท้าให้แกยังไม่คู่ควรเลย!"

เซียวเวยเวยฝืนยิ้มแล้วพูดว่า"ในช่วงเกือบปีที่ผ่านมา สถานการณ์ของตัวหนูเป็นยังไง ตัวหนูเองจะไม่รู้ได้ยังไง?ก่อนหน้านี้หนูเป็นนกฟีนิกซ์เหินอยู่บนฟ้า แล้วตกลงมาจากฟ้าแม้แต่ไก่บ้านที่เลี้ยงอยู่ในหมู่บ้านหนูยังเทียบไม่ได้เลย"

พูดจบ เซียวเวยเวยก็ร้องไห้อย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป"แม่คะ แม่ดูหนูตอนนี้สิคะ ชื่อเสียงก็ป่นปี้จนหมด จะมีผู้ชายที่ไหนยอมมองหนูอีก……"

เฉียนหงเย่นเห็นเซียวเวยเวยร้องไห้อย่างหนัก โดยกอดศีรษะของเธอไว้อย่างปวดใจ แล้วพูดปลอบไปว่า"ลูกสาวที่รักของแม่ เราจะคิดแบบนี้ไม่ได้นะ รู้ไหม?ชื่อเสียงนับประสาอะไร?ยังอะไรที่สำคัญกว่าการมีชีวิตอยู่ล่ะ?"

พูดจบ เฉียนหงเย่นก็พูดขึ้นมาว่า"อีกอย่างนะ เมื่อคิดรวมๆแล้วลูกผ่านผู้ชายมาไม่กี่คนอีกเองนะ หวังเหวินเฟยคนหนึ่ง เซียวอี้เชียนคนหนึ่ง เว่ยฉางหมิงคนหนึ่ง เมื่อรวมกับก็แค่ผู้ชายสามคนเองไม่ใช่หรอ?ลูกอายุยี่สิบกว่าแล้ว เคยคบกับผู้ชายแค่สามคนนับประสาอะไรล่ะ?มีผู้หญิงอีกต่างมากมายที่เรียนมหาลัยไม่จบ แล้วนอนกับผู้ชายมาเยอะกว่าลูกอีก พวกหล่อนยังไม่กลัวเสียชื่อเสียงเลย ลูกมีอะไรให้กลัว?"

เซียวเวยเวยร้องไห้แล้วส่ายหัว"แม่คะ มันไม่เหมือนกัน เรียนมหาลัยแล้วมีความรัก นั่นเป็นสังคมแบบปิด ใช้เวลาสี่ปีในการทำแล้วยังไงล่ะคะ จะทำยังไงก็ได้ ขอแค่เรียนมหาลัยจบ จะมีใครรู้ล่ะคะ?"

"แต่ไม่เหมือนกับหนู ในตอนที่หนูคบกับพี่เหวินเฟย ทั่วทั้งเมืองจินหลิงมีใครบ้างที่ไม่รู้?"

"หลังจากนั้นก็คบกับเซียวอี้เชียน รู้กันทั่วทั้งเมืองเหมือนกัน!"

"นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ชื่อเสียงของหนูก็เลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ ทุกคนต่างรู้ว่าหนูคบกับคนที่อายุมากกว่าพ่อของตัวเอง ใครจะเห็นหนูอยู่ในสายตาอีก?"

"ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าถูกเซียวอี้เชียนทำเหมือนเป็นสินค้า ส่งมอบให้กับเว่ยฉางหมิง เรื่องนี้ทั้งเมืองจินหลิงไม่มีใครไม่รู้……"