ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1913

หม่าหลันกำลังทำอาหารอยู่ที่ชั้นหนึ่ง เมื่อได้ยินว่านายหญิงใหญ่เซียวตะโกนด่าตั้งแต่เช้า เธอก็รีบเดินออกไปด้วยไม้เท้าเพื่อไปดูเรื่องสนุก

ทางด้านนี้ เย่เฉินและเซียวชูหรันก็กำลังลงไปชั้นล่างเช่นกัน และเห็นหม่าหลันที่เดินออกมาด้วยไม้เท้าพอดี

หม่าหลันรีบถามอย่างตื่นเต้นว่า “เฮ้ พวกคุณได้ยินเสียงตะโกนด่าของยัยแก่บ้านั่นหรือไม่?”

เย่เฉินและเซียวชูหรันพยักหน้า เซียวชูหรันกล่าวอย่างอักอ่วนเล็กน้อยว่า “ไม่รู้ว่าคุณย่าเป็นอะไรเหมือนกัน ตะโกนด่าอยู่บนระเบียงชั้นสองตั้งแต่เช้าเลย”

เมื่อหม่าหลันได้ยินดังนั้น เธอก็พูดอย่างตื่นเต้นว่า “ชูหรัน เร็วเข้า! ช่วยประคองฉันขึ้นไปดูที่ข้างบนสักหน่อย!”

เซียวชูหรันพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “คุณแม่ นี่มันมีอะไรที่น่าไปดูเหรอ.......”

แขนขวาของหม่าหลันแนบกับไม้เท้าอยู่ แขนซ้ายตบที่ขาซ้ายทีหนึ่ง แล้วพูดโพล่งออกมาว่า “ยังจะมีเรื่องอะไรที่น่าตื่นเต้นไปกว่านี้อีกเหรอ? รีบช่วยประคองฉันไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นถ้าเกิดช้าไปก็ไม่มีเรื่องสนุกๆ ให้ดูแล้ว!”

เซียวชูหรันทำได้เพียงต้องถอนหายใจ และพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันจะประคองคุณขึ้นไป”

เมื่อเห็นเช่นนี้ เย่เฉินก็ช่วยประคองหม่าหลันลุกขึ้นมาก่อน และพูดว่า “ภรรยา ให้ผมช่วยประคองแม่เถอะ”

เซียวชูหรันพยักหน้า และพูดว่า “งั้นฉันจะไปกดลิฟต์”

ทั้งคู่ก็ช่วยกันประคองหม่าหลันขึ้นไปถึงบนชั้นสามตลอดทาง หม่าหลันมาถึงที่ระเบียงและมองลงไปด้านล่าง เห็นนายหญิงใหญ่เซียวที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นระเบียงชั้นสองและกำลังตะโกนด่าอยู่อย่างโกรธเคือง

ก่อนหน้านี้ที่อยู่ในบ้าน ก็ได้ยินเพียงแค่เสียงของนายหญิงใหญ่เซียวที่ตะโกนด่าลั่น แต่ไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดอย่างชัดเจน หลังจากออกมาแล้ว เสียงมันก็ชัดเจนขึ้นมาในทันที

นายหญิงใหญ่เซียวยังคงตะโกนด่าว่าอย่างเมามันในเวลานี้ “เฉียนหงเย่นไอ้ชิงหมาเกิด! แม้แต่เงินที่ข้าหามาอย่างยากลำบากคุณก็กล้าขโมยไปงั้นเหรอ! คุณยังมีจิตมโนธรรมอยู่หรือไม่! ข้าขอสาปแช่งให้คุณถูกรถชนตายทันทีที่ออกจากบ้าน!”