ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1906

ในใจครุ่นคิด：“ถูกตบทีเดียวได้เงินมา1ร้อยหยวน มันคุ้มกว่าการทำงานอยากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันอีก！”

ในขณะที่กำลังตื่นเต้นอยู่นั้น นายหญิงใหญ่เซียวเห็นกระเป๋าสตางค์ของฝ่ายตรงข้ามยังมีธนบัตรสีแดงใบละ1ร้อยหยวนอยู่ พลางครุ่นคิดในใจและเอ่ยปากขึ้นว่า：“อีกเรื่องหนึ่งคือ ที่ตัวฉันมีเงินย่อยอยู่มันค่อนข้างจะยุ่งยาก ช่วยฉันแลกเป็นแบงค์ใหญ่หน่อยเถอะ”

ฝ่ายตรงข้ามพูดขึ้นจากจิตใต้สำนึกว่า：“ได้ค่ะ...คุณอยากจะแลกยังไงคะ？”

นายหญิงใหญ่เซียวหยิบไส้กรอกและเงินจำนวน90หยวนที่เหลือจากการจ่ายค่ารถเมล์ออกมาจากกระเป๋า และวางบนมือของผู้หญิงคนนั้น พลางพูดขึ้นว่า：“อ่อ เปลี่ยนเป็นธนบัตรให้ฉันหนึ่งใบ”

ฝ่ายตรงข้ามต้องการจะจบเรื่องให้เร็วที่สุด ดังนั้นจึงรีบควักธนบัตรใบละ1ร้อยหยวนออกมาแล้วยื่นให้กับเธอ และในเวลานี้จึงได้ถามอย่างระมัดระวังว่า：“นายหญิงใหญ่คะ ตอนนี้โอเคหรือยังคะ？”

“โอเคแล้ว”ทันใดนั้นนายหญิงใหญ่เซียวก็ดีใจเป็นที่สุด เมื่อสักครู่นี้หาเงินได้1ร้อยหยวน เงินเก็บของตนเองมี2ร้อยหยวนแล้ว！

รอพรุ่งนี้ทำงานเสร็จ ก็จะมี4ร้อยหยวน！

เธอพยายามกดทับความรู้สึกดีใจที่มีอยู่ในใจ และพูดกับผู้หญิงคนนั้นว่า：“โอเค เรื่องนี้ก็ช่างมันเถอะ ต่อไปก็จำไว้ล่ะว่า เวลาอยู่ข้างนอกอย่าดูถูกคนอื่นอีก！”

ฝ่ายตรงข้ามรีบพยักหน้าอย่างอ่อนน้อม：“คุณวางใจเถอะ ฉันจะจำไว้ค่ะ...”

...

กระทั่งนายหญิงใหญ่เซียวนำเงินจำนวน200หยวน และหิ้วถุงพลาสติกขนาดใหญ่4ถุงกลับบ้านนั้น รอบๆบ้านก็เต็มไปด้วยกลิ่นอาหารหอมฟุ้งทั้ง4ทิศ

คนที่ทำกับข้าวคือพวกจางกุ้ยเฟินทั้งสามคน

วันนี้พวกหล่อนไปเป็นพนักงานทำความสะอาดอยู่ที่ซุปเปอร์มาเก็ต วันหนึ่งได้ค่าแรงวันละ120หยวน สามคนรวมเป็น360หยวน

สมัยนี้360หยวนไปกินอาหารนอกบ้านกันสามคนก็คงจะกินได้เพียงอาหารมื้อธรรมดาๆเท่านั้น

แต่หากคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนในการใช้เงินทำอาหารกินเอง เงินจำนวน360หยวนก็นับว่าร่ำรวยแล้ว

พวกจางกุ้ยเฟินหล่อนมาจากชนบท ค่อนข้างอยู่กับความเป็นจริง ทำงานเหนื่อยมาทั้งวันก็อยากจะกินเนื้อเพื่อบำรุงกำลังของตนเอง ดังนั้นจึงซื้อเนื้อหมูที่ซุปเปอร์มาเก็ตมา2กิโลและก็ซื้อมันฝรั่ง ถั่วฝักยาว วุ้นเส้น กลับมาบ้านและทำสตูว์หม้อหนึ่ง

ราคาวัตถุดิบของสตูว์หนึ่งหม้อ ไม่ถึง1ร้อยหยวน แต่ปริมาณนั้นเพียงพอ หมูติดมันที่ถูกผัดนั้นกลิ่นหอมฟุ้ง โดยที่เครื่องดูดควันไม่สามารถกลบกลิ่นมันได้