ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1913
หม่าหลันกำลังทำอาหารอยู่ที่ชั้นหนึ่ง เมื่อได้ยินว่านายหญิงใหญ่เซียวตะโกนด่าตั้งแต่เช้า เธอก็รีบเดินออกไปด้วยไม้เท้าเพื่อไปดูเรื่องสนุก
ทางด้านนี้ เย่เฉินและเซียวชูหรันก็กำลังลงไปชั้นล่างเช่นกัน และเห็นหม่าหลันที่เดินออกมาด้วยไม้เท้าพอดี
หม่าหลันรีบถามอย่างตื่นเต้นว่า “เฮ้ พวกคุณได้ยินเสียงตะโกนด่าของยัยแก่บ้านั่นหรือไม่?”
เย่เฉินและเซียวชูหรันพยักหน้า เซียวชูหรันกล่าวอย่างอักอ่วนเล็กน้อยว่า “ไม่รู้ว่าคุณย่าเป็นอะไรเหมือนกัน ตะโกนด่าอยู่บนระเบียงชั้นสองตั้งแต่เช้าเลย”
เมื่อหม่าหลันได้ยินดังนั้น เธอก็พูดอย่างตื่นเต้นว่า “ชูหรัน เร็วเข้า! ช่วยประคองฉันขึ้นไปดูที่ข้างบนสักหน่อย!”
เซียวชูหรันพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “คุณแม่ นี่มันมีอะไรที่น่าไปดูเหรอ.......”
แขนขวาของหม่าหลันแนบกับไม้เท้าอยู่ แขนซ้ายตบที่ขาซ้ายทีหนึ่ง แล้วพูดโพล่งออกมาว่า “ยังจะมีเรื่องอะไรที่น่าตื่นเต้นไปกว่านี้อีกเหรอ? รีบช่วยประคองฉันไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นถ้าเกิดช้าไปก็ไม่มีเรื่องสนุกๆ ให้ดูแล้ว!”
เซียวชูหรันทำได้เพียงต้องถอนหายใจ และพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันจะประคองคุณขึ้นไป”
เมื่อเห็นเช่นนี้ เย่เฉินก็ช่วยประคองหม่าหลันลุกขึ้นมาก่อน และพูดว่า “ภรรยา ให้ผมช่วยประคองแม่เถอะ”
เซียวชูหรันพยักหน้า และพูดว่า “งั้นฉันจะไปกดลิฟต์”
ทั้งคู่ก็ช่วยกันประคองหม่าหลันขึ้นไปถึงบนชั้นสามตลอดทาง หม่าหลันมาถึงที่ระเบียงและมองลงไปด้านล่าง เห็นนายหญิงใหญ่เซียวที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นระเบียงชั้นสองและกำลังตะโกนด่าอยู่อย่างโกรธเคือง
ก่อนหน้านี้ที่อยู่ในบ้าน ก็ได้ยินเพียงแค่เสียงของนายหญิงใหญ่เซียวที่ตะโกนด่าลั่น แต่ไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดอย่างชัดเจน หลังจากออกมาแล้ว เสียงมันก็ชัดเจนขึ้นมาในทันที
นายหญิงใหญ่เซียวยังคงตะโกนด่าว่าอย่างเมามันในเวลานี้ “เฉียนหงเย่นไอ้ชิงหมาเกิด! แม้แต่เงินที่ข้าหามาอย่างยากลำบากคุณก็กล้าขโมยไปงั้นเหรอ! คุณยังมีจิตมโนธรรมอยู่หรือไม่! ข้าขอสาปแช่งให้คุณถูกรถชนตายทันทีที่ออกจากบ้าน!”
นายหญิงใหญ่เซียวโกรธเคืองขึ้นมาทันที เหตุการณ์ที่กินดอกแดฟโฟดิลแล้วเป็นพิษ และทำให้ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้อยู่ในที่บ้าน นั่นเป็นช่วงเวลาที่เธอรู้สึกหดหู่มากที่สุดในชีวิตของเธอ ทุกครั้งที่เธอคิดถึงเรื่องนี้ ก็จะรู้สึกเหมือนมีดทิ่มแทงที่หัวใจของเธอ
บวกกับเธอที่กำลังจมอยู่กับความเจ็บปวดที่ถูกขโมยเงินที่หามาอย่างยากลำบากของเธอไป และตอนนี้ก็ถูกหม่าหลันเย้ยหยันในเรื่องราวเก่าอีกครั้ง ดังนั้นไฟที่อยู่ในหัวใจของเธอก็ลุกขึ้นมาอย่างรุนแรง เกือบจะสามารถเผาวิลล่าทั้งหลังนี้ทิ้งได้แล้ว!
ในตอนที่เธออยากจะก่นด่าหม่าหลัน แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากจุดไหนก่อน รถตำรวจคันหนึ่งก็ได้ขับเข้ามาข้างล่างอาคารอย่างเร่งรีบ
เจ้าหน้าที่ตำรวจหลายคนก็ลงจากรถ และเซียวเวยเวยก็รีบเปิดประตู จากนั้นเจ้าหน้าที่ตำรวจคนหนึ่งในนั้นจึงถามเซียวเวยเวยว่า “คนที่แจ้งตำรวจคือคนในครอบครัวคุณหรือเปล่า?”
เซียวเวยเวยรีบพูดว่า “ใช่ค่ะใช่ค่ะ คุณย่าของฉันขอให้ฉันโทรแจ้งตำรวจเอง........”
เมื่อนายหญิงใหญ่เซียวได้ยินคำพูดนี้ นางก็รีบลุกขึ้นจากพื้น และเกาะอยู่บนราวระเบียง และร้องไห้อย่างขมขื่นและตะโกนออกมาว่า “คุณตำรวจ ได้โปรดพวกคุณช่วยคืนความเป็นธรรมให้พวกเราด้วย! บ้านของเราโดนขโมย! เงินที่หามาอย่างยากลำบากหายไปหมดแล้ว อยู่ไม่ได้แล้ว!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...